माध्यमिककालया साहित्यय् खनेदुगु मेगु विधा बाखं खः । थुगु समयावधिया प्रारम्भिकलालय् गुलि नं बाखं पिदन, न्हापा प्राचीनकालीन बाखंया परम्परा कथंयागु हे जक पिदन । अप्वः थें न्हापा न्हापाया हे बाखंयात ल्ह्यया कायेगु हे आपाः जूवन । थुकिया मू कारण खः न्हापा न्हापा बाखं ब्वनेगु धयागु हे मुख्यत धर्म संचय यायेत खः । अथे हे बाखं कनीपिं गुरुजु पुरोहितपिनि नं व हे छपु बाखं कनाः जयमांपिंत सन्तोष बीफुगु जुल । थज्याःगु धार्मिक बाखनं उगु ईया नेपालभाषाया बाखं साहित्य ख्यलय् छुं न्हूगु तनेगु मजुल । थुगु इलय् विशेषतः बौद्ध जातक अवदानया बाखं नापं, स्वस्थानी, शिवरात्री महात्म्य आदि बाखं पिदंगु दु । थुपिं अप्वःथें बाखं सफूत राष्ट्रिय अभिलेखालय, आशाकुथी शुरक्षित जुयाच्वंगु दु । थुगु ईया प्रमुख बाखं सफू खः— दिव्यावदान–ने.सं ९८१ ), सुचन्द्रवदान कथा (ने.सं ९७५), विश्वन्तर (ने.स ९८३), नमोबुद्ध (ने.सं ९९९), स्वयम्भू पुराण (ने सं १९७), रामायण (ने.सं९९८), नेपाल तीर्थव्रत महात्म्य (ने.सं १०२३), स्वस्थानी व्रतकथा (ने.सं९६९), स्वस्थानी व्रत (ने.सं ९७८), बसुन्धरा व्रत कथा (ने.सं ९६९), आदि । अथेहे थज्याःगु निगू पुलांगु सफू — सिंहसार्थ बाहू (ने.सं ९९७) व कविरकुमार (ने.सं १००६) भिक्षु सुर्दशनं सम्पादन यानाः प्रकाशनय् हःगु दु । थथे छगू हे सफूयात थी थी इलय् ल्ह्ययेगु याःगु दुसा, थथे सफू ल्ह्यइबले छुं तनेगु बा हीकेगु ज्या नं जूगु दुसा सफू ल्हयइपिंसं गुलिस्यां थःगु नां न्ह्यथनेगु याःगु दुसा अपोःस्यां याःगु मदु ।

पुनर्जागरणकाल अर्थात् ने.सं १०२९ लिपा बाखं ख्यलय् छुं ह्यूपाः खनेदत । ने.सं १०३४ स पण्डित निष्ठानन्द वज्राचार्यया ‘ललितविस्तर’ ग्रन्थया प्रकाशनं हस्तलिखित परम्पराया पलिसा ‘थासा आखलं सफू पिकायेगु’, ‘प्राचीन लिपिया पलिसा देवनागरी लिपिया प्रयोग’ तथा ‘पुलांगु भाषा मखु तत्कालिन चलनचल्तीया भाषा छ्यलाः’ जनसाधारणं बाखं ब्वनेफइगु कथं सफू पिकायेगु क्रान्तिकारी ज्या यात। अथे हे धार्मिक बाखं जक मखु माष्टर जगतसुन्दर मल्लं ‘इसप्स फेबल’नांगु अंग्रेजी भाषाया विश्वप्रसिद्ध बाखंयात ‘इसपं दयेकूगु बाखं’या नामंं नेपालभाषां अनुवाद यानाः मे मेगु देय्‌या बाखं नाप परिचित जुइकेबिल । तर माध्यमिक कालय् बाखं विधाय् दकलय् न्हयथने बहःगु ज्या सिद्धिदासं ‘शिवविलास’ बाखं च्वयाः यानादिल । थ्व थम्हं हे कथावस्तु ज्यानाः च्वयातःगु सिद्धिदासया थःगु हे मौलिक सिर्जना खः। थ्व बाखंयात थौंया आधुनिक बाखंया पूर्वाभास ब्यूगु बाखं कथं कयातःगु दु । थुकथं माध्यमिक कालय् न्हूकथंया बाखं ब्वलने मफुसां थौंया आधुनिक बाखंया छुमां क्यनेगु ज्या सिद्धिदासया ‘शिवविलास’ छपु जक बाखनं जूसां याःगु दु ।

नेपालभाषा साहित्यय् प्राचीनकाल धुंकाः आधुनिककाल शुरुजुइ न्हयः अर्थात् ने.सं ९६७ —१०६० समयावधियात माध्यमिक काल मानेयानातःगु दु । लेखन प्रवृत्ति व राजनीतिक हिउँपाःया लिधंसाय् धायेगु खःसा जङ्गबहादुर राणाया उदय जूगु साल अर्थात् ने.सं. ९६८ (वि.सं. १९०३) माध्यमिक कालया उद्गम विन्दु खः । थुगु ईनिसें जेलकाल सुरु जुइन्ह्यः अर्थात् ने.सं. १०६१ (वि.सं. १९९७) सालन्ह्यःया ईयात नेपालभाषा साहित्यया माध्यमिककालकथं कयातःगु दु । नेपालभाषा साहित्यिक उपलब्धिया दृष्टिकोणं महत्वपूर्ण ई ‘पुनर्जागरणकाल’ (१०२९–१०६०) दुथ्याःगु थ्व माध्यमिक काल तस्सकं महत्वपूर्ण जू । मल्लकालय् साहित्य सृजनाया ज्याय् लायकू खलकं अप्व सक्रियता क्यनेगु यातसा थुगु माध्यमिककालया प्रारम्भिक इलय् अप्वः लायकुलिइ दुथ्याःपिं भाइभारदारपिसं काव्य सृजनाय् ब्वति कायेगु यात । नेपाःया लायकुलिइ शासक खलकय् थःथवय् शासन शक्ति ल्हाति लाकेगु नियतं जूगु भयानक कोटपर्व तथा विविध कथंया षडयन्त्रपाखे त्रसित जूपिं उगु ईया भारदारपिसं थःपिनिगु सृजना प्रवृत्ति अप्वः भक्तिकाव्य पाखे न्ह्याकल । थथे खयाः नं प्राचीनकालया कविपिनिगु भक्ति प्रवृत्ति व थुगु ईया कविपिनिगु भक्ति प्रवृत्ति सिइदयेक हे पाःवन । उपास्य देव देवीपिनिगु स्तुति आराधनाया पलेसा सन्त उपदेशात्मक प्रवृतिं जाःगु काव्य थुगु ईया कविपिसं सृजना यात । साधु सन्तया रुपय् थुमिसं निर्गुण भक्तिकाव्यया धाः न्ह्याकल । अध्यात्मिक चिन्तन व परलोकया चिन्ता थुमित अप्वः प्रभावित यात । रामजी प्रधानांग (ने.स ९९४ – १०६६), बखतबहादुर (ने स ९९५–१०७१), मानलाल मास्के (ने.स ९९७–१०३७), रत्नलाल ’रत्न’ आदि थुगु प्रवृतिया स्रष्टापिं खः। भक्ति हे थुमिगु काव्यया मू विषय जूगुलिं थुपिं कविपिंत नेपालभाषाय् ‘भक्त कविपिं’ नं धायेगु याः । थ्व काव्य प्रवृत्तियात पुनर्जागरणकाल न्ह्यायेधुंकाः नं गुलिखे कविपिसं न्ह्याकां च्वन ।

राणा शासन शुरु जुइ न्ह्यःतक नेपालभाषा व थुकिया साहित्ययात प्रत्यक्ष रूपं दमन यायेगु कुतः मजू । तर राणा शासन बल्लायेवं नेपालभाषा साहित्ययात राज्यपाखें हे प्रत्यक्ष रूपं क्वत्यलेगु, न्हंकेगु कुतः जुयावल । ने.सं १०२६ स नेवाःभाषं च्वयातःगु दसि प्रमाणया भों छुं अड्डा अडालतय् ज्यालगय् मजू धैगु बन्देज तयाबिसेंलि नेपालभाषाया प्रयोजन म्हो जुइगु स्वभाविक हे जुल । उकीसनं सफूती च्वयातःगु भाय् व न्हि न्हिं ल्हाइगु भाय् पाःगु, प्राचीन सफू फुक्क नेपाल लिपिं च्वयातइगु जूबले सर्वसाधारण मनुखं सफू ब्वने मफइगु जुलसा मेखेर पुलां पुलांगु ग्रन्थ फुक्क हस्तलिखित जूबले थुकिया प्रचार प्रसार सीमित जुइगु जुल । थथे छखे सरकारया दमन नीति मेखेर ईकथं साहित्ययात न्हयाकेमफुगु तत्कालिन वस्तुस्थितिं नेपालभाषाया अवस्था झन सिथिल जुजु वन । तर इलं थःगु मातृभाषा व साहित्ययात जूगु दमन व असमान व्यवहारया विरोधय् प्रतिरोध याइपिं तथा थःगु भाषा साहित्ययात न्ह्यज्याकेत ई कथं न्ह्याकेमाः धैगु चेत दुपिं युगपुरुषत— पं. निष्ठानन्द बज्राचार्य (ने.सं. ९७८–१०५५),महाकवि सिद्धिदास अमात्य (ने.सं. ९८७–१०५०),मास्टर जगतसुन्दर मल्ल (ने.सं. १००३–१०७३), कवि योगवीरसिंह (ने.सं. १००६–१०६२), सहिद शुव्रmराज शास्त्री (ने.सं. १०१३–१०६१), धर्मआदित्य धर्माचार्य (ने.सं. १०२२–१०८३)आदि बुइकल । थ्व युवातयसं केवल नेपालभाषा साहित्यया धुकूजक जायेकेगु याःगु मखुसे थ्वया प्रवाह प्रवृत्तिइ हे सीदयेक थःथःगु वैयक्तिक कुतलं ह्यूपाः हयाः न्हूगु युगया शुरुवाट जुइकेविल ।उकिं ने.सं १०२९—१०६० तकया समयावधियात नेपालभाषाया पुनर्जागरणकाल मानेयानातःगु दु । हस्तलिखित परम्पराय् लिकुनाच्वंगु नेपालभाषायात छापा आखलं सफू पिकायेगु व बोलिचालिया भाषां सफू च्वयेगु परम्परा पं. निष्ठानन्द बज्राचार्यंजु शुरु यानादिल । ललितविस्तर ग्रन्थ. (ने.सं १०३४) थुकिया दसु खः । महाकवि सिद्धिदास अमात्यं ‘सज्जन हृदयाभरण’ काव्य, ‘सत्यसती’ खण्डकाव्य, ‘सिद्धिरामायण’ थेंज्याःगु महाकाव्य च्वयाः साहित्यय् मौलिकता विविधता हयाः नेपालभाषायात छगू तःगू विधा तथा विषयं सम्पन्नगु साहित्य दुगु भाषा जुइके बिल । अथे हे मास्टर जगतसुन्दर मल्लं मातृभाषां शिक्षा बिइगु परम्परा न्हयाकेत थम्हं हे नेवाःभाय्‌या स्कूल चायेकाः मचातय्‌त आखः ब्वंकेगु यानादिलसा ‘इसपं दयेकूगु बाखं’ थेंज्याःगु विश्वप्रसिद्ध बाखं नेपालभाषां अनुवाद यानाः मेमेगु देय्‌या बाखं नाप परिचित जुइकेबिल । योगवीरसिंहजुं तत्कालिन जनमानसय् कविताया माध्यमं मातृभाषा अनुराग तथा सामाजिक जागरण व सुधारया सः प्रतिध्वनित यानादिल ।

शुव्रराज शास्त्रीजुं ‘नेपालभाषा व्याकरण’ (ने.सं १०४८) थेंज्याःगु व्याकरणया सफू च्वयाः नेपालभाषायात स्तरीयता बिइत कुतः यानादिल । धर्मआदित्य धर्माचार्यं ‘बुद्ध धर्म व नेपालभाषा’ पत्रिका पिकयाः भाषिक साहित्यिक चेतनाया जः ह्वलेगुया नाप पत्रकारिता परम्परा न्ह्याकेगु यानादिल । ‘नेपालभाषा व थ्वया साहित्य’ (ने.सं १०४७) नांगु अनुसन्धानात्मक च्वसु पिकयाः नेपालभाषा, थ्वया साहित्य लिपि आदियात स्वदेश विदेशय् म्हसीकेबिल । थुगु कालय् साहित्यिक माध्यमं जक भाषिक चेतना, जागरण हयेगु ज्या जूगु मखुसे, धर्मं संगीतया माध्यम नं तत्कालीन नेवाः जनमानसय्, भाषिक अनुराग थनेगु ज्या नं जुल । थज्याःगु हे भाषिक जागरणं चित्तधर हृदय’ यात पद्यनिकुञ्ज (ने.सं १०५३), हृदय कुसुम (ने.सं १०५३) कविता संग्रह कलकत्तां छापेयाकेत उत्प्रेरित यात तर थुपिं सफू भन्सारय् हे जफत जुल । अथे हे मातृभाषा अनुरागं फत्तेबहादुर सिंहयात ‘नेपाली विहार’ (ने.सं १०५९) नामं कविता संग्रह पिकायेत उर्जा विल तर राणा सरकारं सफू जक जफत याःगु मजुसे व सफुती दुथ्याःपिं फुक्क कविपिंत नं जेलय् स्वथना बिल।

थ्व माध्यमिककालया चाहे भक्त कविपिनिगु जुइमा बा पुनर्जागरणकालया च्वमिपिनिगु जुइमा नीती उपदेश हे मूलभूत साहित्यिक प्रवृति जूगु दुसा स्वान्त सुखायया थासय् परान्त सुखाय् व परहित हे साहित्य सिर्जनाया मू लक्ष जूगु दु । थ्व माध्यमिककालय् खनेदुगु प्रमुख साहित्यिक विधा खः —काव्य (भजन, फुटकर कविता, गजल, खण्डकाव्य, महाकाव्य) बाखं, च्वखँ, प्याखं आदि ।

थ्व संस्कृतया मुद्राराक्षस नांगु प्याखंया लिधंसाय् च्वयातःगु राजनीतिया ज्ञान बीगु बाखंपुचः खः । संस्कृतया मुद्राराक्षस प्याखं न्यागूगु शदीइ विशाखदत्तं च्वःगु खः । लिपा थ्वयात थीथी इलय् थीथी च्वमिपिंसं टिका च्वल । नेपालभााषायागु मुद्राराक्षसकथा दक्वसिवय् न्हापां ने.सं ८२१ य् च्वःगु खः, गुगु सफू राष्ट्रिय अभिलेखालयय् दु । भाजु छत्रबहादुर कायष्ठं थःथाय् दुगु ने.सं ८३९ मुद्राराक्षसकथाया अन्तिम अंश सम्पादन यानाः ने.सं ११०८ य् साहित्यया मूलुखा पाखें पिकयादीगु खः ।

मूलदेवशशीदेवव्याख्यान नाटक ख्वपया जुजु जगतप्रकाश मल्ल (ने.सं ७५९—७९३)व वय्‌कःया मन्त्री चन्द्रशेखर जानाः निम्हेसिगुं नां क्वकयाः जगच्चन्दया नामं च्वयातःगु नेपालभाषाया दकलय् न्हापांगु पूधाः प्याखं खः । राष्ट्रिय अभिलेखालयय् लगत १—३७७ या धलखय् दुथ्यानाच्वंगु नेपाल लिपिं मःभ्वँतय् च्वयातःगु २०.५×७.५ आकारयागु ५२ पौ दुगु थ्व सफूयात जर्मन हस्तलिखित ग्रन्थ संरक्षण परियोजनां थुकियात माइक्रोफिल्मय् नं तःगु दु । थ्व प्याखं सफुलिइ १—५० पौ तक प्याखंया मूल पाठ न्ह्यब्वयातःगु दुसा पौ ५१—५२ तक अर्थात् निपौलय् म्ये—धलः अर्थात् विषय सूची बियातःगु दु । थ्व सफुलिइ च्वःगु मिति न्ह्यब्वयातःगु मदु तर अथे खयां नं थ्व नाटकय् दुथ्याकातःगु थीथी ४० पु म्ये जगच्चन्दपिंसं च्वःगु म्येया सफू नेपालभाषा गीत नांगु सफू (राष्ट्रिय अभिलेखालयया लगत –१–३३६) स दुथ्यानाच्वंगु व थ्व सफुलिइ च्वंगु म्येँया रचना ने.सं ७९२ धकाः न्ह्यथनातःगुलिं थ्व मूलदेवशशीदेवव्याख्यान नाटक नं ने.सं. ७९२ न्ह्यः हे च्वःगु खनेदु ।

मल्लकालीन मेमेगु नाटकया कथावस्तु स्वयाः पाःगु थ्व मूलदेवशशीदेवव्याख्यान नाटकया मू कथावस्तु वेतालपच्चीसीया, त्रयोदश वेताल पाखें कयातःगु खनेदु । तर थुकियात नाटकया रुप बीत थाय्‌थासय् हीकाः थःपिनिगु पाखें नं आपालं खँ तनाः मूलदेवशशीदेवव्याख्यान नाटकया रचना यानातःगु दु । थथे त्रयोदश वेताल बाखंया बीज जक कयाः थःपिनिगु नं खँ तनाः थ्व नाटकयात न्ह्याइपुक ध्वाथ्वीक न्ह्यब्वयातःगुलिं हे थ्व नाटकया नां मूलदेवशशीदेवपाख्यान मयासे मूलदेवशशीदेवव्याख्यान यानातःगु खः । थ्व नाटकया मू पात्र तत्कालीन मेमेगु नाटकय् थें द्यः जुजुपिं मजुसे सर्वसाधारण व्यक्ति – मूलदेव, शशीदेव नांयापिं निम्ह ब्राम्हू दाजुकिजापिं खः । अले मेमेगु नाटकय् थें प्रमुख पात्रतय्‌गु बल पराक्रम क्यनेगु पलेसा थ्व नाटकय् उमिगु बौद्धिक पराक्रम अर्थात् चातुर्यपूर्ण कार्य न्ह्यब्वयातःगु दु । बुद्धि व मिहेनतं न्ह्याथें ज्याःगु ज्या नं पूवंकेफु धैगु सन्देश बीगु ज्या थ्व नाटकय् क्यनातःगु दु । मल्लकालीन नाटकया च्वमिपिंसं नाटक नाटिकाया सुत्रधार पाखें देशवर्णन् राजवर्णन् याकेगु चलन दु । थ्वहे कथं थ्व नाटकय् नं सुत्रधारपाखें ख्वप देय् नापं जुजु जगतप्रकाश मल्लया बारे जः ह्वलेगु याकातःगु दु । थ्व मूलदेवशशिदेवव्याख्यान नाटकया छगू विशेषता थुकी दुथ्याकातःगु देशवर्णन्या म्ये नं खः । थ्व नाटकय् दुथ्याःगु देशवर्णन्या म्येय् ख्वप राज्य व थ्वया इलाका गां– भ्वँत, पनौति, नाला, थिमि आदिया परिचयात्मक वर्णन् दुसा ख्वप राज्यय् अनया जनतां दच्छियंकं झ्वःलाक हनीगु गथांमुगः, येँयाः जात्रा, सकिमिला पुन्हि, यःम्रिहपुन्हि आदिया यथातथ्य संक्षिप्तं वर्णन् यानातःगु दु । अथेहे ख्वप राज्यया देशभक्त व राजभक्त वीर वीरांगनाया गुण वर्णन् नं दु । थुकथं थ्व नाटकं तत्कालीन ख्वप देया भौगोलिक, सांस्कृतिक व राजनैतिक स्थितिया जः ह्वलेगु नं याःगु दु ।

थ्व मूलदेवशशीदेवव्याख्यान नाटकया मूल पात्रत मूलदेव, शशीदेव निम्ह दाजुकिजापिं खः । व देय्‌या जुजु श्वेतकेतुयाथाय् शंकरदत नांम्ह छम्ह बनियां बनेज्या वनेत थः कलाः अनङ्गसेन नासु तया थकी । बनियाया कलाः अनङ्गसेनया रुप यौवन खनाः दाजु किजा मूलदेव, शशीदेवपिनि तसकं ल्वःवनी । कुटिनी कल्पलताया ग्वाहालि कयाः मूलदेव, शशीदेवपिसं रुपवती अनङ्गसेनयात थःपिंथाय् बिसिके हइ । थुखे बनिया नं बनेज्यां लिहां वइ । करपिनि कलाः बिसिके हःगु अपराध पाखें बचय् जुइत अनङ्गसेनयात मेथाय् विबसके छ्वयाः व तयातःगु छेँ हे मिं नःगु व अनङ्गसेन अन हे सीगु यानाः क्यनाबी । थुकथं अनेक दाउपेच यानाः अनङ्गसेन मुक्कं थःपिनिगु यानाः कायेत मूलदेव, शशीदेवपिं सफल जुइ ।

थ्व मूलदेवशशीदेवव्याख्यान नाटक रोमन आलेखनय् जर्मन भाषाय् पिदने धुंकूगु दुसा मय्‌जु सरस्वती तुलाधरं ने.सं ११२० स देवनागरी लिपिं हिलाः नाटकया सारांश सहित सम्पादन यानाः ध्वाना सफूया रुपय् पिकयादीगु दु ।

रत्नेश्वर प्रार्दुभाव जुजु जयप्रकाश मल्लं पद्यभाषं च्वयातःगु पूधाः प्याखं खः । थ्व नाटकया रचना साल न्ह्यथनातःगु मदुसां जुजु जयप्रकाश मल्लया ने.सं ८८० स च्वयातःगु छपु म्येय् थ्व रत्नेश्वर प्रार्दुभाव नाटकया प्रदर्शन नं जूगु खँ न्ह्यथनातःगुलिं थ्व नाटकया रचना ने.सं ८८० स्वयाः न्हापा हे जुइधुंकूुगु खनेदु । रत्नेश्वर प्रार्दुभाव नाटकय् अध्यायपतिं हे नासःद्यःया स्तुति म्ये दुथ्यानाच्वंगु दु गुगु म्ये संख्यात्मकरुपं जक मखु भाव प्रस्तुतिया दृष्टिकोणं नं आपालं तःजि जू । थथे नासःद्यः अर्थात् शिवयात थः आराध्य द्यः कथं नालाः म्ये चिनावंम्ह नेपालभाषाया न्हापांम्ह कवि जयप्रकाश मल्ल खः । थ्व रत्नेश्वर प्रार्दुभाव नाटकय् तःपु हे लाय्‌कू श्रृंगारिक म्ये नं दुथ्याःगु दु । थुपिं म्येय् थःत दयालक्ष्मीया पति दयालक्ष्मीया धनी धकाः सम्वोधन यासें शिष्ट व संयमित सम्भोग श्रृंगारया भाव प्वंकातःगु दु । उकिं थ्व रत्नेश्वर प्रार्दुभाव नाटक जुजु जयप्रकाश मल्लया रानी दयावतीनाप ल्वापु जुइन्ह्यः च्वःगु धैगु सीदु । थथे मल्लकालया थ्व रत्नेश्वर प्रार्दुभाव पद्यमय नाटकयात भाषानिभाः प्रेमबहादुर कसाःनं सम्पादन नापं देवनागरी लिपिं लिप्यान्तरण यानाः ताःहाकःगु नेपालभाषाया प्याखं साहित्यया भूमिका नापं ने.सं १०८४ स ध्वानासफूया रुपय् पिकयादीगु दु ।

रानी ऋद्धिलक्ष्मी येँया जुजु पार्थिवेन्द्र मल्लया रानी व जुजु भुपालेन्द्र मल्लया मां खः । वय्‌कःया ‘सोव सोव रसिकन समय बसन्त’ नांगु छपु म्ये लुयावःगु दु । काव्यशास्त्रया परम्परागत लँ लिनाः चिनातःगु थुगु म्येय् वसन्त ऋतुया श्रृंगारोद्दीपक वातावरण लुइकथं राधाकृष्णया फागु लिलाया वर्णन यानातःगु दु । नारी सुलभ कोमल भाव माधुर्य गुण व न्यने यइपुगु संगीत ध्वनि थ्व म्येया विशेषता खः ।

थःगु नांया न्ह्यःने बिप्र धकाः तयेगु यानावंम्ह लक्ष्मीसुनन्दन मल्लकाल लिपाया छम्ह ज्ञात कवि खः । थ्वय्‌कः ता इलंनिसें नेपालभाषाया कविपिसं छ्यलावयाच्वंगु प्रचलित गीति पद शैलीया थासय् भुजंगप्रयात नांगु वार्णिक छन्दं न्हापां म्ये चिनेगु यानावंम्ह कवि खः । आःतकया दुने थ्वय्‌कःया भुजंगप्रयात छन्दय् च्वयातःगु शारदा स्तोत्र नांगु छपु जक म्ये लुयावःगु दु । प्यंगू प्यंगू पादया गुंगू श्लोक यानाः च्वयातःगु थ्व स्तुति म्येय् विद्याया देवी शारदाया थीथी नां, रुप, गुण तथा महात्म्यया वर्णन् यानातःगु दु । नापं थ्व म्येय् च्वमिं उपास्यदेवी शारदायाके ज्ञान, विद्या, बुद्धि, सिद्धि आदिया वर नं फ्वनेगु यानाच्वंगु दु । कवि लक्ष्मीसुनन्दं थ्व शारदा स्तोत्र तत्कालिन नेपालय् प्रचलित शारदा स्तवया लिधंसाय् च्वयातःगु खनेदु । थथे शारदा स्तवया आधारय् च्वयातःगु खया नं थ्व स्तोत्र अन्धा अनुकरण वा अनुवाद मखु, थुकिया छुं छुं अंश जक दुथ्याकाः थःगु कथं चिनातःगु स्तोत्र खः । बरु थुगु इलय् तक नं नेपालभाषाया कविपिसं वार्णिक छन्दयात परिमार्जित रुपं छ्यलाक्यने मफुनि धैगु खँ थ्व म्ये क्यंगु दु ।

यल गाःबहाःया प्रख्यात राजोपाध्याय कुलय् जन्म जूम्ह विजयानन्द जुजु श्री ५ गीर्वाणयुद्धवीर विक्रम शाहया लाय्‌कुलिइ दुथ्याःम्ह कवि खः । धार्मिक पुजा कर्मकाण्ड चलेयायेगु, बाखं कनेगु, भजन हालेगु थ्वय्‌कःया कुलायन ज्याखँ खः । आःतक थ्वय्‌कःया म्ये यलया भिंद्यः व बुंगद्यःया भजन सफुलिइ यानाः झिंखुपु लुयावःगु दु । थुपिं म्ये मुनाः ने.सं ११०८ य् सफू छगू नं पिदने धुंकूगु दु । थ्वय्‌कलं इष्ट देवदेवीपिनिगु स्तुति म्ये, श्रीकृष्णया चरित्रलिला सम्बन्धी म्ये, देश वर्णनया म्ये नापं आत्म दुखानुभूति प्वंकातःगु आत्मपरक म्ये च्वयावंगु दु । स्तुति म्येय् भैरवया आरती म्ये, नासःद्यः व गणेद्यःया सगुण भक्तिया न्यापु म्ये, श्रीकृष्णया सगुण लिलावतारया संक्षिप्त खँ दुथ्याकातःगु श्रीकृष्णया लिला सम्बन्धी खुपु म्ये दु । अथेहे देशवर्णनया म्येय् यल मंगःया लाय्‌कू छेँया जःखःया खुसि, द्यः, देगःया खँ उल्लेख जूगु दुसा थ्व म्ये थः आश्रयदाता जुजु गीर्वाणयुद्ध यलय् वःबलय् जुजुयात लय्तायेकेत च्वःगु खनेदु । अथेहे थ्वय्‌कःया म्ये मध्ये थः न्हापायाम्ह कलाःया रुप गुण लुमनाः थःगु नुगलय् लाःगु घाः हरिया भजन याना सान्त्वनित जुइगु खँ ब्वयातःगु आत्मपरक म्ये उल्लेख यायेबहःजू ।

लिखित रुपय् मखु मौखिक रुपय् छगू पुस्तां मेगु पुस्ता जुयाः अर्थात् अजि बाज्यापिंसं छय्छुइपिंत अथे हे छय् छुइपिंसं अझ थः छय् छुइपिंत कनेगु यानाः न्ह्याना वयाच्वंगु नेवाः जनजीवनय् अतिकं प्रचलित छगू साहित्यिक विधा लोकबाखं खः । थज्याःगु बाखंयात प्रेमबहादुर कसाःजुं न्यँकँ बाखं धकाः नां छुनादीगु खः । नेपालभाषा साहित्यया प्राचीन सिर्जना मध्ये सिर्जनशीलता प्रतिबिम्वित जूगु छगू विधा लोकबाखं अर्थात् न्यँकँबाखं नं खः । थज्याःगु न्यकँबाखं तत्कालिन समाजय् प्रचलित शुकबहत्तरी, बत्तिस पुतलिका आदि थेंज्याःगु लौकिक बाखनं प्रभावितपिं नेपालभाषीपिंसं थज्याःगु बाखंया आधार कयाः थःपिनिगु कल्पना नं तनाः सिर्जना याःगु खनेदु । नेपाःया सामाजिक सांस्कृतिक परिवेशय् निर्माण जूगु थज्याःगु बाखनं तत्कालिन नेवाः मूल्य मान्यतायात म्हसीकेत तिबः ब्यूगु दु । द्वाःबाः अजिया बाखं, सिन्हपता मय्जुया बाखं, ध्वंच्वलेचिया बाखं, शिशिर बसन्तया बाखं, कां खूू धुसिया बाखं, भुतिमाकःया बाखं आदि नेवाः समाजय् अतिकं प्रचलित न्यँकँबाखं खः । थज्याःगु बाखंया मू आशय मनोरञ्जन बीगुया नापं समाजय् नैतिकता, बौद्धिकता, लगनशीलता, इमान्दारीताया पाठ स्यनेगु नं खः । थथे नेवाः समाजय् अतिकं लोकंह्वाःगु न्यँकँबाखंयात मुनाः प्रकाशनय् हयेगु ज्या करुणाकर वैद्यजुं ने.सं १०७८ निसें न्ह्याकादिल । करुणाकर वैद्य धुंकाः न्यँकँबाखं मुंकेगु ज्याय् ल्हाः न्ह्याकादीपिं खः — भाजु प्रेमबहादुर कंसाकार, केशरलाल श्रेष्ठ, मदनसेन वज्राचार्य आदि ।

नेपालभाषाया मेमेगु प्राचीन बाखं स्वयाः लौकिक बाखनय् च्वमिया सिर्जनशीलता आपालं न्ह्यलूगु दु । नेपाःया सामाजिक सांस्कृतिक परिवेशय् थज्याःगु बाखं निमार्ण यानातःगु खनेदु । थीथी रोमाञ्चित घटना न्ह्यब्वयाः कौतुहलता जिज्ञासा थनाः मनोरञ्जन बीगु हे थज्याःगु बाखंया मू उद्देश्य खयानं बौद्धिक कसरतया नापं नैतिक आचरण पालन याकेबीगु ज्यायात नं उलि हे थाय् बियातःगु दु । उकिं थज्याःगु बाखं नेवाः समाजय् तसकं लोकंह्वाःगु, थीथी इलय् ल्ह्ययेगु याःगु जक मखु ल्हासा वनीपिं नेवाःतय्सं ल्हासाय् तकं ज्वनावनेगु याःगु सीदु । नेपालभाषाय् खनेदुगु अप्वः थें लौकिक बाखंया आधार श्रोत ई.पू.या गुणाद्यं च्वःगु बृहत्कथा जूगु दु । थज्याःगु सफू इ.सं १४ शदी पाखे भारतं नेपाः बिस्युवःपिं विद्वानपिंसं थःपिं नापं ज्वनावःगु खनेदु ।

विक्रम चरित्र ख्वपया जुजु भूपतिन्द्र मल्लं ने.सं ८२६ स च्वःगु शास्त्रीय परम्पराया पूधाः प्याखं खः। जुजु भूपतिन्द्र मल्ल मल्लकालय् थीथी भाषं दकलय् अप्वः (२९गू) प्याखं च्वयावंम्ह प्याखंच्वमि खः । स्वंगू दिवस (अध्याय÷अंक)य् ब्वथलातःगु थ्व बिक्रम चरित्र नाटकय् न्हापांगु दिवसय् झिंच्यापु म्ये च्यागू लु (दृष्य), निगूगु दिवसय् नीनिपु म्ये, च्यागू लु व स्वंगूगु दिवसय् झिंन्हय्पु म्ये व झिंखुगू लु दुथ्यानाच्वंगु दु । थ्व प्याखं जुजु भूपतिन्द्र मल्लं ख्वपया तलेजु देगलय् गजू छाःगु लसताय् क्यंगु खः । थ्व नाटकय् नं तत्कालिन मेमेपिं च्वमिपिनिगु नाटकय् थें न्हापांगु दिवसय् नान्दी म्ये कथं नासःद्यःया स्तुति यानाः नाटक आरम्भ यानातःगु दु । अथेहे राजवर्णन, देशवर्णनया म्येँया नापं मेमेगु म्ये नं दुथ्याकातःगु दु । भाव प्रस्तुतिया दृष्टिकोणं थुपिं म्ये आपालं तःजि जू । थ्व नाटकया कथावस्तु पौराणिक बाखं— लक्ष्मी, सरस्वती प्रार्दुभाव जुइगु, निम्ह मध्ये सु तःधं धकाः ल्वापु जुइगु, अले जुजु विक्रमादित्ययाथाय् वनाः न्याय् फ्वंवनीगु, अन्तय् सरस्वती हे त्याइगु विषयवस्तुइ आधारित प्याखं खः ।लक्ष्मीपुजाया उत्पति व महिमा ब्वयेगु हे थ्व नाटकया मू आशय जूगु दु ।

थौं स्वयाः ३०० दँ मयाक न्ह्यः जुजु भूपतिन्द्र मल्लं च्वःगु थ्व विक्रम चरित्र हस्तलिखित ग्रन्थयात भाजुपिं सत्यमोहन जोशी तथा हेमराज शाक्य निम्ह विद्वानपिं जानाः ने.सं १०९० य् देवनागरी लिपिं थौंया नाटकया सफूया ढाँचाय् थासा आखलं पिकयादीगु दु । थ्व सफूया निगूगु संस्करण ने.सं ११३०य् लोकसाहित्य परिषद् पाखें हानं पिदंगु दु ।