केशव उदास जनसाधारण पाखें ख्वप देशं पिदंम्ह नेपालभाषाया न्हापांम्ह ज्ञात कवि खः । वय्कलं थम्हं च्वयागु म्येय् ‘ल्हाकम्ह’ धकाः थःगु नां जक मखु थःगु थाय्बाय् तकं न्ह्यथना वंगु दु । वय्कःया संवादात्मक शैली मतिनाया बाखं हनातःगु निपु ‘पुवादे म्ये’ लुयावःगु दु । थुपिं म्ये थः समकालीन समाजय् प्रचलित पुवारी म्येयात लोकम्येया लसय् ‘क, ख, ग, घ’ म्येया नामं लोकं ह्वाःगु अक्षरमाला शैलीं चिना तःगु खः । बाखं नं घानाः च्वयातःगु म्ये जूगुलिं थ्व बाखंम्ये नं खः । थ्व हे कथं केशव उदास आःतक स्यूगुली न्हापांम्ह ज्ञात बाखंम्ये च्वमि नं खः ।
केशव उदास छम्ह कवि जक मखु प्याखंच्वमि नं खः । तत्कालीन समाजय् अतिकं लोकंह्वाःगु हनुमान नाटकया समाप्ती वाक्यय् ‘ल्हाकम्ह’या रुपय् वय्कःया नां उल्लेख जूगु दु । थ्व प्याखं ख्वप देय् नापं बाग्लुंगय् नं हुइकेगु चलन दु । ताः ई तक दिनाच्वंगु थ्व हनुमान प्याखंयात हानं बाग्लुंगय् हुइकेगु यानाहःगु दु । थ्व हनुमान नाटकया कथात्मक म्येया समाप्ति वाक्यय् थःगु नांया न्ह्योने ‘दिन’ खँग्वः छ्यलातःगुलिं थ्व नाटक वय्कःयात ख्वपया चोक्काठस कुनातःबलय् च्वःगु खनेदु । थथे केशव उदासं हनुमान नाटक च्वयावंसां वय्कःयात अप्वः म्हसीकेगु वय्कःया कृति पुवादे म्ये जूगु दु । थ्वहे कथं वय्कःया म्येया मूल प्रवृति श्रृंगारिकता जूगु दुसा भक्ति गौण प्रवृति कथं जक न्ह्यलूगु दु ।