थःगु नांया न्ह्यःने बिप्र धकाः तयेगु यानावंम्ह लक्ष्मीसुनन्दन मल्लकाल लिपाया छम्ह ज्ञात कवि खः । थ्वय्‌कः ता इलंनिसें नेपालभाषाया कविपिसं छ्यलावयाच्वंगु प्रचलित गीति पद शैलीया थासय् भुजंगप्रयात नांगु वार्णिक छन्दं न्हापां म्ये चिनेगु यानावंम्ह कवि खः । आःतकया दुने थ्वय्‌कःया भुजंगप्रयात छन्दय् च्वयातःगु शारदा स्तोत्र नांगु छपु जक म्ये लुयावःगु दु । प्यंगू प्यंगू पादया गुंगू श्लोक यानाः च्वयातःगु थ्व स्तुति म्येय् विद्याया देवी शारदाया थीथी नां, रुप, गुण तथा महात्म्यया वर्णन् यानातःगु दु । नापं थ्व म्येय् च्वमिं उपास्यदेवी शारदायाके ज्ञान, विद्या, बुद्धि, सिद्धि आदिया वर नं फ्वनेगु यानाच्वंगु दु । कवि लक्ष्मीसुनन्दं थ्व शारदा स्तोत्र तत्कालिन नेपालय् प्रचलित शारदा स्तवया लिधंसाय् च्वयातःगु खनेदु । थथे शारदा स्तवया आधारय् च्वयातःगु खया नं थ्व स्तोत्र अन्धा अनुकरण वा अनुवाद मखु, थुकिया छुं छुं अंश जक दुथ्याकाः थःगु कथं चिनातःगु स्तोत्र खः । बरु थुगु इलय् तक नं नेपालभाषाया कविपिसं वार्णिक छन्दयात परिमार्जित रुपं छ्यलाक्यने मफुनि धैगु खँ थ्व म्ये क्यंगु दु ।

यल गाःबहाःया प्रख्यात राजोपाध्याय कुलय् जन्म जूम्ह विजयानन्द जुजु श्री ५ गीर्वाणयुद्धवीर विक्रम शाहया लाय्‌कुलिइ दुथ्याःम्ह कवि खः । धार्मिक पुजा कर्मकाण्ड चलेयायेगु, बाखं कनेगु, भजन हालेगु थ्वय्‌कःया कुलायन ज्याखँ खः । आःतक थ्वय्‌कःया म्ये यलया भिंद्यः व बुंगद्यःया भजन सफुलिइ यानाः झिंखुपु लुयावःगु दु । थुपिं म्ये मुनाः ने.सं ११०८ य् सफू छगू नं पिदने धुंकूगु दु । थ्वय्‌कलं इष्ट देवदेवीपिनिगु स्तुति म्ये, श्रीकृष्णया चरित्रलिला सम्बन्धी म्ये, देश वर्णनया म्ये नापं आत्म दुखानुभूति प्वंकातःगु आत्मपरक म्ये च्वयावंगु दु । स्तुति म्येय् भैरवया आरती म्ये, नासःद्यः व गणेद्यःया सगुण भक्तिया न्यापु म्ये, श्रीकृष्णया सगुण लिलावतारया संक्षिप्त खँ दुथ्याकातःगु श्रीकृष्णया लिला सम्बन्धी खुपु म्ये दु । अथेहे देशवर्णनया म्येय् यल मंगःया लाय्‌कू छेँया जःखःया खुसि, द्यः, देगःया खँ उल्लेख जूगु दुसा थ्व म्ये थः आश्रयदाता जुजु गीर्वाणयुद्ध यलय् वःबलय् जुजुयात लय्तायेकेत च्वःगु खनेदु । अथेहे थ्वय्‌कःया म्ये मध्ये थः न्हापायाम्ह कलाःया रुप गुण लुमनाः थःगु नुगलय् लाःगु घाः हरिया भजन याना सान्त्वनित जुइगु खँ ब्वयातःगु आत्मपरक म्ये उल्लेख यायेबहःजू ।

ललितविस्तर महायान बुद्धधर्मया नवग्रन्थमध्ये अति प्रसिद्धगु छगू ग्रन्थ खः । थ्व सफूयात नेपालभाषा पुनर्जागरणकालया प्यंगः थां मध्ये छगः थां जुयादीम्ह गद्यगुरु पण्डित निष्ठानन्द वज्राचार्यजुं नेपालभाषां हीकाः ने.सं १०३४ स थम्हं हे सफू थानाः पिकयादीगु खः । थथे सफू नेपालभाषां हीकादीबलय् फुक्कस्यां ब्वनेफयेमा धैगु उद्देश्यं वय्‌कलं न्हापा न्हापाया च्वमिपिसं थें पुंलाःगु नेपालभाषा मखु, तत्कालीन बोलिचालिया नेपालभाषा छ्यलादिलसा, लिपि नं नेपाल लिपि मखुसे देवनागरी लिपि छ्यलादिल । थ्वहे कथं निष्ठानन्द वज्राचार्यं पिकयादीगु थुगु ललितविस्तर ग्रन्थ बोलिचालिया भाषा, देवनागरि लिपि छ्यलाः थासा आखलं पिदंगु नेपालभाषाया दकलय् न्हापांगु ग्रन्थ जूगु दु । थ्वयां लिपा निष्ठानन्दं मेमेगु नं महायानी बौद्धधर्म सम्बन्धी सफू च्वयादिल । तर वय्‌कलं च्वयादीगु थीथी सफू मध्ये दकलय् अप्वः प्रचार जूगु व लोकंह्वाःगु सफू ललितविस्तर खः ।

निष्ठानन्द वज्राचार्यजुं बौद्ध धर्मया बांलाक अध्ययन यानाः पण्डित जुयादीधुंकूम्ह जूगुलिं थःके दुगु ज्ञान सकसितं इनाबिइत येँ देय्‌या थासंथासय् ललितविस्तर, भद्रकल्पावदान बाखं कनादिल । बाखं कंवंबलय् बुद्ध जीवन चरित्र न्यनेगुलिइ मन क्वसाःपिं आपालं दुगु वाःचायेकाः थम्हं कनागु बाखं फुक्कं नेवाः भासं हे च्वयाः सफूया रुपय् पिकायेगु मतिइ तयादिल । थुकिया लागि थः हे कलकत्ता झायाः आखःया थासा न्यानाहया दिल । काय् पासा कयाः ने.सं. १०२९ साल निसें सफू थानाः छेँखा छेँखा, पसःपसःपतिं वनाः मियाः उकिं वःगु ध्यबां न्हि छपौ छपौ पिकाकां ने.सं. १०३४ सालया बछलागा १३ शुक्रवाः खुन्हु ललितविस्तर सफू पिकायेगु पूवंकादिल ।

थुगु सफुलिइ ६५ गू परिवर्त दुसा ४६० पौ (कख) दु । थुकिया न्याक्वःगु संस्करण तक पिदंगु दु । थ्व ललितविस्तर ग्रन्थय् छ्यलातःगु गद्य तत्कालिन बौद्ध जातक अवदान आदिइ छ्यलातःगु गद्यया तुलनाय् आपालं परिस्कृत व परिमार्जित जूगु दु । फलतः नेपालभाषाया लिपाया गद्यकारपिनिगु निंतिं ललितविस्तरया गद्य छगू नमूना थें जुयाबिल । उकिं हे निष्ठानन्द वज्राचार्ययात गद्यगरु धाःगु खः ।

उगु ईया संस्कृत मसःपिं नेपाःमितय्‌त बुद्धया जीवनी व बुद्धया शिक्षा बांलाक थुइका बिइगुया लागी निष्ठानन्द वज्राचार्यं थुगु ललितविस्तर ग्रन्थय् भद्रकल्पावदान, रत्नमाला, गुणकारण्डब्यूह, स्वयम्भू पुराण, अशोकावदान, अष्टसहस्रिका प्रज्ञापारिमिता आदिया खँ नं दुथ्याकादीगु दु । उकिं थ्व सफू संस्कृतया मूल ललितविस्तरया जक मुक्कं अनुवाद मखु । नेपालभाषाया थ्व ललितविस्तर सफू येँ, यल, ख्वप, भ्वँत, पाल्पा, तानसेन भोजपुर आदि थासय् तकं प्रचार जुल । कवि केशरी चित्तधरयात सुगत सौरभ महाकाव्य च्वयेगु, बौद्ध ऋषी महाप्रज्ञायात भिक्षु जुइगु प्रेरणा थ्वहे सफू पाखें वःगु धैगु खँ वय्‌कःपिंसं थःपिनिगु सफुलिइ न्ह्यथनादीगु दु ।

नेपालभाषाया काव्य साहित्यय् पुर्णबहादुर वैद्ययागु सरासु (ने.सं. १०८४) कविता संग्रह निसेंया ईयात लिच्वःगु आधुनिककाल कथं कायेगु चलन दु । थुगु इलय् वयाः नेपालभाषाया काव्यय् पाश्चात्य साहित्यय् टि.एस. इलियट, इजरापाउण्ड (ई.सं १८९२) पिंसं न्ह्याकूगु आाधुनिक कविता प्रवाह व एसिया महाद्विपय् लु शुन, किम इल सुंगपिंसं साहित्यय् प्रयोग याःगु प्रगतिवादी प्रवाह नेपालभाषाया काव्यय् नापनापं दुथ्यन । थ्व छगू प्रयोग जक मजुसे प्रवाहया रुपय् न्ह्यात । थथे नेपालभाषाया काव्य न्हूगु प्रवाह प्रवृति न्ह्याःगुया खँय् तत्कालीन ऐतिहासिक घटनाया तःधंगु थाय् दु । ने.सं. १०८४ य् रेडियो नेपालं नेपालभाषाया समाचार लिकया बिसेंलि थुकिया विरोध स्वरुप वाःवाःपतिकं त्वाःत्वालय् साहित्य सम्मेलन जुल । थ्व साहित्य सम्मेलन नं भाषिक चेतना थनेगुया नापं न्हून्हूपिं कविपिं पिकाल, नापं प्रतिरोधया कविता बुइकल । अथेहे थुगु इलय् थ्यंबलय् थनया आपालं युवा कविपिं विश्व काव्य साहित्यय् पिदंगु न्हून्हू प्रवाह प्रयोगनाप नं परिचित जुइधुंकूगु जुल । थथे आाधुनिक कविता व प्रगतिवाद अलग्ग अलग्ग विषय व अलग्ग थासं विकास जूगु खया नं तत्कालीन वस्तुस्थितिं अप्वः थें कविपिंत थ्व निगू धारं प्रभावित यात । फलतः नेपालभाषाया तत्कालीन कविताय् आधुनिक कविताया नापं प्रगतिवाद नितांया ल्वाकःबाकःगु स्वरुप खनेदत । थ्वहे कथं थुमिगु कविता न्हापाया कविपिनिगु कविता स्वयाः शैलीगत, विचारगत व विषयगत रुपं नं पाःवन । कल्पनाया असिम सर्गतय् ब्वयेगु स्वयाः यथार्थताया धरातलय् पलाः न्ह्याकेगु जुल, वैयक्तिक भावनाया थासय् समष्टिगत भावनां थाय् काल । सम्प्रेशनया तिक्ष्णता, तिब्रताया निंतिं छन्द, मात्राया प्रतिबन्धं मुक्त जुयाः गद्य शैलीं कविता च्वयेगु जुल । गद्य शैलीं कविता च्वःसां उकी च्वमिया थःगु हे कथं लय दइ अर्थात् कविताया ध्वनी हे संगीतात्मकता लुयाच्वनी । परम्परां ज्यलेधुंकूगु उपमा विम्वया थासय् थःथःगु हे न्हून्हूगु मेोलिक उपमा विम्व छ्यलेगु जुल । भाव विचाःयात तप्यंक प्वंकेगु थासय् प्रतिकात्मक विम्वात्मक रुपं म्हो खँग्वलं अभिव्यक्ति बीगु जुल । फलतः छगू विषयवस्तुया तःगु अर्थ दयाच्वनी । वैचारिक रुपं नं पुरातन मूल्य मान्यता ग्राह्य मजुल । मनू मनू जुयाः म्वायेमफैगु सामाजिक विसंगति, व्यथिति, उत्पिडन प्रति नं उलि हे आक्रोस, असहमति प्वंकेगु जुल । न्हूगु मूल्य मान्यता स्वनेगु, न्हूगु अस्तित्ववोधया निंतिं संघर्षरत संकल्परत जूवन । अथेहे विषयगत रुपं नं मतिना, प्रकृति, विरह वेदनाय् जक सीमित मजुसे थौंया परिवेशय् खनेदुगु थीथी समस्या उजागार यायेगुली तल्लीन जुल । थज्याःगु काव्यिक विशेषता ज्वनाः रचना जूगु न्हापांगु सफू पूर्णबहादुर वैद्यया सरासु (ने.सं १०८४) कविता संग्रह खःसा प्रकाशनया ल्याखं न्हापां पिदंगु सफू ने.सं १०८६ य् पिदंगु तःम्ह कविपिनिगु कविता संग्रह गाजलं दाःगु चा जूगु दु । थथे थ्व प्रवृतिया पूर्णबहादुर वैद्य लिसें मेपिं कविपिं खः – योगेन्द्र प्रधान, आनन्द जोशी, श्यामसुन्दर सैजु, रमेश मधु, सत्यभामा माथेमा, इन्द्र माली, पुष्पबहादुर चित्रकार, बुद्ध साय्मि, सुन्दर मधिकःमि, पुष्पराज राजकर्णिकार, भगतदास श्रेष्ठ, त्रिरत्न शाक्य, शाक्य सुरेन, केशवमान शाक्य, नवीन चित्रकार, प्रतिसरा साय्मि, माधव मूल, पुष्परत्न तुलाधर, बालगोपाल श्रेष्ठ, सुधीर ख्वबि, श्रीराम श्रेष्ठ, महेन्द्र कायष्ठ, नारद बज्राचार्य, इन्दिरा नेपाली, मुकुन्दराज वैद्य, ब.आ. कनकद्विप, तेजेश्वरबाबु ग्वंगः, ध्रुवकृष्ण दीप, श्रीकृष्ण अणु, पद्मरत्न तुलाधर, मोहन दुवाल, लोकेन्द्र बज्राचार्य, यू.पि जोशी, बासुशशी, ईश्वरमान रञ्जित, मंगलमान शाक्य, विष्णु चित्रकार, धुस्वां साय्मि, आर. एस दोस्त, अमृतरत्न तुलाधर, मल्ल के. सुन्दर, विरेन्द्रमान शाक्य, अमरबहादुर शाक्य, विश्वकेशर मास्के, सुशील जोशी, ओमनरहरि श्रेष्ठ, प्रदीप शाक्य, सुदर्शन कारंजित, श्यामदास प्रजापति, प्रविण शुक्ल, श्यामलाल दिवाकर, मञ्जुश्रीलाल श्रेष्ठ, अमर पक्वान, अरविन्द भोमि, नारायणप्रसाद प्रधानाङ्ग, प्रेमकृष्ण श्रेष्ठ, रवि श्रेष्ठ, जगदीश चित्रकार, अमीररत्न ताम्राकार, रमेशकाजी स्थापित, मणिकमान सिंह, प्रदीप आर. तुलाधर, दर्वेरत्न शाक्य, सौरभ शाक्य, नारद बज्राचार्य, यचु जोशी, रास जोशी, योगेश राज, एच.के.कपाली, शैलेन्द, केदार सितु, दर्वेरत्न शाक्य, पृथक रासु भेले, पुष्प मुनकःमि, द्वारिका श्रेष्ठ, धर्म निभाः, कृृष्णप्रसाद लुबि, पार्थव हृदय, सविना श्रेष्ठ, मोतिशान्ति शाक्य, कुमार रञ्जितकार, विरेन्द्रमान शाक्य, रश्मी नापित, अगिब बनेपाली, महेन्द्र कायस्थ, बद्री वेदना, सुरेश किरण, सुदन खुसः, श्यामलाल दिवाकर, रजनी मिला, धनकृष्ण ज्यापू, ओमकारेश्वर श्रेष्ठ, नरेन्द्रबहादुर श्रेष्ठ, दया खड्गी वेचैन, प्रदीपरत्न तुलाधर, धनकृष्ण ज्यापू, रुद्रदास श्रेष्ठ, रोशन कुमार, नेमसिंह नकर्मि, यु.पि. जोशी, सुरेन्द्र महर्जन, विनोद पि श्रेष्ठ, बुद्धिलाल ज्यापू, तुयु पुं आदि । थ्वयकः कविपिं छगू हे ई, छगू हे परिवेशय् व छगू हे बस्तुस्थितिं पितहःपिं जूगुलिं थ्वय्‌कःपिं आपाःसियागु कविताय् अभिव्यक्तिया खँग्वः जक पानाः भाव बिचाः तकं व हे व हे जूवंगु दु ।

न्हापांनिसें लोकजनं हाहां वयाच्वंगु व छगू पुस्तां मेगु पुस्तायात हस्तान्तरण यायां वयाच्वंगु म्येयात लोकम्ये धाइ । लोकम्येया च्वमि, हाःमि व लय् चिनामिया नां गनं नं न्ह्यथना तःगु दै मखु । थुकथं हे नेपालभाषाय् नं मचातय्‌गु निंतिं नं लोकम्येत यक्व निर्माण जुयाच्वंगु दु । मचा लोकम्ये मचातय्‌सं हालीगु नं दु, मचातय्‌गु निंतिं तःधीपिंसं हालीगु नं दु । नेपालभाषाय् मचा लोकम्ये यक्व दु । मचा ह्ययेकेगु निसें कयाः मचातय्‌त म्हितकेगु, न्ह्याइपुकेगु, ज्ञान बीगु निंतिं सृजना जुयाच्वंगु मचा लोकम्येत झीगु भाषाय् यक्व खने दु । उलिजक मखु झीगु संस्कृति, रितिथिति, नखःचखः, जात्रा आदियात कःघानाः नं मचा लोकम्येत यक्व सृजना जुयाच्वंगु दु । मचा लोकम्येया लय् नं मस्तय्‌त ल्वइकथं व यइकथं दयेकाःतःगु जुयाच्वनी । लसं यानाः नं मचाम्येत मचातय्‌त यइगु खः ।

आःतक म्वानाच्वंगु तसकं लोकंह्वाःगु छुं छुं झीगु मचा लोकम्येत क्वय् न्ह्यब्वयागु दु । झीसं क्वातुक मालेज्या यायेफत धाःसा यक्व झीगु मचा लोकम्येत लुइके फैतिनि । तसकं प्रचलितगु आःतक हालेगु याना वयाच्वंगु छुंछुं मचाम्येत थन न्ह्यथनाच्वना, गथे कि — उनायः पुता उनायः, हा चिकुचिकु मले पाजु, निपु मथु ला लाः, ल्वहं दाया खौ दाया, त्यःछिं त्यः, कुने सु वल धापल्यां ख्याः, ला छकू वयेक समय बजि, छिमि छु ध्वाखा लुँया ध्वाखा, चिकुल चिकल पाजु आदि । मचा लोकम्येया बारे भाजु हरिगोविन्द श्रेष्ठजुं तःजिक अध्ययन यानाः झीगु मचा म्ये नांगु सफू पिथनादीगु दु । राजभाइ जकःमिजुया च्वसां ने.सं. ११२० य् पिदंगु मचा मय्लिं म्येचालय् मय्‌जु रत्नदेवी कसाःजुं मुनादीगु तःपु मचा लोकम्येत नं तँसा कथं दुथ्याकातःगु दु ।

यलय् दँय्दसं कात्तिप्याखंया झ्वलय् क्यनीगु बाथः प्याखं नेपालभाषाया ज्वःमदुगु लोकंप्याखंत खः । कात्तिप्याखनय् न्ह्यब्वइगु छुं लोकप्याखंया नमूना ।

च्वले खुदां दां खुदां प्याखं

बाथः किजां (यलय् बाथः नं) छम्ह च्वले बन्जानीयाके दां खुदां बियाः खुदां वंम्ह च्वलेचा न्यानायंका, हाकनं व च्वलेचा नापं झिनिदां वंम्ह च्वलेचा ह्ययेका यनी । च्वले बन्जानीया मिजंम्ह वइबलय् दां खुदां जक बियाः भिंनिदा वंम्ह च्वले ह्ययेका यंकूगु सीकाः व हेकासिँद्यःयात माले कथं इमिगु नां न्यनी । मिसाम्हं ना कने फइमखु । उमित म्हसीकेया लागि उमिगु ख्वाःपाःया म्हसीकाः बी । छम्ह प्वप्वःचा ख्वाःम्ह, मेम्ह स्वलापुया ख्वाःवःम्ह अले मेम्ह हाप्वः ख्वाः वःम्ह । थथे इमिगु ख्वाःपाःया म्हसीका कथं इमित म्हसीकाः ज्वनी । व स्वम्ह बाथःत छसी कथं – गंदाजु (यमि बाथः) समादाजु (ख्वपय् बाथः) व बाथः किजा (यलय् बाथः) खः । थ्व स्वम्ह बाथःतय्‌गु ख्वाःपाःत गुज्वःगु धाःसा – गंदाजुया ख्वाःपाःया उन वँचुवँचु नः अले कपालय् स्वबला सिन्हः तियातःगु दु, नापं ग्वाय् नं दु । अनंलि समादाजुया ख्वाःपाःया उन स्वँलाथें अले कपालय् ह्याउँगु चाकमक लाःगु सिन्हः तिनातःगु दु । अले म्हुतु बेक्वः, म्हुतुं धंवा निपु पिहां वयाच्वंगु व ग्वाय् फिंफिं दयाः अद्भूत रुप जुयाच्वंगु दु । अनं बाथःकिजाया ख्वाःपाःया उन वँचु नःसां व ख्वाःपाः हाज्या हाज्या व हुलि हुलि स्वये हे हाप्वः थें च्वं व ख्वाःपालय् न्हसपोतसं थी घानाः तःगु चाःचा छचाः व त्वाथय् धाथेंया ग्वाय् दु । अले छ्यनय् संप्वः चिनातःगु दु ।

जिजां खुसि छिकेगु

छन्हु चन्द्रवती व पुनावती निम्हं मां व म्ह्याय् खुसि छियेगु कुतलय् बाः वयाच्वंगु खुसि स्वयाः नुगः मछिंका मनय् खँ वायेकाः खुसिपाखे स्वयाच्वनी । थुगु हे इलय् अन बाथःकिजा चाःह्युह्युं थ्यंकः वइ । इमिगु अवस्था खनाः बाथःकिजां छु जुल धकाः न्यनी । लिसलय् चन्दवतीं धाइ– थ्व बाः वयाच्वंगु खुसि छी मफयाः मां व म्ह्याय् नुगः ख्वयेकाः च्वनाः अले थन सुं खुसि छिकाबीपं दैला धकाः लँ स्वयाच्वना । थुबलय् बाथःकिजा धाःसा नापं च्वनाच्वंम्ह म्ह्याय्‌म्हं पुनावती खनाः मनमोहित जुइ । कासा छिकपिंत जिं पालंपाः लुकुंछिनाः खुसि छियेकाः ग्वाहाली यानाबी धकाः न्हापालाकः चन्द्रवतीया म्ह्याय् पुनावतीयात बाथःकिजां खुसि छिइकेया निंतिं लकुंच्वं धाइ । मांम्ह चन्द्रवतीं मनूया भाःमदु धकाः मतिंतसें बाथःकिजायात ‘ए भाजु छंगु नां छु ?’ धकाः न्यनी । लिसलय् बाथःकिजां जिगु नां जिजा धकाः लिसः बी । थथे खुसि छियेकेगु नामं बाथःकिजां चन्द्रवतीया म्ह्याय् पुनावतीयात अनं ब्वयेकाः यनी । थुखे चन्द्रवती जिजां म्ह्याय् यंकल धकाः खुसि सिथय् च्वनाः लाय्लाय्बुयाः ग्वाहालि फ्वनाच्वनी । अन छु जुल धकाः चिउताः तयाः मनूत म्वःम्वः मुंवइ । जिजां म्ह्याय् यंका दुःख जुल धकाः चन्द्रवतीं थःगु खँ तइ । जिजां म्ह्याय् मयंकुसा सुनां यनि धकाः मनूतय्‌सं धाइबलय् चन्द्रावती मौन जुइ । प्याखं क्वचाइ ।

ल्यवः लायेगु

छन्हु स्वम्हः बाथःत चाःहिलेगु झ्वलय् द्यः खिउँसे च्वनावःसेंलि बाय् च्वनेगु निंतिं सतः, फल्चा माः जुइ, लुयावइ मखु । लिकसं च्वंगु छखा छेँय् पाजु धकाः नाता क्यनाः सःती । थथे थःगु झ्याःकोसं च्वनाः पाजु धकाः सःतूपिं सु धकाः स्वःवःम्ह मय्जुं थःगु न्ह्यःने म्हःमसिउपिं स्वम्ह मनूत यःसिं थें दनाच्वंगु खनाः अजूचायाः सु धकाः न्यनी । थथे स्वम्हं बाथःतय्‌सं पाजु व मलेजुयात थःपिं मचाबलय् जक हे नापलानागु, तःधि जुयाः म्हमसिल जुइफु धकाः अनेक कथंया खँ तइ । थथे यक्व लिपा तापाकंनिसें वःपिं भिंचापिंत धकाः थःगु छेँय् बाय् बियाः नकेत्वंके याइ । थुखे पाजुम्ह बुँइ वनाः बालि स्वःवनेगु धकाः तुतां छपू व मतःच्या थलः ज्वनाः बुँ पाखे स्वयाः वनी । अबलय् मतिनाकाजी धयाम्ह छम्ह पाजु धाःम्ह बुँ वंगु सिइकाः ख्यालि च्वनेगु ह्वःताः चुलात धयागु तायेकाः छेय् वयाः खापा धाराधारा यानाः ‘सुन्दरी..’ धकाः सः तइ । मलेजुं खापा चायेकाः मतिनाकाजीयात तलय् ब्वना यंकी । थ्व जुक्क फुक्क सकतां खँ स्वम्हं बाथःतय्‌सं सुलाःसुलाः स्वयाच्वंगु जुइ । तलय् मतिनाकाजी व सुन्दरी मलेजु दथुइ रसरंग जुइ । अबलय् ‘यः मलेजु छुं ल्वाकः म्हुल लाकि छु ? धू क्वहां वल मिखा हे कने मजिल’ धकाः गंदाजुं सः तइ । अथेहे समाभाजुं थ्व छेँ मिर्मिर् सं गथे, भ्वखाय् जकं ब्वलकि छु ? धकाः हथासं हाली । थथे ख्याली च्वंवःम्ह मतिनाकाजी ग्याःपहलं ‘यः सुन्दरी थन मनूत दु लाकि छु ?’ धकाः न्ह्यसः तइ । ‘कुने भिंचापिं धाःपिं बाय् च्वंवयाच्वंगु दु, सः भचा चिसः या’ धकाः संकेत याइ । बुँ वनाः बालि स्वःवःम्ह पाजु थ्यंकः वइ । ‘ए सुन्दरी खापा चायेकः वा..’ धकाः सःती । सुन्दरी नाप ख्यालि च्वनाच्वंम्ह मतिनाकाजी इतःमतः कनाः ‘ए.. सुन्दरी कुने खापा चायेके न्ह्यः, जितः नि गनं सुचुकि’ धाइ । सुन्दरीं थः ल्यवः मतिनाकाजीयात ध्याकुनेय् च्वंगु भ्वाथः सुकू फ्यनाः उकि तुला बी । अले थः न्ह्यःवःसु यानाः मिखा ब्वब्व स्यानाः खापा चायेकी । पाजु मलेजु थःगु क्वथाय् वनी । कन्हय् सुथः न्हापां स्वम्ह बाथःत दनाः पाजुयाके बिदा फ्वंवनी । पाजुं नुगःमछिंकाः जन्मय् छकः वःपिं भिंचापिंत छु माःगु खः धा, ज्वना हुँ बियाछ्वये धकाः धाइ । स्वम्ह बाथःतय्‌सं सुकू पाखे स्वयाः साहुति याइ । बाथःकिजां मलेजुपाखे स्वयाः धाइ ‘थथे पाजुं बिइ धाःसां मलेजुं बिइ धाइ थें मच्वं, म्वालः का पाजु ।’ हथासं मलेजुं नं छिमित छु मागु खः बियाछ्वये धाइ । अले बाथः किजां पतिंचां सुयाः न्ह्यःने धंकातःगु सुकू छपाः थःपिंत ज्याभः बियाछ्वःसा ज्वनावने धाइ । सुकू बीमज्यू धकाः मलेजुं पनी । भ्वाथःगु छपाः सुकू बियां छु जुल, बचन तःधं बचनं चिले मखु धकाः पाजुं उगु सुकू बाथःतय्‌त बियाछ्वइ । थथे बाथःतय्‌सं लं धुछिं सुकुलिइ थ्वात्तु थ्वानाः बञ्जाया ल्हातिइ मिया थकी । उम्ह बञ्जायाके सुन्दरीं सुकू न्यानाः थः ल्यवः मतिनाकाजीयात मुक्त याना बी ।

प्याखं क्वचाइ ।

लोकय् प्रचलित प्याखं हे लोकप्याखं खः । नेपालमण्डलय् प्याखंया परम्परा प्राचीनकालं निसें दुगु खनेदु । थुकिया छगू दसु त्वाःत्वाः पतिकं दुगु दबूत नं खः । नेवाःतय्‌सं नृत्य तथा नाटक नितांयात छगू हे खँग्वलं प्याखं धायेगु चलन दु । सायद न्हापा न्हापा नृत्य मदयेकं नाटक मजुइगुलिं हे जुइमाः ।

नेवाः लोकनाटकया छुं विशेषता :

–   लोकनाटक विशेष नखः चखः उत्सव आदिइ जक क्यनेगु चलन दु ।

–   नृत्य संगीत लोकनाटकया अनिवार्य तत्व जूगु दुसा लोकनाटकय् छुं नं कथं ताहाःचीहाःगु कथातत्व दयाच्वनी ।

–   लोकनाटकय् समसामयिक जनजीवन तथा घटनाया किचः दयाच्वनीसा थुकिया प्रस्तुितइ सरलता व सहजता दयाच्वनी ।

–   लोकनाटक मूलतया गद्यभाषं सम्वाद जुइगु खया नं लोकया मन सालेत गनं पद्य भाषाया नापं थाय्‌थासय् उखान टुक्का नं प्रयोग यानातइ ।

थथे नेवाः समाजय् प्रचलित लोक नाटकयात निब्वय् थलाः अध्ययन याय्छिं ।

भाव प्याखं

थज्याःगु लोकप्याखनय् आख्यान तत्व दया नं सम्वाद दइमखु । नृत्यपाखें हे फुक्क् अभिनय यानाः क्यनेगु याइ । थीथी देवीप्याखं गथे— कुमारी प्याखं, महाकाली प्याखं, नवदुर्गा प्याखं, गथु प्याखं आदि थुकिया दसु खः । थज्याःगु प्याखं विशेष पर्वय् जक हुइकेगु याइसा छगू थासय् जक मखु थाय्‌थासय् वनाः नं हुइकः वनेगु याइ ।

संवाद दुगु प्याखं

थज्याःगु लोक प्याखनय् कथातत्वया नापं सम्वाद नं दयाच्वनी । तर पात्रतय्‌सं केवल थःपिंत निर्देशित याःगु सम्वाद जक नवायेगु मयासे अनया थाय्बाय् लकस स्वयाः थःपिसं नं छुं तनाः नं नवायेगु याइ । यलया कात्ति प्याखं हुइकीबलय् क्यनीगु बाथः प्याखं नेवाः लोकनाटकया छगू पाय्छिगु दसु खः । अथे हे स्वनिगलय् गुंपुन्ही नःखःया च्यान्हु तक क्यनीगु प्रहर्षण, येँयाःया दबू प्याखनय् हुइकीगु चैनसिपाईया प्याखं, घिन्तांमुनिया प्याखं नं लोकप्याखंया छुं दसुत खः । थज्याःगु लोकनाटकयात लिखितरुपय् तयेगु चलन मदुगुलिं लोप जुयावंगु दु ।

लिखित रुपय् मखु मौखिक रुपय् छगू पुस्तां मेगु पुस्ता जुयाः अर्थात् अजि बाज्यापिंसं छय्छुइपिंत अथे हे छय् छुइपिंसं अझ थः छय् छुइपिंत कनेगु यानाः न्ह्याना वयाच्वंगु नेवाः जनजीवनय् अतिकं प्रचलित छगू साहित्यिक विधा लोकबाखं खः । थज्याःगु बाखंयात प्रेमबहादुर कसाःजुं न्यँकँ बाखं धकाः नां छुनादीगु खः । नेपालभाषा साहित्यया प्राचीन सिर्जना मध्ये सिर्जनशीलता प्रतिबिम्वित जूगु छगू विधा लोकबाखं अर्थात् न्यँकँबाखं नं खः । थज्याःगु न्यकँबाखं तत्कालिन समाजय् प्रचलित शुकबहत्तरी, बत्तिस पुतलिका आदि थेंज्याःगु लौकिक बाखनं प्रभावितपिं नेपालभाषीपिंसं थज्याःगु बाखंया आधार कयाः थःपिनिगु कल्पना नं तनाः सिर्जना याःगु खनेदु । नेपाःया सामाजिक सांस्कृतिक परिवेशय् निर्माण जूगु थज्याःगु बाखनं तत्कालिन नेवाः मूल्य मान्यतायात म्हसीकेत तिबः ब्यूगु दु । द्वाःबाः अजिया बाखं, सिन्हपता मय्जुया बाखं, ध्वंच्वलेचिया बाखं, शिशिर बसन्तया बाखं, कां खूू धुसिया बाखं, भुतिमाकःया बाखं आदि नेवाः समाजय् अतिकं प्रचलित न्यँकँबाखं खः । थज्याःगु बाखंया मू आशय मनोरञ्जन बीगुया नापं समाजय् नैतिकता, बौद्धिकता, लगनशीलता, इमान्दारीताया पाठ स्यनेगु नं खः । थथे नेवाः समाजय् अतिकं लोकंह्वाःगु न्यँकँबाखंयात मुनाः प्रकाशनय् हयेगु ज्या करुणाकर वैद्यजुं ने.सं १०७८ निसें न्ह्याकादिल । करुणाकर वैद्य धुंकाः न्यँकँबाखं मुंकेगु ज्याय् ल्हाः न्ह्याकादीपिं खः — भाजु प्रेमबहादुर कंसाकार, केशरलाल श्रेष्ठ, मदनसेन वज्राचार्य आदि ।

छगू देशय् पुनुखुं मैंचा धयाम्ह मिसामचा छम्ह दु । व मचानिबलय् हे वया मां सित । वया अबुं मेम्ह कलाः हल । उकिं पुनखुं मैचित मचानिसें हे चिरिमांया ल्हाती च्वने माल । चिरिमांम्ह तच्वकं मभिं, न्हाय्‌कं च्वाकं थें । पुनुखुं मैंचित नके मनके यानाः वं नके हे स्याइगु ज्या धाःसा मिखां खंक्व दक्वं ज्या ब्वयाः याकातइगु । अबुजुम्हेस्यां नं न्हूम्ह कलाःया खँ न्यनाः पुनुखुं मैचित छफुति हे बिचाः मयात । अबुम्हेस्यां नं वयात माया यायेगु पलेसा झन अःखबतं माःगुं म्वाःगुं खँय् न्वा जक न्वाइगु जुल । पुनुखुंमैचिया थ्व संसारय् थः धायेपिं व थःत माया याइपिं सुं हे मंत । अय्‌ल पुनुखुंमैचां दुःख सुख फुक्कं थःगु नुगलय् मल्ता पालु नी थें निनाः सहः यानाच्वन ।

छन्हु निन्हु धाधां निन्हु धाधां अज्याःगु हे कथं काल हँ हँ निदँ फुत । वया चिरिमांपाखें नं म्ह्याय् छम्ह बुल । पुनुखुं मैंचिया केहेँचा छम्ह दत धकाः लय्‌लय् तायाजुल । चिरिमांम्हेस्यां धाःसा थः म्ह्याय् बुसां निसें पुनुखुंमैंचित न्हापा स्वयाः नं दुगंछि महीगु यानाहल । वया चिरिमांपाखेयाम्ह केहेँचा नं बःचाधिकः जुल । चिरिमांम्हेस्यां थः म्हयाय्‌यात दुरु, घ्यः चाकुमरि आदि साःसाःगु भिंभिंगु नकाः वयात धाःसा हिम्वयागु मरि बाहेक मेगु छुं हे मनकेगु यानाहल ।

पुनुखुंमैचिया छेँय् ध्वंच्वलेचा छम्ह लहिनातःगु दु । पशु जुयाः नं ध्वंच्वलेचां पुनुखुंमैचित जुयाच्वंगु दुःख फुक्क खँ स्यू । पुनुखुंमैंचा खना वया तच्वकं माया वं । ध्वंच्वलेचा झ्वःवनीम्ह पुनुखुंमैंचा हे जुयाच्वन । ध्वंच्वलेचां पुनुखुंमैंचित थः झ्वयेगु बुँइ थ्यनकि न्हिं न्हिं माय्‌केँ पोकिजा ल्ह्वयाः नकेगु यात । ध्वंच्वलेचां अथे माय्‌केँ पोकिजा नकेगु याःगुलिं छेँय् हिम्व मरि जक नइम्ह जूसां पुनुखुंमैंचा प्वात्या प्वात्या ल्ह्वं ।

छन्हु पुनुखुंमैंचा ध्वंच्वलेचा झ्वःवंबलय् चिरिमांम्हेसिया म्हयाय्म्ह नं लिसें वन । बुँइ थ्यंकाः ध्वंच्वलेंचा सदां थें माय्क्येँ पोकिजा ल्ह्वयाः पुनुखुंमैंचित बिल । पुनुखुंमैंचां व नया च्वंबलय् वया चिरिमांया म्हयाय्‌म्हं खंकल । अले वं ‘यो ता, यो ता, छं छु नयागु ? जितः नं ति’ धाल । ‘जिं छुं मनया, द्यामय् लुयावःगु कःसू छगः नयागु’ धकाः पुनुखुंमैंचां लिसः बिल । अय्‌नं वया चिरिमांया म्ह्याय् पत्याःमजू, न्ह्याक्व हे ह्ययेकलं नं मह्यः । लिपा यानां यानां छुं मचाया पुनुखुंमैंचां थः चिरिमांया म्ह्याय्‌यात तीजक ‘छं मांब्वायात कने मखु खः ला? कने मखुसा जक जिं नयागु वस्तु छंत बी’ धाल । वया चिरिमांया म्ह्याय्‌म्हं नं ‘कने मखु’ धाल । अले पुनुखुंमैंचां क्वाःक्वाःगु माय्‌केँ व पोकिजा वयात नं बछि बिल । वं नं क्वाःक्वाःगु माय्‌केँ पोकिजा ल्वाका ल्वाकां नयाः नं लुसिया कापिइ माय्‌केँ छपौ व पोकिजा छगः थाकायंकल । छेँय् थ्यंकाः ध्वंच्वलेचा व पुनुखुंमैंचिगु फुक्क खँ मांम्हेसित कन । थ्व खँ न्यनाः पुनुखुंमैंचिया चिरिमांम्ह ध्वंच्वलेचा खनाः तमं मि जुल । ज्या वनावःम्ह पुनुखुंमैंचिया ब्वा छेँय् थ्यनेवं चिरिमांम्हेस्यां ध्वंच्वलेचित स्यायेगु खँ न्ह्यथन । ब्वाम्हेसिनं नं कलाःयागु खँ न्यनाः कन्हय् कुन्हु द्यः पुज्यानाः ध्वंच्वलेचा स्यायेगु खँ क्वःछित ।

थ्व खँ ध्वंच्वलेचां सिल । अले वं पुनुखुंमैंचित थःथाय् सःताः धाल, ‘अय् मैं ! छं छिमि चिरिमांया म्हयाय्‌यात जिं बियागु माय्‌केँ पोकिजा बिल । छिमि केहेँ नं छिमि चिरिमांयात थ्व दक्वं खँ कनाबिल । आः कन्हय् द्यःयात पुज्यानाः जितः स्याइगु जुल । जितः स्याःसां छ ख्वये मते, हाले मते, बरु जिं छंत खँ छता कनाथके । जिं धयाथें छं या छन्त भिं जुइ । ’ ध्वंच्वलेचां खँ स्वाकायंकल, ‘इमिसं छंत सिन्हः त्यूवा, स्वां काःवा धाइ अले ला नः वा धकाः सःती । इमिसं न्ह्यागु हे धाःसां छं ‘छ्यं स्याः, प्वाः स्याः’ जक धयाः वनेमते, ला नयेमते । खालि ‘क्वँय् छकः वाः हुँ !’ धाइबलय् जक वनाः क्वँय् वाः हुँ । क्वँय् कयाहयाः छं क्यबय् छथाय् चाय् थुनाब्यु । व क्वँय् थुना तयागु थासय् योमरिमा बुयावइ ।’ ध्वंच्वलेचा स्याइगु खँ न्यनाः पुनुखुंमैंचा नुगः मछिंकाः हिकुहिकुंलंक ख्वल । ध्वंच्वलेचां अनेक खँ ल्हानाः पुनुखुंमैंचित ह्ययेकाः छ्वयाबिल ।

कन्हय् कुन्हु द्यः पुज्यानाः ध्वंच्वलेचित स्यात । ध्वंच्वलेचिगु लायागु अनेक प्रकारया लाक्वाः दयेकल । इमिसं फुक्क ज्या सिधयेकाः पुनुखुंमैंचित ‘अय् मैं ! सिन्हः त्यू वा, स्वां काः वा, ला छकू नःवा’ धकाः सःतल । न्ह्याक्व हे सःतूसां पुनुखुंमैंचां ‘जि छ्यं स्याः प्वाः स्याः’ जक धयाः वं हे मवं । लिपते इमिसं वयात ‘अय् मैं क्वँय् छकः जक ला वाः वा’ धकाः सःतल । क्वँय् वाःवा धायेवं ‘दय्’ धाधां क्वँय् काः वन । पुनुखुंमैंचां क्वँय् कयाहयाः ध्वंच्वलेचां धयाथकू थें हे छथाय् मुंकाः थुना थकल । कन्हय् कुन्हु स्वःवंबलय् व क्वँय् थुनाथकूथाय् योमरिमा बुयाः ज्वाँय्ज्वाँय् योमरि सयाच्वंगु खन । पुनुखुंमैंचा योमरि माय् थहां वनाः योमरि नयाच्वन । उबलय् हे लाक्क लाखय् लसिं निम्ह योमरि माया क्वय् वयाः, ‘अय् मैंचा अय् मैंचा योमरि छगः कुतका हचि’ धाल । पुनुखुंमैंचां यामेरि कुतुका बिल । लाखय् लसिंतय्‌सं तःक्वःमछि अथे धाल, वं नं धाक्वपतिकं योमरि कुतका बियाच्वन । अय्‌नं वलाखय् लसिंतय्‌सं ‘अय् मैंचा छं कुतुकाब्यूगु योमरि खी लात, च्वकय् लात, छ हे कुहाँ वयाः ब्यूवा’ धाल । धाथें इमिसं धाः थें पुनुखुंमैंचां सिमां कुहाँ वयाः योमरि ब्यू वःलय् वयात लाखय् लसिंतय्‌सं लुचुक्क बुयाः थःथाय् छेँय् यंकल ।

छेँय् यंकाः लाखय् लसिंतय्‌सं वयात ‘अय् मैंचा छं थन च्वनाः वः छुना च्वं, जिपिं म्वःल्हुया वये’ धकाः ज्या ब्वयाः इपिं थःपिं ला चुपि ज्वयेकः वन । थ्व खँ पुनुखुंमैंचां मस्यू । लाखय्‌लसिंया छेँय् च्वनाः वं वः छुनाच्वन । उबलय् लाक्क प्वालं छुँ छम्ह पिहां वयाः ‘चुइँ चुइँ बेला, खँ छता ल्हाये यःसा मरि छपा चुइँ’ धकाः हाला च्वंवल । गुलि वं ख्यातं नं मवं । अले वं वः छपा वांछ्वयाबिल । व छपा ज्वनाः छुँ प्वालय् दुहां वन । हानं भचा जायेकाः हाकनं न्हापा थें प्वालं पिहाँ वयाः अथे हे धाःवल । वं हाकनं मेगु वः छपा वांछ्वयाबिल । प्यक्वः खुक्वः छुं अथे धाः वल, प्यक्व खुक्वलं वं वः बियाछ्वल । प्यपा न्यापा वः नयेधुनेवं छुं वयात लाखय् लसिंतय्‌गु ब्याक्क खँ कँकं धाल, ‘अय् मैंचा ! अय् मैंचा ! छ थन च्वनाच्वने मते, आःबलय् लाक्क लाखय् लसिंत मवःनिबलय् बिस्युं हुँ । लाखय् लसिंतसें छन्त स्यायेत चुपि ज्वयेकः वंगु दु । उकिं आः छ इपिं मवःनिबलय् इमिगु हिरा, मोति, ज्वाहारात, पन्ना बिलबिलि जाया च्वंगु क्वथा पतिकं वनाः छं ज्वनावने फक्व धनसम्पत्ति ज्वना हुँ । वनेबलय् छं स्वाहाने त्वाथः पतिकं ई छपातः छपातः फानाः उकी ह्यंग्वाः छकू छकू तयाः खापा लितिनाः खगः ग्वया थकी ।’

पुनुखुंमैंचां छुँया खँ पूवंक न्यन । लिपा व छुं धाःथें लाखय् लसिंयागु क्वथा पतिकं वनाः थम्हं क्वबिइ फक्व लुँ, वह, हिरा, मोति ज्वनाः छुं धाः धाः थें सकतां यानाः व थःगु छेँपाखे बिस्युंवन । लाखय् लसिंत चुपि ज्वयेकाः छेँय् लिहां वल । उमिसं खापा घाराघारा यायां ‘अय् मैं’ धकाः सःतल । पुनुखुंमैंचां फाना थकूगु ह्यंग्वालं ‘हइ हइ’ धका जक धयाहल, सुना नं खापा खंमवः । लिपा खापा तछ्यानाः लाखय् लसिंत तलय् थहाँ वनं ला पुनुखुंमैंचा मदु । इपिं निम्हं ज्यः ज ुल । अले व लाखय् लसिं निम्हेस्यां ‘आसे व मचां झीत लखय् मिखा कंका थकल, आसे थ्वयात मेगु मौका हाकनं ज्वनाहये धकाः धाल । ’

थुखे पुनुखुंमैंचा थःगु छेँ थ्यंकाः थः चिरिमां, ब्वा व केहेँयात सःतुसःतुं खापा खं वा धकाः मारीसंक खापा घाराघारा यात । सुना नं खापा खं मवः, अबु जूम्हस्यां फक्व अबुजुम्हेस्यां ‘मांसा छिमि चिरिमामं खं वनी’ धकाः सुंक च्वंच्वन, चिरिमांम्हेस्यां फक्व चिरिमांम्हेस्यां ‘माःसा केहेँचां खं वनी’ धकाः धेकाबाजि यानाच्वन । हानं केहेँम्हेस्यां फक्व केहेँम्हेस्यां ‘माःसा अबुजुं खं वनी’ धकाः सःतूगु ताःसां मताछु यानाच्वन । लिपते लाक्क पुनखुंमैंचां ‘जितः झ्यातुल’ धकाः चिल्लाय् दना हालाहसेंलि ‘अय् पुनखुंमैंचा छाय् झ्यातुल धकाः हाल, छु ज्वना वल थें’ धकाः चिरिमांम्हेस्यां हथाय्पथासं वयाः खापा खंवन । पुनुखुंमैंचां चिरिमांम्हेसित गा छपु फयेकाः थम्हं ज्वना वयागु धनसम्पत्ति फुक्क घ्वाल्लंमिंक प्वंकाबिल । थःम्हं जन्मय् स्वये मनंनिगु हिरा, मोति, ज्वाहारात पन्ना आदि खंबलय् पुनुखुंमैंचिया चिरिमामं मिखा ग्यरेग्यरे यायां व लय्‌लय् तातां ‘अय् मैंचा थुलिमछि सम्पत्ति छं गनं कया हयागु’ धकाः न्यन । पुनुखुंमैंचां नं थः योमरि माय् गयाच्वनागु खँ निसें थःत लाखय् लसिंतय्‌सं बुया यंकूगु व उमिगु हे धन सम्पत्ति हयागु आदि ब्याक्क खँ कन । अय्‌नं छु जुयाः थें मस्यु छुँयागु खँ छता वं कने ल्वःमंकल । वयागु खँ न्यंलिसे चिरिमांम्ह लय्‌तातां थः म्हयाय्मचायात नं अथे हे छ्वयेगु खँ मतिइ तयाः ‘अय्सा छिमि केहेँचित नं

छ्वयेमाल’ धाल ।

कन्हय्कुन्हु पुनखुंमैंचिया चिरिमांम्हेस्यां थः म्हयाय्‌यात योमरि माय् गयेकाः तयातल । लाखय् लसिंत वल, पुनखुंमैंचित थें हे धयाः वयात सिमां क्वकयाः लुचुक्क पाछायाः यंकल । छेँय् यंकाः इमिसं वयात नं पुनखुंमैंचित थें वः छुइके बियाः थःपिं चुपिं ज्वयेकः वन । पुनखुंमैंचिया चिरिमांया म्हयाय् नं वः छुनाच्वन । अबलय् हे लाक्क व हे न्हापायाम्ह छुं वयाः ‘चुइँ चुइँ बेला, खँ छता ल्हाये यःसा मरि छपा चुइँ’ धकाः दिपाः मदयेक हालाच्वंवल । व मचां छुँयात मरि मब्यू, बरु नालां च्वाँय्‌क मिंक पुकाछ्वत । छुं थःगु प्वालय् बिसिउँ वन । छुं खँ कने मखन ।

बहनी जुल, लाखय् लसिंत लिहां वल । बेलिबिलि यायेसिधयेकाः व मचायात दथुइ थ्यनाः लाखय् लसिंत निम्हं वया जवंखवं द्यन । शुद्ध चान्हसिया बाचा नं जाल, लाखय् नं फक्व लाखय्‌नं लसिं नं फक्व लसिनं मचायागु ला च्वाँय्‌क च्वाँय्‌क मिंक चुपिं ध्यध्यं मकलय् छुयाः नल । ‘ऐईया बाबा ! धकाः व मचा हालकि ‘वा पुता वा, बाज्यां कुतिं न्यात ला?’ धकाः धयाः लसिनं घय् पुइगु, हाकनं ‘ऐईया बाबा ! धकाः मचा हालकि ‘वा पुता वा, बजेनं कुतिं न्यात ला?’ धकाः लाखय्‌नं घय् पुइगु । अथेहे यानाः लाखय् लसिंतय्‌सं पुनुखुंमैंचिया चिरिमांया म्हयाय्‌यात ला ध्यंध्यं कँलाय् जक ल्यंक ला नयाः स्यानाबिल । इमिसं व कँलाय् पुनुखुंमैंचापिनिगु छेँया झ्याः क्वय् वांछ्वयेहल ।

पुनखुंमैंचिया चिरिमां पुनखुंमैंचां थें थः म्हयाचं नं लाखय् लसिंतय्‌गु धन सम्पत्ति ज्वना वइ धकाः लय्‌तातां समाः यानाच्वन । न्हाय्‌कं स्वस्वं व मनंमनं मनकामना थ्यंकाच्वन । व हे इलय् क्वः छम्ह वयाः ‘मांया समाः समाः, म्ह्याय्‌या कँलाय् कँलाय्’ धकाः हालाच्वंवल । गुलि ख्यातं नं क्वः बिस्युं मवं । लिपा थय्‌क झ्यालं क्वस्वःबलय् लाक्क थः म्ह्याय्‌यागु कँलाय् खन । व खनेवं पुनखुंमैंचिया चिरिमां नुगः दादां छ्यं ध्वाध्वा हाकाः ख्वल । ख्वयां छु याये? न्ह्याक्व हे ख्वयाः कपाः हे तछ्याःसां वया सीधुंकूम्ह म्हयाय् लिहां मवल । ‘लोभी दतले पापी द्यां मलाः’ धयागु खँया किपातं वयात कय्‌धुंकल । धुँया म्हुतिइ हि वा गायेके थें वं थः म्ह्याय्‌यात लाखय् लसिंयाथाय् छ्वल । उकिं वयात आः पस्ताय् चाया च्वनेगु सिबे मेगुछुं ज्या ल्यं मंत । व जन्मकाःछि पस्ताय् चायाच्वन ।

नेपालभाषाया मेमेगु प्राचीन बाखं स्वयाः लौकिक बाखनय् च्वमिया सिर्जनशीलता आपालं न्ह्यलूगु दु । नेपाःया सामाजिक सांस्कृतिक परिवेशय् थज्याःगु बाखं निमार्ण यानातःगु खनेदु । थीथी रोमाञ्चित घटना न्ह्यब्वयाः कौतुहलता जिज्ञासा थनाः मनोरञ्जन बीगु हे थज्याःगु बाखंया मू उद्देश्य खयानं बौद्धिक कसरतया नापं नैतिक आचरण पालन याकेबीगु ज्यायात नं उलि हे थाय् बियातःगु दु । उकिं थज्याःगु बाखं नेवाः समाजय् तसकं लोकंह्वाःगु, थीथी इलय् ल्ह्ययेगु याःगु जक मखु ल्हासा वनीपिं नेवाःतय्सं ल्हासाय् तकं ज्वनावनेगु याःगु सीदु । नेपालभाषाय् खनेदुगु अप्वः थें लौकिक बाखंया आधार श्रोत ई.पू.या गुणाद्यं च्वःगु बृहत्कथा जूगु दु । थज्याःगु सफू इ.सं १४ शदी पाखे भारतं नेपाः बिस्युवःपिं विद्वानपिंसं थःपिं नापं ज्वनावःगु खनेदु ।