‘धेधेचुल पासा’ जेम्स प्रधानया सलय्‌ थ्वःगु थुगु म्ये नेपालभाषाया अतिकं लोकंह्वाःगु म्ये खः । थुकथं हे ‘मुक्ति एण्ड रिभाइभल’ ब्याण्डया ‘चौबन्दी चोलो’ नं नेपाःया संगीत ख्यलय्‌ सदां लुयाच्वनीगु म्ये खः । थजाःगु म्येया च्वमि प्रकाश ‘दीप’ (प्रकाशकुमार श्रेष्ठ) अबु सुशिलकुमार श्रेष्ठ व मां छोरीदेवी श्रेष्ठया कोखं ने.सं. १०७८ सिल्लाथ्वः तृतिया, बुधबारखुन्हु येँया खिचापुखुली जन्म जुयादीम्ह खः । थौंकन्हय्‌ बाफल, कोहिनूर हाउजिङय्‌ च्वनादीम्ह वय्‌कलं २०३२ सालंनिसें म्ये च्वज्या न्ह्याकादीगु खःसा नेपालभाषा व खस नेपाली भासं ३०० पु सिबें अप्वः म्ये च्वयादीगु दु ।
२०४५ सालय्‌ रेडियो नेपालय्‌ रेकर्डिङ जूगु सपनाश्रीया सलय्‌ मदन परियारया संगीतय्‌ ‘रोपीसकेँ आशाको फूल’ वय्‌कःया न्हापांगु रेकर्ड जूगु म्ये खः । २०५१ सालय्‌ नेपालभाषाया म्ये ‘भुतुमालि ब्वयेकाः जिगु मन ख्वयेका’ म्ये श्रीजना श्रेष्ठ व किरण कपालीया सलय्‌, अष्टमान पलाञ्चोकेया संगीतय्‌ रिमिझिमि क्यासेट ब्व २ स पिदंगु दु ।
नेपालभाषाया म्ये ‘धेधे चुल पासा’ २०५५ सालय्‌ पिदंगु म्ये खः । वय्‌कलं ‘कारखाना’ खस नेपाली भाय्या संकिपाय्‌ ‘पल त्यो कस्तो पल’ म्ये नं च्वयादीगु दुसा भिडियो संकिपा ‘विध्वंस’य्‌ ‘घिन्ताङ घिन्ताङ’ म्ये च्वयादीगु दु । वय्‌कःया आःतक ११० पु म्ये रेकर्ड जुइधुंकूगु जुल ।
ने.सं. ११३१ स म्येमुना ‘धेधे चुल पासा’, ने.सं. ११३८ स ‘मिखा भाय्‌’, २०७५ सालय्‌ ‘गोरी गोरी अलि काली काली’, ‘परदेशी दाजै’, ‘चौवन्दी चोलो’ दुथ्याकाः खस भाय्या म्येमुना (सिडी) पिथनादीगु खःसा नेपालभाषाया ८ पु यानाः मुक्कं १६ पु म्येया म्युजिक भिडियो नं पिथना दीधुंकूगु जुल ।

प्रकाश श्रेष्ठ नेपाःया संगीत ख्यलय्‌ छम्ह लोकंह्वाःम्ह म्येहालामि खः । थ्वय्‌कः ने.सं. १०७७ प्वहेलागाः त्रयोदसि, सोमबारखुन्हु वीरगञ्जय्‌ जन्म जूगु खः ।
थ्वय्‌कः वरिष्ठ संगीत सर्जक भीम विरागया हःपालं संगीत ख्यलय्‌ दुहां झाःगु खः । वि.सं. २०३० सालपाखें निसें संगीत ख्यलय्‌ सक्रियम्ह थ्वय्‌कलं स्वर परीक्षा हे मब्यूसें रेडियो नेपालय्‌ थःगु म्ये रेकर्ड यानादीगु खः । थ्वय्‌कःया आपालं म्येत लोकंह्वाः । उकी मध्यय्‌ ‘सफल तिम्रो त्यो जिन्दगीलाई’, ‘गहिराईमा डुब्दै नडुब’ नं खः । थ्वय्‌कलं लोक, आधुनिक, भजन व थीथी विधाय्‌ द्वःछिं मल्याक म्ये हाला दीधुंकूगु दु । संकिपाय्‌ नं सलंसः म्ये हालादीगु दु । वय्‌कःया झिंन्याचालं मल्याक म्येचाःत पिदंगु दु ।
थ्वय्‌कः भारतया इलाहावादं संगीत प्रभाकर यानादीम्ह खः । थ्वय्‌कलं ‘ख्वये वइबलय्‌ मन याउँसे च्वंसा’ (च्वमि दुर्गालाल श्रेष्ठ, लय्‌ न्ह्यू बज्राचार्य), ‘सतिनाः जिनाप वःसा मतिना ह्वइ फसय्‌सं’ (मिरा राणानापं, च्वमि भूषणप्रसाद श्रेष्ठ, लय्‌ द्वारिकालाल जोशी), ‘गुलि न्ह्यैपु फय्‌ थ्व वःगु’ (मिरा राणानापं, च्वमि दुर्गालाल श्रेष्ठ, लय्‌ द्वारिकालाल जोशी), ‘सुख यः न्ह्याम्हेस्यां सुख यः’ (संगीता शाक्यनापं, लय्‌ मानकृष्ण वा वा), ‘थः धाःपिन्त म्हिगः छ्वासलय्‌ वाना’ (च्वमि यसराज, लय्‌ सुमन कपालि) थें जाःगु नेपालभाषाया नं लोकंह्वाःगु म्येत हालादीगु दु । थ्वय्‌कलं ने.सं.११०८ स नेवाः दबुली म्ये हालादीगु खः ।
थ्वय्‌कलं वीरगञ्जया ठाकुरराम कलेजं वाणिज्यय्‌ स्नातक यानादीगु खः । लजगाःकथं उबलय्या नेपाल वायुसेवा निगमय्‌ ज्या यानादीगु खः । संगीत ख्यलय्‌ वयेन्ह्यः थ्वय्‌कः नेपाःया राष्ट्रिय कासामि नं खः । टेबुलटेनिस व क्रिकेट कासाय्‌ थ्वय्‌कःया दख्खल दु । थ्वय्‌कःयात प्रवल गोरखा दक्षिणवाहु पदकलिसें आपालं मान, सम्मान व पदवी छाय्‌पियातःगु दु ।

नेपाःया संकिपाख्यलय्‌ नांजाम्ह निर्देशक प्रदिप रिमाल नेपाःया न्हापांगु नेवाः फिल्म “सिलु”या निर्देशक खः । वय्‌कलं के घर के डेरा व माया नांयागु खस नेपाली भायया संकिपा नं निर्देशन यानादीगु दु । मचांनिसें कलाख्यलय्‌ नुगः क्वसाःम्ह प्रदिप रिमाल वि सं २०११ साल पाखे भिमनिधि तिवारीं नीस्वंगु नेपाली नाटक संघया दुजः जुयाः पलाः न्ह्याकूम्ह खः ।
वय्‌कः रिमाल बि सं २०१६ निसें २०२० सालतकया कलेज जीवनय्‌ कृष्णचन्द्र सिंह प्रधान, विजय मल्ल, गोबिन्द बहादुर गोठाले, हृदयचन्द्र सिंह प्रधान थेंजापिं नांजापिं नाटककारपिनिगु नाटकय्‌ अभिनय यानादीम्ह खः । नेपाली संकिपाख्यलय्‌ म्येच्वमि कथं च्वसा न्ह्याकूम्ह भाजु प्रदिप रिमालं मनको बाँध, माइतिघर, के घर के डेरा, अन्याय, माया संकिपाया म्ये च्वयादीगु दु ।
तत्कालिन शाही नेपाल चलचित्र संस्थानय्‌ चलचित्र निर्देशक जुयाः ज्या यानादीम्ह भाजु प्रदिप रिमाल भारतय्‌ फिल्म व टेलिभिजन सम्बन्धी नांजागु स्यनाकुथि फिल्म एण्ड टेलिभिजन ट्रेनिंग पुना इन्स्टिच्युटय्‌ फिल्म निर्देशनया डिप्लोमा यानाझाःम्ह खः । वि सं २०४९ सालय्‌ नेपाली लोक साहित्य परिषदया मानार्थ सदस्यपाखें सम्मानित प्रदिप रिमाल सन् १९८० पाखे ताशकन्दय्‌ अन्तर्राष्ट्रिय फिल्म फेस्टिभलय्‌ नं ब्वति कयादीगु दु । आपालं संघसंस्थाय्‌ आबद्ध वयकयात आपालं सिरपा व सम्मानं छायेपियाःतःगु दु ।

६ थरी श्रेष्ठत मध्ये प्रधानत नं खः। प्रधानतय्त पःमाः नं धाइ । यलय् न्याम्ह, येँय प्यम्ह, ख्वपय् न्याम्ह, थिमिइ व किपुलिइ निम्ह प्रधानतय्सं जुजु ल्ययेगु, तयेगु, लिकायेगु व जात्रा पर्वय् ध्यबा फ्यायेगु प्रावधान मल्लकाल निसें दु । राजसभा परिषद थें लिच्छवी व मल्लकालनिसें दुगु थज्याःगु परम्परा, जात्रा पर्व न्याकेबलय् प्रधान स्यस्यःतय्सं हे निर्णय बीगु परम्परा दु । प्रधानत लायकू सत्तिकच्वनेगु याइ । प्रधानतय्सं हिन्दू धर्म माने याइ । थँबहीया प्रधानतय् सिंहसार्थवाहुनाप स्वापू दुगु चकंद्यःया जात्रा दँय्दसं होलिपुन्हिया कन्हय्कुन्हु यायेमाःगुलि बौद्ध धर्म माने याइ । थनयापिं प्रधानतय्त स्वनिगलय् मान प्रधान, लाल प्रधान, प्रसाद प्रधान व नर्सिङ्ग प्रधान याना प्यंगू स्तरय् ब्वथलातःगु दु । कर्णाटक वंशया जुजु हरिसिंह देवया भारदार प्रधानत सिमरौनगढं नेपाः उपत्यकाय् दुहांवःगु खः । थुपि स्वनिगलय् येँय, यल, ख्वप, किपू, तोखा, सक्व, नेपाः गाःया थीथी थाय्लिसें नेपालंपिने भारतया दार्जिलिङ्ग व सिक्किमय् बसोबास यानाच्वंगु दु ।

प्रवेशमान शाक्य
वरिष्ठ गायक प्रवेशमान शाक्य अबु पन्नाकाजी शाक्य व मां ज्ञानदेवी शाक्यया कोखं ने.सं. १०८२ थिंलागाः पारु, सुक्रबारखुन्हु बूगुु खः । रेडियो नेपालं २०४५ सालय्‌ स्वर परीक्षाय्‌ ताःलाका दीम्ह वय्‌कःया नेपालभाषाया म्येमुना ‘लसकुस’ व ‘कलश’ पिदंगु दुसा खस नेपाली भासं झिगुलिं मल्याक म्येचाः पिदंगु दु ।
वय्‌कलं ‘किसि न्याइम्ह मदनमान’, ‘ख्वताबजि’, ‘२४ लाइभ शो’य्‌ प्याखं नं म्हितादीगु दुसा नेपालभाषाया संकिपा ‘मतिनाया कलि’, ‘बांलाःमय्‌जु’, ‘गज्याः गज्याःपिं मनूत दु’, ‘याकः मिसा’या लिसें थीथी खस नेपाली भाय्‌या संकिपाय्‌ पाश्र्वगायन नं यानादीगु दु ।
कलिउड फिल्म अवार्ड, इमेज अवार्ड, जीवन्त संस्कृति संरक्षण समाज, नेपाल खड्गी सेवा समितिपाखेंं नेपाःया संगीत ख्यलय्‌ यानादीगु योगदानया कदर यासें हना, हलिं नेवाः दबूपाखे रमेश ताम्राकार लुमन्ति सिरपाःपाखें सम्मानित जुयादीम्ह म्येहालामि शाक्यं एकल साँझ ज्याझ्वः नं यानादीगु दु ।

येँया भाजु प्रसन्नमान प्रधान नेपालय् रसायनशाास्त्रय् स्नातकोत्तर तक ब्वनावःम्ह न्हापांम्ह नेपाःमि खः । थ्वय्कःया कुतलं त्रि–चन्द्र कलेजय् रसायनशास्त्र विभाग नीस्वनेगु ज्या जुल । लिपा त्रिभुवन विश्वविद्यालय अन्तर्गत रसायनशास्त्र विभाग न्ह्याकेगुली न्ह्यलुवाः जुयादिल । वय्कः सन १९६५ स विभागीय प्रमुख नं जुयादिल ।

नेवाः सङ्गीतय्‌ न्हिच्छि चच्छिया प्रहरपतिकं हिलाः हिलाः हालीगु म्येयात प्रहर म्ये धाइ । थीथी रागया म्येयात न्हिच्छि चच्छिया निश्चित प्रहरय्‌ जक हालेगु नेवाः लोकव्यवहार दु । अथेसां दक्वथासं छगू हे मान्यता धाःसा मदु । सङ्गीत शास्त्रय्‌ रागया स्वर÷सूरया विश्लेषण यानाः व रागया म्ये हालेगु निश्चित प्रहर क्वःछी । नेवाः परम्परागत सङ्गीतय्‌ रागया प्रहर क्वःछीगु सङ्गीत सिद्धान्त लुइके मफुनि ।

प्रहर- म्येया धलः
प्रहर/ई -हालीगु म्ये/राग
सुथया प्रहर -राग ब्यांचुलि
सुथया प्रहर- राग रामकलि
ह्याउँनिभाःया ई -राग गुञ्जलि
बान्हि न्ह्यःया ई- राग आशावरि
न्हिनसिया ई-राग सारङ्ग
निभाः बीगु न्ह्यःया ई- राग केदार
बाचा ई न्ह्यः- राग विभाष
बाचा इलंनिसें सुथय्‌ द्यः मलूतले -राग विहाग

नेपालभाषाया प्राचीन साहित्यय् संख्यात्मक व गुणात्मकरुपं दकलय् तःजिगु, दकलय् अप्वः स्रष्टापिं संलग्न जूगु साहित्यिक विधा काव्य खः । नेपालभाषाया प्राचीन काव्यया स्वरुप धयागु हे म्ये अर्थात् गीती काव्य खः । नेपालभाषाया दकलय् न्हापांम्ह ज्ञात कवि कथं जुजु महेन्द्र मल्ल (ने.सं ६८०—६९४)यात कयातःगु दुसा दकलय् न्हापांगु म्ये कथं (रचना कालस्पष्ट जूगु ल्याखं) ने.सं ६९४ या पनमति जुगपति नांगु यलया तिभय् जुजुपिनिगु ईया म्येयात कयातःगु दु । थथे झिंखुगूगु शदीइ नेपालभाषाया न्यापु ति जक म्ये खनेदतसा झिंन्हय्गूगु शदीइ वनाः नेपालभाषाया काव्यं उत्कृष्टता प्राप्त यात । थुगु इलय् जुजु सिद्धिनरसिंह मल्ल, जगतप्रकास मल्ल, प्रताप मल्ल थेंज्याःपिं कवि हस्तिपिनिगु जक उदय जूगु मखुसे काव्य साधनाय् ल्हाः न्ह्याकूपिं जक मखु ल्हाःमन्ह्याकूपिं मल्ल जुजुपिं हे मदु धाःसां ज्यू। अझ थुगु इलय् वयाः लाय्कू कविपिं व रानीपिंसं तकं सक्रियरुपं काव्य साधनाय् ब्वति काःगु दु । तर झिंन्हय्गूगु शदीइ वनाः तत्कालीन राजनैतिक अस्थिरतां यानाः न्हापा थें साहित्यं विकासया गति कायेमफुसां जुजु रणजीत मल्ल, जयप्रकाश मल्ल थेंज्याःपिं साहित्य साधकपिंसं साहित्यया गतियात न्ह्याकांतुं च्वन । स्व. जनकलाल वैद्यया अनुसन्धान कथं प्राचीनकालया ज्ञात कविया रुपय्— मल्ल शासकपिनिगु लाय्कुलिं

झिंन्हय्म्ह कवि जुजुपिं, न्हय्म्ह कवयित्री रानापिं पिदन । तर मल्ल शासकपिनिगु अन्त लिपा काव्य विधाय् जक मखु नेपालभाषाया विकासय् हे गाक्कं शिथिलता खनेदत । तर अथे खःसां तत्कालीन ज्ञात अज्ञात कविपिं पाखें पिदंगु थीथी कथंया मुक्तक म्ये, बाखं म्ये, इतिकथात्मक म्यें धाःसा नेपालभाषाया काव्यया धाःयात दिके मब्यू । थथे प्राचीनकालय् खनेदुपिं ज्ञात कविपिं (थःपिनिगु नां न्ह्यथनावंपिं कविपिं) विशेषत लाय्कुली आश्रृत कविपिें — केशव उदास, जगतकेशरी, अमृतानन्द, सुन्दरानन्द आदि थेंज्याःपिं स्रष्टापिं खः । थुगु इलय् जनसाधारण पाखें थज्याःपिं झिंनिम्हति कविपिं खनेदुगु खःसा मेपिं फुक्क अज्ञात कविपिं हे जूगू दु । तर अज्ञात कविपिंसं थःपिनिगु नां न्ह्यब्वयेगु यानामवंसां म्येय् तत्कालीन शासकपिनिगु नां न्ह्यब्वयाः रचनाकाल म्हसीके बियावंगु दु । थथे अज्ञात कविपिनिगु रचनाय् नां उल्लेख जूपिं शासकपिनिगु झ्वलय् यलया तिभय् जुजुपिं ‘नरसिंहदेव’, ‘पुन्दरसिंहदेव,’ ‘उद्धवसिंहदेव’ (ने.सं ६९०—६९४) निसें शाह जुजु ‘सुरेन्द्र विक्रम शाह’ तक थ्यंगु दु । थुगु ईया काव्यया मूलभूत विषय— भक्ति, लाय्कू श्रृंगारिक, माया मतिना, देशवर्णन् व देशभक्ति, राजप्रशस्ति, समसामायिक व ऐतिहासिक खँ, उपदेश, जीवन दर्शन, जात्रा उत्सव, नखः चखः, ध्याचू, बिचाः खँ, उपदेश, शोक, ऋतु प्रकृति वर्णन् आदि जूगु दु । संरचनात्मक हिसाबं थुगु ईया म्येयात वर्णनात्मक म्ये, प्याखं म्ये, बाखं म्ये, इतिकथात्मक म्ये, अक्षर माला म्ये , भावात्मक व विचारात्मक म्ये कथं ब्वथलेछिं । थुपिं म्ये मध्ये विषयवस्तुया ल्याखं दकलय् अप्वः धार्मिक म्ये खनेदुसा संरचना कथं वर्णनात्मक म्ये अप्वः दु । अथे हे बाखंम्ये नेपालभाषाया थःगु हे अलग्ग विशेषता जूगु दु । थज्याःगु बाखं म्येया अप्वः विकास मल्लकालय् स्वयाः मल्लकाल पश्चात जूगु खनेदु ।

च्वय् उल्लेख जूपिं ज्ञात स्रष्टापिं बाहेक नं आपालं मेपिं नं स्रष्टापिं लुयावयेफुनि । अथेहे झीसं माले ज्या न्ह्याकेफत धाःसा गद्दिनसिन जुजुया नां न्ह्यथनातःगु गथे— नरसिंह देव, पुरन्दर सिंह देव, उद्धवसिह देव (ने.सं. ६८४), श्री निवास मल्ल, महेन्द्र मल्ल, राज्यप्रकाश मल्ल, रणजीत मल्ल, पृथ्वीनाराययण शाह, प्रतापसिंह शाह, रणबहादुर शाह, गीर्वाणयुद्ध, राजेन्द्र विक्रम शासनकालिन मेमेगु नं म्ये, बाखं म्ये लुयावयेफुगु आपालं सम्भावना दनि ।

नेपालभाषाय् पुधाःप्याखं, छधाःप्याखं व हुला प्याखं फुक्कयात छगू हे शब्दं प्याखं धकाः धायेगु चलन दु । शायद प्राचीन नाटकय् नृत्य मदयेकं नाटक मजुइगुलिं नं जुइमाः । नेपालभाषाय् आपालं ई तकं मेगु भाषं च्वयातःगु नाटकय् निर्देशन बाक्य कथं नेपालभाषा प्रयोग जुइधुंकाः अनं लिपा जक मुक्कं नेपालभाषा

छ्यलाः नाटक च्वयेगु जुल । मल्लकालय् छम्ह हे च्वमिं नेपालभाषा मैथिली, संस्कृत आदि निगू स्वंगू भाषं नाटक च्वयावंगु जक मखु छगू हे सफुलिइ तःता भाय्

ल्वाकछ्यानाः च्वयातःगु नाटक नं आपालं लुयावःगु दु । मुक्कं नेपालभाषां च्वयावंगु नाटक तसकं म्हो । आःतकया दुने मुक्कं नेपालभाषां जक च्वयातःगु नीन्यागू ति नाटक लूगु दुसा थुपिं मध्ये २३ गू मल्ल जुजुपिंसं च्वयातःगु खःसा निगू नाटक जनसाधारणं च्वयातःगु खः । अथेहे छगू हे आख्यानया लिधंसाय् तःम्हेस्यां वहे शिर्षकय् नाटक च्वयावंगु नं खनेदु । थुगु इलय् गद्यभाषं जक मखु पद्यभाषं नं नाटक च्वयेगु याःगु दु दशावतार, रत्नेश्वरया प्रार्दुभ पद्यभाषं च्वयातःगु नाटक खः तर गद्यभाषाया नाटक दुने नं नान्दी म्ये, राजवर्णन्, देशवर्णन् म्ये दुथ्याकेगु चलन दु । आःतकया अनुसन्धान कथं जुजु सिद्धिनरसिंह मल्लया एकादशी व्रत (ने.सं ७५३) यात नेपालभाषाया न्हापांगु छधाः प्याखं व जगतप्रकाश मल्लया मूलदेवशशीदेवपाख्यान (ने.सं७९२) नाटकयात न्हापांगु पूधाःप्याखं कथं कयातःगु दुसा दकलय् अप्वः प्याखं च्वयावंम्ह स्रष्टा कथं जुजु भूपतिन्द्र मल्लयात कयातःगु दुसा दकलय् ताःहाकःगु प्याखं कथं जुजु रणजीत मल्लया स्वीधाः दुगु शनिश्चर रोहिनी (ने.सं८६२) यात कयातःगु दु । थुकथं प्राचीन साहित्यय् छगू अंक दुगु ‘छधाः प्याखं’ (कृष्ण चरित्र निसें ३० गू अंक दुगु ‘पूधाःप्याखं’ शनिश्चर रोहिनी तक) रचना जूगु दु । तर मल्लकालया अन्त लिपा थज्याःगु शास्त्रीय परम्पराया नाटक शाह जुजु राजेन्द्रविक्रम शाहया महासत्वपाख्यान नाटकं धुनेवं दिना हे वन ।

स्वनिगःया थाय्थासय् दबू दुगु, मल्ल जुजुपिं थःपिंसं नाटक च्वयावंगु जक मखु दरवारय् जुइगु थीथी उत्सवय् नाटक प्रदर्शन याःगु व प्रताप मल्ल थेंज्याःपिं जुजुं तकं थःम्हं हे नाटक म्हितावंगु खँ तत्कालीन अभिलेखय् उल्लेख जूगुलिं मल्लकालय् नाटक तसकं लोकंह्वाःगु व विकास जुइधुंकूगु सीदु । उगु इलय् नाटकया प्रयोजन थौं थें पाठकपिंत ब्वंकेबीगु निंतिं मजूसे मञ्चनया निंतिं जूगु खनेदु । अप्वः थें प्राचीन नाटकया कथावस्तु च्वमि थःपिंसं ज्यायेगु मयासे तत्कालीन प्रचलित आख्यानपाखें हे अप्वः कायेगु याःगु दुसा फुक्क नाटक सुखान्त हे जुइमाः धैगु मदु । अथेहे प्राचीन नाटक धर्मनाप नं उलि हे स्वानाच्वंगु खनेदु । नाटकय् देवदेवीया भूमिका म्हितीपिं पात्रतय्सं विशेष सूूचिनिचि यानाः कडा नियमय् च्वनेमाःगु व थज्याःगु भूमिक म्हितीपिं पात्रतय्त धाथें देवदेवी भाःपाः पुजा भावभक्ति यायेगु चलन दु । प्राचीन नाटकय् सम्वाद तसकं म्हो जक दइ । वाद्यवादन व संगीतया तःधंगु भूमिका दयाच्वनी । पात्रतय्सं पलाः छपलाः छीत तकं बाजंया बोल, संगीतया तालय् छीमाः । प्याखंया थज्याःगु बोल तालं प्याखनय् गज्याःगु घटना न्ह्यानाच्वन, छु दृश्य वयाच्वन धैगु खँ स्वकुमितय्सं सीकाकायेफुु ।

बाखं नेपालभाषाया प्राचीन साहित्यया दकलय् पुलांगु तथा आपाः ग्रन्थत लुयावःगु जक मखु प्राचीन गद्यया मूवंगु ज्वलं नं जूगु दु । थुगु ईया फुक्क धया थें बाखं च्वमिपिसं थःपिनिगु कल्पनां बाखं ज्यायेगु मयासे तत्कालिन प्रचलित संस्कृत प्रकृति आदि भाषाया बाखं, प्याखंया कथावस्तुया लिधंसाय् बाखं च्वयावंगु खनेदु । थथे प्राचीन बाखं मेगु भाषाया अनुवाद तथा टिकाया रुपय् जूसां अप्वः थें बाखंमिपिंसं थनया जनजीवन व धर्मसंस्कृतियात ल्वयेक, थनया थाय्‌बाय्या नां तकं दुथ्याकाः थःपिनिगु सिर्जनशीलता क्यनेगु यानावंगु दु । उकिं नेपालभाषा साहित्यय् थज्याःगु बाखंयात नं सिर्जनात्मक साहित्य कथं कायेगु यानातःगु दु । आख्यान तत्वया प्रभुत्व, अलौकिक घटनाया वर्णन्, अलौकिक पात्रतय्गु चित्रण, अमिगु मानवेत्तर क्रियाकलापं हे मनोरञ्जन, शिक्षा बीगु प्राचीन बाखंया विशेषता जूगु दु । प्राचीन बाखंसफू फुक्क हस्तलिखित ग्रन्थया रुपय् जुयाच्वनीगुलिं थीथी इलय् थीथी व्यक्तिपिसं व हे सफू तःकः ल्ह्ययेगु याःगु दु । तर सफू ल्ह्यइपिंसं मूल ग्रन्थकारया नां उल्लेख मयाःसा लिखित्तम धकाः गुलिस्यां थःपिनिगु नां न्ह्यब्वयावंगु दु । थथे ग्रन्थ ल्ह्यइपिसं थःपिनिगु पाखें छुं तनाः वा थःपिंत प्रभावित जूगु मेमेगु आख्यानपाखें छुं कथावस्तु वा घटना सायेगु यानाः आख्यानयात तःधंकेगु, अझ रोचक जुइकेगु यानावंगु दु । अझ थाय्‌बाय्, मनूया नां न्ह्यब्वयाः स्थानियकरण यानायंकेगु ज्या नं जूगु दु । दसुया लागि स्वस्थानी बाखंयात हे कायेफु । राष्ट्रिय अभिलेखालय् दुगु (लगत ल्याः १– ३८२) ने.सं.७२३ या स्वस्थानी बाखनय् जम्मा पौ ३२ जक खःसा ने.सं १०४० य् ल्हयःगु स्वस्थानी ४५८ पौ थ्यंगु दु । न्हापाया स्वस्थानी बाखनय् नवराज, चन्द्रवतीपिनिगु नां गनं ब्वयातःगु मदु, अथे हे लावण्य देश शालीनदीया नां नं उल्लेख जूगु मदु तर थौंकन्हय् कनीगु स्वस्थानी बाखनय् थुपिं नां दुथ्याना च्वनेधुंकूगु दु । अथेहे ने.सं ८८३ इ च्वयातःगु रामायण बाखनय् पृथ्वीनारायण शाह नं स्वनिगलय् नाकावन्दी यानाब्यूबलय् थन चि, कपाय्, मल्ताया हाहाकार जूगु, बजाः भाः थहांवनाः अपिं बस्तु जनतां उपभोग यायेमफुगु खँ न्ह्यब्वयातःगु दु । अथेहे प्राचीन बाखंया मूलभूत प्रयोजन अर्थात् थुगु इलय् बाखं च्वयेगु, बाखं कनेगु, बाखं न्यनेगु धयागु हे पुण्य संचय यायेगु, समाजय् ज्ञानबुद्धिया जः ह्वलेगु व मनोञ्जनया बीगु जूगु दु ।

प्राचीनकालय् खनेदुगु नेपालभाषाया बाखंयात प्यंगू ब्वय् ब्वथले छिं । धार्मिक बाखं —धार्मिक उदेश्यं प्रभावित जुयाः मूलरुपं पुण्य संचय यायेगु तातुनाः च्वयातःगु स्वस्थानी थेंज्याःगु धार्मिक बाखं, उपदेशमूलक बाखं— समाजय् नैतिकता स्यनेगु, ज्ञानबुद्धिया जः ह्वलेगु तातुनाः च्वयातःगु हितोपदेश थेंज्याःगु नीतिमूलक बाखं, लौकिक बाखं— लोकयात मनोरञ्जन बीगुया नापं छुं कथंया बुद्धि अक्कल स्यनीगु शुकवहत्तरी थेंज्याःगु लौकिक बाखं , लोकबाखं — लिखित रुपय् मखु मौखिक रुपय् छम्हेस्यां मेम्हसित कनेग ुयानाः न्ह्यानावयाच्वंगु ध्वंच्वलेचा थेंज्याःगु लोकबाखं आदि ।