केदार सितुया नामं नेपालभाषाया ख्यलय् नांजाःम्ह च्वमि केदारप्रसाद श्रेष्ठया जन्म मां दिलमाया व बौ रामप्रसाद श्रेष्ठया कोखं ने.सं. १०८२ इ यलया लुंहिटी चालाछेँ त्वालय् जूगु खः । थःगु विद्यार्थीकालं निसें नेपालभाषाया ख्यलय् च्वसा न्ह्याकाः थीथी साहित्य सम्मेलनय् तःगू सिरपाः त्याकादीम्ह थ्वय्‌कःया न्हापां प्रकाशित जूगु च्वसु तत्कालिन नीलः (ने.सं ११०२ : १) पत्रिकाय् पिदंगु आयतन नांगु कविता खः । नेपालभाषाया ख्यलय् थ्वय्‌कःया च्वसा — कविता, हाइकु, बाखं, चीबाखं व उपन्यास ख्यलय् न्ह्याःगु दुसा बाखं विधाय् थ्वय्‌कःया स्वंगू सफू — धकं धयाव (ने.सं. ११०३), ख्वाःपाःत (ने.सं. ११३०) व घाःत स्याःमचाःगु (ने.सं. ११३५) पिदंगु दु । अथेहे उपन्यास विधाय् नं ल्हाः न्ह्याःम्ह थ्वय्‌कलं निगू उपन्यास स्वम्हम्ह मनू (ने.सं. १११२) व तथागत (ने.सं. ११३५) पिकयादीगु दु ।

थ्वय्‌कः फ्रायडया यौनमनोविज्ञानयात नेपालभाषाया बाखनय् दुतिनाः नेपालभाषाया मनोवैज्ञानिक बाखंयात अझ न्ह्यज्याकादीम्ह, बाखनय् परम्परागत संरचनाया थासय् न्यूनतम संबाद, वातावरण, पात्र, बाखंचु दुथ्याकाः स्वच्छन्दरुपं बाखं च्वयाः पाठकपिंत प्रभाव लाकेफुम्ह बाखंच्वमि खः । थ्वय्‌कःया बाखंयात कवितात्मक बाखं नं धायेगु याः । थ्वय्‌कःया थज्याःगु बाखंया कारणं नेपालभाषा परिषद्ं थ्वय्‌कःयात ने.सं ११४२ या केशवलाल सिरपाः देछाःगु दु ।

देशय् विद्यमान आर्थिक, राजनैतिक विकृति विसंगति, व्यथिति आदियात आत्म प्रलापया शैली एकनासं थःगु नुगः खँ प्वंके थें यानाः प्वंकातःगु स्वम्ह मनू उपन्यासं नेपालभाषाय् सीदयेक उत्तरआधुनिकवादया लहर दुहांवयेधुंकूगु खँयात नं स्पष्ट यानाब्यूगु दु । थौं साहित्यया छुं नं विधा थथे हे जुइमाः धैगु निश्चित नियम मदयेधुंकल धैगु क्यनाब्यूगु दु । थःगु लजगाः बाहेक पत्रकारिताया ख्यलय् नं ज्या यानादीम्ह केदार सितुजुं बाखं उपन्यासया सफू पिकायेगु बाहेक आखे नांगु पत्रिका नं सम्पादन यानादीगु दु ।

स्वनिगलं पिनें पिदंपिं नेपालभाषाया भाषिक सांस्कृतिक अभियन्तापिं मध्ये भाजु केदारनाथ कायस्थ नं छम्ह खः । वय्‌कः बि.सं.२०१८ साल मंसीर २० गते जन्म जूगु खः । वय्‌कलं नेवाः खलः कास्कीया महासचिव जुयाः ज्या यानादीधुंकूगु जुल । वय्‌कः कास्की नेवाः छेँ निर्माण निरिक्षण समितिया दुजः नं जुयादी ।

बौ दामोदरनाथ न्यौपाने व मां सुमित्रा न्यौपानेया क्वखं येँया न्ह्योखा त्वालय् ने.सं. १०४८ (वि.सं. १९८४ मार्ग १४) य् निबन्धकार केदारनाथ न्यौपानेया जन्म जूगु खः । वय्‌कःया मेगु नां राम खः । नेपालभाषा न्यौपानेजुया थःगु मांभाय् मखुसां नेपालभाषां च्वसु च्वइपिं विभाषीया दथुइ वय्‌कः नं छम्ह खः । नेपालभाषाया साहित्य ख्यलय् भाजु न्यौपानेया न्हापांगु च्वसु नेपाल पत्रिकाय् ने.सं. १०६३ इ पिदंगु संरक्षक, शिक्षक व विद्यार्थीतय् पारस्परिक सम्बन्ध खः ।

छम्ह विभाषी जुयाः नं च्वसापासाया सेक्रेटरी जुयाः ज्या यानादीम्ह भाजु न्यौपानेया नेपालभाषाय् बिस्कंगु योगदान दु । कन्या मन्दिर माध्यामिक विद्यालयया संस्थापक तथा प्रधानाध्यापक भाजु न्यौपानेया न्हापांगु सफू केहेँयात पति ने.सं. १०७२य् पिदंगु खःसा वय्‌कलं च्वयादीगु झिंप्यपु च्वसु मुनाः झी फुक्कं स्वतन्त्र नांगु सफू भाजु भूषणप्रसाद श्रेष्ठजुं ने.सं. ११३८ बछलाथ्व १० कुन्हु पिथनादीगु खः । नेपालभाषा थःगु मांभाय् मखयां नं थ्वय्‌कलं कन्या मन्दिर माध्यामिक विद्यालयय् नेपालभाषा ब्वंकेगु व्यवस्था यानाः नेपालभाषा थपू यायेगुली बस्कंगु योगदान बियादीगु दु । थज्याःगु हे नेपालभाषाया ख्यलय् बिस्कंगु लुमन्ति त्वःताः ने.स. १०९१ (वि.स. २०२८ असोज १८) य् वय्‌कः दिवंगत जुयादिल ।

ने.सं. १०३५ य् सिन्धुपाल्चोक जिल्लाय् अबु सूर्यमान श्रेष्ठ व मां पद्मकुमारी श्रेष्ठया कोखं जन्म जुयादीम्ह केदारमान ‘व्यथित’ राजनीति व साहित्यिक जीवन नितां नाप नापं न्ह्याकादीम्ह व्यक्तित्व खः । निर्भिक व स्पष्टवादी व्यक्तिया रुपं प्रसिद्धम्ह थ्वय्‌कःयात राजनैतिक क्रियाकलापं मन्त्रीया पदय् तकं थ्यंकलसा साहित्यिक क्रियाकलापं राजकिय प्रज्ञाप्रतिष्ठानया कुलपति तकं जुइके बिल । भारतीय स्वतन्त्र आन्दोलनं प्रेरित जुयाः नेपालय् राणा विरोधी आन्दोलनय् सरिक जुयादीम्ह कवि व्यथित’ १९९७ सालया राजनैतिककाण्डय् जेलय् नं लात । जेलयात हे साहित्य साधनागार यानादीपिं अन हे जेलय् लाःपिं कवि चित्तधर हृदय, सिद्धिचरणपिनिगु उत्प्रेरणां व्यथितं’ नं च्वसा न्ह्याकादिल । थनंनिसें हे व्यथित’या कवि जीवन निरन्तररुपं न्ह्यानांवन । जेलय् हे वय्‌कलं अभिसारणी, प्रतिक्षा (ने.सं १०६६), दीवस चित्र (ने.सं १०६७), ख्वबिं प्याःगु म्ये (ने.सं १०६७) थेंज्याःगु छाँयावादी रहस्यवादी काव्यया रचना यानादिल । थुपिं सफू मध्ये वय्‌कलं दकलय् न्हापां च्वःगु काव्य अभिसारनी धासाः जेलया नैराश्यं हीमी चाःम्ह व्यथितं’ अन जेलय् हे छ्वयेका छ्वयादिलसा मेगु सफू जेलं पिहां झायेधुंकाः प्रकाशित यानादिल । अनं निसें थ्वय्‌कलं थःगु नांया ल्यूने व्यथित’ उपनां घानादीगु खः । थबलय् पिदंगु थ्वय्‌कःया सफू मध्ये ख्वबिं प्याःगु म्ये सफूयात नेपालभाषाया छगू उत्कृष्ट काव्य धकाः तत्कालिन धर्मोदय सभां धर्मोदय पुरस्कार नं प्रदान यात ।

ल्याय्‌म्हगु इलय् परिवारनाप बायाः कठोर जेल जीवन हनेमाःम्ह व्यथितया विरह, वेदना अन्तर्मुखी प्रवृति हे थ्वय्‌कःया जेलकालिन काव्यया विशेषता जूगु दु । लिपा ने.सं १०७० अर्थात् प्रजात्रन्त्र पश्चात् व्यथित’या मेगु काव्य छ्वास पिदन । नीगुपु कविताया संग्रह थ्व छ्वास काव्यं नेपालभाषाया काव्य प्रवाहलय् विषयगत रुपं, वैचारिक रुपं अझ शिल्पगत रुपं छगू तःधंगु ह्यूपाः हलचल हयाबिल । थ्वहे छ्वास काव्यं निसें नेपालभाषाय् नं पाश्चात्य काव्यय् प्रचलित सनेट कथंया काव्य दुतिनसा आत्मकेन्द्रित अन्तर्मुखि प्रवृतिया थासय् बर्हिमुखी प्रवृति, वैयक्तिकताया थासय् नेपालभाषाय् समष्टियात कय्च्यानाः समाज, मानवता व यर्थाथता थेंज्याःगु व्यापक व वृहत विषय ज्वनाः काव्य रचना यायेगु परम्पराया नी जुल । नापं तप्यंक हे क्रान्तिकारी नारा बियाः समाजय् क्रान्तिकारी परिवर्तनया निंतिं संघर्ष, विद्रोह व आवश्यकतायात नेपाली जनमानसय् ध्वाथुइके बीगु व हे भावसंचार यायेगु ज्या जुल । थ्व नेपालभाषा काव्य ख्यलय् छगू प्रयोग जक मजुसे प्रवाहया रुपय् न्ह्यानावन । थ्वहे कथं थ्व छ्वास कविता संग्रहयात नेपालभाषाया काव्य ख्यलय् छगू न्हूगु प्रयोग कथं कयाः च्वसापासां श्रेष्ठ सिरपाः न्हापांखुसी देछाःगु खः ।

केशव उदास जनसाधारण पाखें ख्वप देशं पिदंम्ह नेपालभाषाया न्हापांम्ह ज्ञात कवि खः । वय्‌कलं थम्हं च्वयागु म्येय् ‘ल्हाकम्ह’ धकाः थःगु नां जक मखु थःगु थाय्‌बाय् तकं न्ह्यथना वंगु दु । वय्‌कःया संवादात्मक शैली मतिनाया बाखं हनातःगु निपु ‘पुवादे म्ये’ लुयावःगु दु । थुपिं म्ये थः समकालीन समाजय् प्रचलित पुवारी म्येयात लोकम्येया लसय् ‘क, ख, ग, घ’ म्येया नामं लोकं ह्वाःगु अक्षरमाला शैलीं चिना तःगु खः । बाखं नं घानाः च्वयातःगु म्ये जूगुलिं थ्व बाखंम्ये नं खः । थ्व हे कथं केशव उदास आःतक स्यूगुली न्हापांम्ह ज्ञात बाखंम्ये च्वमि नं खः ।

केशव उदास छम्ह कवि जक मखु प्याखंच्वमि नं खः । तत्कालीन समाजय् अतिकं लोकंह्वाःगु हनुमान नाटकया समाप्ती वाक्यय् ‘ल्हाकम्ह’या रुपय् वय्‌कःया नां उल्लेख जूगु दु । थ्व प्याखं ख्वप देय् नापं बाग्लुंगय् नं हुइकेगु चलन दु । ताः ई तक दिनाच्वंगु थ्व हनुमान प्याखंयात हानं बाग्लुंगय् हुइकेगु यानाहःगु दु । थ्व हनुमान नाटकया कथात्मक म्येया समाप्ति वाक्यय् थःगु नांया न्ह्योने ‘दिन’ खँग्वः छ्यलातःगुलिं थ्व नाटक वय्‌कःयात ख्वपया चोक्काठस कुनातःबलय् च्वःगु खनेदु । थथे केशव उदासं हनुमान नाटक च्वयावंसां वय्‌कःयात अप्वः म्हसीकेगु वय्‌कःया कृति पुवादे म्ये जूगु दु । थ्वहे कथं वय्‌कःया म्येया मूल प्रवृति श्रृंगारिकता जूगु दुसा भक्ति गौण प्रवृति कथं जक न्ह्यलूगु दु ।

नेवाः लोकजीवनया छगू न्ह्याइपुगु पक्ष क्वाः नं खः । नेवाः समाजय् क्वाःयात कासाया रुपय् कायेगु चलन दु । थ्व क्वाःकासा म्हितेत ई ब्यः थाय्बाय् थथेहे जुइमाः धयागु मदु । क्वाः कासा निम्ह जक नं म्हिते ज्यू । अथेहे निगू पक्ष च्वनाः नं म्हिते ज्यू । छम्हेस्यां न्ह्यसः न्यनी मेम्हस्यां लिसः बीगु याइ । थथे लिसः बीमफुत धाःसा न्ह्यसः न्यनीम्हेस्यां लिसः बीमफुम्हेसिके गां फ्वनेगु याइ । थथे गां फ्वनीबलय् छंत बांलाःम्ह कलाः बी वा बांलाःम्ह भाःत बी वा घोरिम्ह खिचा छम्ह बी धकाः हासिख्यालि यायेगु नं चलन दु । थ्व क्वाःकासायात केवल मनोरञ्जन वा ई छ्यायेगु छगू कासाया रुपय् जक मकासे बौद्धिक व्यायामया छगू माध्यम नं धायेछिं । उकिं क्वाःकासायात थौंया न्ह्यसः लिसः कासाया पूर्वरूप कथं नालेबहःजू । नेवाः समाजय् प्रचलित क्वाःकासायात क्वय् बियाकथं ब्वथले छिं ।

रूप पक्षया आधारय्

क) चीहाकःगु क्वाः — मचां मांयात ख्वयेकी (गं न्याय्‌कीगु)

ख) तःहाकःगु क्वाः — छंत जिं काःवया, छं जितः पनाच्वन, छ छकः चिलाब्यूसा छंत हे जिं कयायंने (वा वःबलय् लः काःवनेगु )

ग) अनुप्रासयुक्त — नयेबलय् नसा, तीबलय् तिसा, बुइबलय् बुसा (चिकं)

घ) लय् सूरयुक्त — पल्टन पल्टन नि पल्टन हक्व हक्व चत् (नयेगु वा)

विषयवस्तुया आधारय्

क. प्राकृतिक वस्तु तथा वातावरण सम्बन्धी— सालां चमबू ध्यनां प्यमदं (खुसि)

ख. अंगप्रत्यंग सम्बन्धी— मनां मबू छुयां क्वः? (सँ)

ग . खाद्यवस्तु सम्बन्धी— सिजःया त्यपय् असर्फी जायेक? (गंगु ह्याउँमल्ता)

घ.  आधुनिक क्वाः — ब्वाँय्‌वनेफु तर न्यासिवने मसः, हालेफु तर नवाये मसः (मोटर) आदि

थुकथं थुपिं क्वाःकासां केवल मनोरञ्जनया नापं वौद्धिक व्यायाम जक याकीगु मजुसे नेवाः लोकजीवनया थीथी पक्ष तथा उमिगु आचार विचार जक मखु उमिगु सिर्जनशीलता कल्पनाशीलतायात नं उलि हे ब्वयेगु याःगु दु ।

नेपालभाषाया छुं छुं क्वाः

क्वाःया न्ह्यसः                                     क्वाःया लिसः

ध्यनां चमबू पालां त्वाः मदः                     खुसि

वनेत वनेसः लिहांवये मसः                     खुसि

मनां मबू छुयां क्व                                  सँ

सिजःया त्यपय् असर्फि जायेक                ह्याउँगु मल्ता

मामं मचायात भागि याः                         घलं ताँफय् लः थीगु

मांमं ल्हवइ मचां त्वनी                            घलं ताँफय् लः थीगु

छन्त जिं काः वयाः छं जित पनाच्वन छं चिलाब्यूसा छन्त हे जिं कयायने         वा वयाच्वंबले लः काःवनेगु

तःधंगु ख्यलय् चतांमधि छपा                    आकासय् च्वंगु पुन्हीया चन्द्रमा

ग्वाखंप्वाचाय् ला छपाँय् दु                       म्हुतुइच्वंगु म्ये

पल्टन पल्टन नि पल्टन हक्व हक्व चत्         म्हुतुइच्वंगु वाझ्वः

चाकलाःगु सुकुली फ्यतुइमज्यू                  लःकायेगु तुं

न्याम्ह दाजुकिजाया छपाः भु                    ल्हाःपाः

निम्ह दाजुकिजा दु । नवाये मसःसां खँ ब्याके सः     मिखा

तःकेँ निम्ह, म्हुतु मदुसां खँ ल्हायेसः                     मिखा

थां थां प्यथां हासा हासा निहासा पुलु पुल छपुलु       किसि

क्वय् पाउँ, दथ्वी पालु च्वय् न्यालु                        अय्‌लाः कायेगु

मां सुन्दरी म्ह्याय् बोक्सी                              गुलाफ स्वांया मा

प्यकुने प्यंगू त्वाः दु तर वया मदु छुं हे ख्वाः         रुमाल

न्हयःने छकः लिउने छकः सर्गतय् वने ग्वःकः ग्वःकः     भुतुमाली

सर्ग स्वयाः बाजं थायेगु                               भुतुमाली ब्वयेकेबलेय् लताइनं का तुलेगु

नयेबलय् कस्ति ल्ह्वयेबले कपाय्                        तु

म्ह छम्हं मिखा दतं अय् नं कां                        द्वक

सुथय् लुयाः बहनी बी न्हिनय् चकंक सर्गतय् थी       सूर्द्यः

स्वःसा निम्ह मस्वःसा छम्ह छन्त स्वयां थःत खन      न्हाय्‌कं

पानातःगु मरी नयेमज्यू                              सप्पा अंगलय् पानातैगु

ग्वय् लासा छत्र कुसा                                फकंमा

मचाम्ह नानी तसकं ग्यानी हाली मखु सनी मखु सुम्क च्वनी  कतांमरी

मां स्वयाः म्ह्याय् जान्ने                             ल्वहंमा

ल्हाःनं मदु, तुति नं मदु तर उखें थुखें जुइसः         ध्यबा

चिकुलाया इलय् मि मच्याःसां कुँ वः                     खसु

न्ह्यःनें शंखपुइम्ह लिउनें पंखां गालीम्ह                  खिचा

भाःतं कलाःया सकतां खं छता जक मखं             कलाः बर्खीच्वनीगु

लःमदु पुखुली ब्यांचा तिं तिं न्हू                         भाजनय् कःनि सीगु

चीधिकःम्ह बाबुचिया निगः तुपुली                      सियातःगु मुस्या

निम्हत्यपूया छपु जनी                               खापाया खवः

गुलि नल उलि हे ल्ह्वइम्ह                             जाकि बजि दायेगु पाथि

वा मदुम्हेस्यां सु प्वाँय् नः                             भुतुली सु दुइगु

घनघोर जंगलया दथ्वी हिया खुसी बाः वः           सिंच छायेगु

ब्वल ब्वल धाइ ब्व नं ब्वः तर ब्वःगु मखं           भुखाय् ब्वइगु

थ्यु धाल कि थी, थीमते धाल कि थी मखु            म्हुतुसी

तकिंतकिं बां तये गंगामाइ तःलय् तये ह्याउँमचा द्यःने तये   बजां त्वनेगु ह्वखा

आखः दतं सफू मखु तिंन्हुलं माकः मखु चाकलातं तुं मखु    मोह ध्यबा

छि झ्यालं वन जि गनं वने                           न्या दुगु जाः

वंथाय् तक बसालायावनीम्ह                       खासा

चायातःलय् म्हासुख्वाः माजु                           हलू मा