देशय् पञ्चायती व्यवस्था लागु जुसेंलि राज्यं छगू देय् छगू भाषाया नीति (एक देश एक भाषाको नीति) ज्वनाः देय्‌या मेमेगु मातृभाषायात थें नेपालभाषायात नं बहिष्कृत यायेगु ज्या जुल । २००७ सालया प्रजातन्त्र स्थापना लिसें रेडियो नेपालं प्रशारण यानावयाच्वंगु नेपालभाषा समाचार वाचन लगायत जीवन दबू थेंज्याःगु ज्याझ्वः नं बन्द यानाबिल । साहित्य सम्मेलन थेंज्याःगु साहित्यिक कार्यक्रम तकं याकेमबिल । पञ्चायती शासनया थज्याःगु दमनकारी भाषा नीतिं नेवाः समुदाययात आतंकित व आन्दोलित यानाबिल । थज्याःगु दमनया विरोधय् तत्कालीन ल्याय्‌म्हतय्‌सं त्वाःत्वालय् वाःवाःपतिं साहित्य सम्मेलन यानाः भाषिक आन्दोलन न्ह्याकल । थज्याःगु साहित्य सम्मेलनं पुलांपिं लेखकपिनि च्वसा परिमार्जित जुइकेबिलसा न्हूपिं आपालं च्वमिपिं नं बुइकल । फलत असंन्तोष, आक्रोश व व्यंग्य हे तत्कालीन कविता, बाखं, च्वखँया मूलभूत प्रवृत्ति जुयाबिल । अथेहे काव्य साहित्यय् टी. एस. इलिएट, इजरा पाउण्ड थेंज्याःपिं अंग्रेजी कविपिंसं प्रयोग याःगु आधुनिक कविता प्रवाह व लु शुन, माओत्सेतुंग आदिपिंसं प्रयोग याःगु प्रगतिवादी प्रवाह नेपालभाषा काव्यय् नं नापनापं थ्वहे इलय् दुथ्यन । थ्वहे कथं प्रतिकात्मक अभिव्यक्ति, परम्परागत मूल्य मान्यताप्रति अनास्था, वर्तमानप्रति असन्तोष आदि तत्कालीन काव्यया मूलभूत प्रवृत्ति जुयाबिल । पूर्ण वैद्य, आनन्द जोशी, रमेश मधु, योगेन्द्र प्रधान, बुद्ध साय्मि, श्यामसुन्दरु सैंजु, इन्द्र माली, पुष्पबहादुर चित्रकार, पुष्परत्न तुलाधर, पुष्पराज राजकर्णिकार, त्रिरत्न शाक्य, सत्यभामा माथेमा आदि थ्व प्रवृतिया अग्रज कविपिं खःसा थ्व हे क्रमय् नातिवज्र, नवीन चित्रकार, नर्मदेश्वरमान प्रधान, भगतदास श्रेष्ठ, प्रतिसरा साय्मि, शाक्य सुरेन, सुधीर ख्ववि, श्रीराम श्रेष्ठ, वसन्त महर्जन, नारद वज्राचार्य, सुदन खुसः, रामभक्त कायष्ठ, श्यामलाल दिवाकर, महेन्द्र कायष्ठ, शैलेन्द्र श्रेष्ठ, अमोघ ताम्राकार आदि कविपिं नं खनेदत ।

बाखं विधाय् न्हापा खनेदुपिं बाखं च्वमिपिनिगु बाखं गथे पूर्णदासया न्हूधाः, मथुरा साय्मिया जि हेरा, कस्ति, फणिन्द्ररत्न वज्राचार्यया च्वापुया जः आदि थेंज्याःगु बाखं पिदनसा हितकरवीर सिंह कसाःया अगिंमथः, यज्ञरत्न धाख्वाःया सारी, सुवर्ण केशरीया गुंच्व मूपुली आदि बाखं सफू पिदन । हरिशंकर रञ्जितकार, राजा शाक्य, सुवर्ण केशरी, गम्भीरमान मास्के, भूषणप्रसाद श्रेष्ठ, दुर्लभलाल सिंह, केशरमान ताम्रकार, नर्मदेश्वर प्रधान, मंगलदेवी स्थापित, मोतिलक्ष्मी शाक्य, मनदेवी तण्डुकार, अष्टमुनि गुभाजु, अमोध ताम्राकार, ध्रुव मधिकर्मि, सुलोचना मानन्धर, सुशीला मानन्धर, केदार सितु, केशवमान शाक्य, श्यामदास कुमाः, अमीर रत्न ताम्रकार, बालगोपाल श्रेष्ठ, श्रीलक्ष्मी श्रेष्ठ, उद्धव मास्के, लोचनतारा तुलाधर, रीना बनिया, सरस्वती तुलाधर, शशीकला मानन्धर, भवानी तुलाधर थेंज्याःपिं पुलांपिं नापं न्हून्हूपिं बाखं च्वमिपिंसं नं बाखं च्वयेगु यानाहल । फलतः सामाजिक कुरीति, सुधारया सन्देश बीगु जक बाखं मखु मनोवैज्ञानिक, नारीमुक्तिया चेतं प्रभावित बाखं नं खनेदत । शैली व प्रस्तुती चेतना प्रवाह, फ्लासबाय्‌क थेंज्याःगु न्हापा उलि खनेमदुगु प्रयोग बाखं व उपन्यासय् नं छ्यलेगु जुल । अथेहे लघुकथा, विम्वात्मक बाखं नं प्रचलनय् वल ।

उपन्यास विधाय् नं शुरुइ निम्ह प्यम्ह उपन्यासकारपिं जक खनेदुथाय् थुगु समयावधी वयाः गिरिजाप्रसाद जोशी, जगदीश चित्रकार, रत्नवहादुर साय्मि, मथुरा साय्मि, चिनियालाल वज्राचार्य, केवलप्रकाश कायष्ठ, रामकुमार खेँ, रामशेखर नकमि, मदनगोपाल श्रेष्ठ, मल्ल के.सुन्दर, अरुण साय्मि, शशीकला मानन्धर, तुयुबहादुर महर्जन, नजरराम महर्जन, राज साय्मि थेंज्याःपिं उपन्यासकारपिं नं खनेदत । प्रवृत्तिगत रुपं थ्व इलय् वयाः फ्रायडवाद, यर्थाथवाद, जक मजुसे माक्र्सवाद, प्रगतिवाद, विसंगतिवाद, अस्तित्ववाद दर्शनं प्रभावित उपन्यास नं पिदन । धर्मरत्न यमिया आंगल्हामो, इश्वरानन्दया न्हाय्कं, रामशेखरया नसंफाःगु चा आदि उपन्यास थुकिया दसु खः । अथेहे यःम्ह सत्रु उपन्यास च्वयाः नेपालभाषाय् जासुसी उपन्यासया प्रार्दुभाव राज साय्मिं यानादिलसा मिसा उपन्यासकार कथं शशीकला मानन्धर नं शैली उपन्यास ज्वनाः पिदन । लघु उपन्यास, लघुकथा, गजल, मुक्तक आदिया प्रचलन नं विस्तारं खने दयावल ।

निबन्ध विधाय् नं प्रेमबहादुरं न्ह्याकूगु आत्मपरक निबन्धया धाःयात अझ चकंकेगु ज्या पद्मरत्न तुलाधर, तेजेश्वरबाबु ग्वंगः, पूर्ण वैद्य, मंगलप्रसाद स्यस्यः, पूर्ण ताम्रकार आदि थेंज्याःपिं च्वमिपिंसं यानायंकल । थ्व समयावधीइ वयाः कमलप्रकाश मल्लया सम्पादनय् मूसः निबन्ध, स्वयम्भुलाल श्रेष्ठया झीजि, हेमराज शाक्यया नेपाल संस्कृतिया मूलुखा, स्वयम्भु महाचैत्य थेंज्याःगु ग्यसुग्यंसु निबन्ध÷प्रबन्धया सफू पिदनसा जीवनपरक च्वसुत नं आपालं पिदन । थ्व समयावधीइ विकास जूगु छगू महत्वपूर्ण विधा हास्यव्यंग्य नं खः । सूर्यबहादुर पिवाः, रामशेखर, पद्मरत्न, श्रीकृष्ण अणु आदिपिंसं थ्व विधायात ब्वलंकेगु ज्या यातसा लिपा हानं ध्रुवनारायण कायष्ठ, हृदयप्रसाद मिश्र, सौरभ शाक्य, केशरत्न शाक्य आदिपिंसं नं थ्व लँय् पलाः न्ह्याकल । नाटक विधाय् दुर्गालाल श्रेष्ठया निमन्त्रणा, ब्यहांचुलि थेंज्याःगु गीति नाटक, वासुशशीया ताःचाप्वाँय्, गिरिजाप्रसाद जोशीया बाखा छेँ थेंज्याःगु सामाजिक नाटकं आपालं लोकप्रियता कमय् यातसा दिनेश भुजु, राजभाइ जकःमि आदि थेंज्याःपिं न्हूपिं नाटककारपिं नं पिदन ।

समालोचनाया ख्यलय् माणिकलाल श्रेष्ठया समालोचनाया सिद्धान्त, कमलप्रकाश मल्लया नःलि स्वना (सं), सिँकःमिया स्वांने, जनकलाल वैद्यया सत्यसतीया विवेचना, नेपालभाषाया काव्य सिर्जना प्रवृति, ईश्वरानन्दया सौन्दर्य व आलोचना, पूर्ण वैद्यया कविताया लागा आदि पिदन । थुकथं न्हापा पत्रपत्रिकाय् जक समालोचनाया च्वसु च्वयाच्वंपिं समालोचकपिं माधवलाल कर्माचार्य, कृष्णचन्दसिंह प्रधान, कमलप्रकाश मल्ल, झुलेन्द्रमान प्रधान, नर्मदेश्वर प्रधान, इन्द्र माली, गिरिजाप्रसाद जोशी, काशीनाथ तमोट आदिपिनिगु सैद्धान्तिक व व्यावहारिक समालोचनाया सफू पिदनसा न्हून्हूपिं समालोचकपिं मनमोहन श्रेष्ठ, प्रेमशान्ति तुलाधर, माधवलाल श्रेष्ठ, शान्तहर्ष बज्राचार्य, चन्द्रमान बज्राचार्य, चुन्दा बज्राचार्य, जनक नेवाः आदि पिदन । थ्वहे कथं ने.सं १०८७ इ सिद्धिदास १०० दँ बुदिंया लसताय् सिद्धिदास सम्बन्धी स्वम्ह विद्वानपिंसं कार्यपत्र प्रस्तुत यानाः नेपालभाषाया साहित्यिक इतिहासय् न्हापांगु साहित्यिक गोष्ठी सम्पन्न जुल । थथे नेपालभाषाय् समालोचनाया विकासया दृष्टिं थ्व समयावधी उर्वराकाल सिद्ध जूगु दु । अथेहे नेवाः एकता व भाषिक अधिकार प्राप्त यायेगु तातुनाः ने.सं ११०० य् नेपालभाषा मंकाः खलःया स्थापना जुलसा थ्व संस्थां गैर खसनेपाली भाषीतय्‌गु दथुइ भाषिक चेतना थनेगु नापं नेपाल संबत्‌या प्रणेता शंखधरया शालिक स्थापना यानाः म्हपुजाया दिनय् न्हूदँ हनेगु परम्परा न्ह्याकेगु यात ।

थ्व कालखण्डया दकलय् तःजिगु उपलब्धी धयागु जेलय् रचना जूगु कृतिया प्रकाशन खः गथे— चित्तधर ‘हृदय’या सुगत सौरभ महाकाव्य, (ने.सं १०६९), हृदयकथा (१०६७), अन्तरध्वनि (१०६९), गौत्तमबुद्ध (ने.सं १०६७) , फत्तेबहादुर सिंहया — वनवासया छगू खँ (ने.सं १०६८), सिद्धिचण श्रेष्ठया — सीस्वां (ने.सं १०६८), केदारमान ‘व्यथित’या– प्रतिक्षा (ने.सं १०६६), ख्वविंप्याःगु म्ये (.ने.सं १०६७), दिवस चित्र (ने.सं १०६७), हरिकृष्ण श्रेष्ठया — ख्ववि (ने.सं. १०७०) आदि ।

अथेहे अमेरिकाया बाखंच्वमि एडगार एलेन पोपिंसं पितहःगु ‘न्हू चीहा बाखं’ : “Modern short story” या सुत्रपात थ्वहे समयावधीइ मोतिलक्ष्मीया लँ नांगु न्हू चीहाः बाखं पाखें जुलसा बाखं संग्रहया रुपमा चित्तधर हृदयया खुपु बाखंचा (ने.सं१०६७.) बाखं सफू निसें जुल । नाटकय् नं परम्परागत शास्त्रीय नाटकया थासय् आधुनिक नाटकया सुत्रपात यायेगु ज्या नं चित्तधर हृदयजुं च्वयादीगु ह्वनागा (ने.सं १०६७) सफुलिइ दुथ्याःगु शाक्यानी नाटक निसें जुल । थ्व समयावधिया दकलय् तःधंगु उपलव्धी धयागु धर्मोदय पत्रिकाया प्रकाशन नं खः । ने.सं. १०६७ स निर्वासित भिक्षुपिं अनिरुद व महानाम कोविदया सम्पादकत्वय् धर्मोदय पत्रिका पिदन । प्रत्यक्ष रुपं थ्व पत्रिकाया उद्देश्य बुद्धधर्म व वुद्धशिक्षाया प्रचारप्रसार यायेगु खःसां थ्व पत्रिकां लेखक निर्माण यायेगु, भाषा सुधार यायेगु, जीवनपयोगी विविध विषयया लेख पिकायेगु ज्या यात । थ्वहे कथं थ्व पत्रिकां च्वमिपिंत च्वयेगु थाय् बियाः आपालं न्हून्हूपिं च्वमिपिं पिकाल, न्हून्हूगु साहित्यिक विधाया जन्म बिल । चित्तधर हृदयाया पौ बाखं न्हापां थ्वहे पत्रिकाय् पिदंगु खःसा थौं नेपालभाषाया नांदंपिं बाखंच्वमिपिं— पूर्णदास श्रेष्ठ, पूर्ण पथिक, माधवलाल कर्माचार्यपिनिगु बाखं पिकयाः वय्‌कःपिंत बाखंच्वमिकथं न्हापां थ्वहे पत्रिकां म्हसीकेब्यूगु खः । रत्नध्वज जोशीं च्वःगु नेपालभाषाया न्हापांगु समालोचनाया लेख धर्मोदयया कहानी नं न्हापां थ्वहे पत्रिकाय् पिदंगु खः । अथेहे रत्नध्वज जोशीया निबन्ध जक मखु प्रेमबहादुर कसाःया ह्याउँमचा, ठाकुरलाल मानन्धरया निबन्ध नं न्हापां थ्वहे पत्रिकाय् प्रकाशित जूगु खः । नाटकार हेमलाल जोशी, निबन्धकार स्वयम्भुलाल श्रेष्ठपिं नं थ्वहे समयावधीइ धर्मोदय पत्रिकां पिकाःपिं स्रष्टापिं खः । थ्व समयावधी न्हून्हूपिं च्वमिपिं पिदंगु जक मखु आदिवज्र, पन्नाप्रसाद जोशी, ठाकुरलाल मानन्धरपिनिगु दथुइ स्तरीय नेपालभाषा निर्माण यायेगु निंतिं विचार विमर्श यायेगु ज्या नं थ्व हे समयावधीइ जूगु खः । थुकथं थ्व समयावधीइ नेपालभाषाय् न्हापा खनेमदुगु न्हूबाखं, न्हूप्याखं, निबन्ध व समालोचनाया सुत्रपाट जूगु जक मखु स्तरीय नेपालभाषा दयेकेगु तकं कुतः जुल ।

नेपालभाषाय् प्याखंया परम्परा आपालं पुलां जुयाः नं आधुनिक नाटकया जन्म धाःसा ने.सं १०६८ वयाः तिनि जुल । चित्तधर ‘हृदय’या ह्वनागा सफुलिइ च्वंगु शाक्यानी (ने.सं. १०६८) नाटक निसें नेपालभाषाय् आधुनिक नाटकया नी जुल । प्राचीन नाटकय् वाह्य संघर्ष जक ब्वयेगु जुयाच्वंगुली आधुनिक नाटकय् भावनात्मक संघर्षयात नं थाय्‌बीगु जुल ।

नेपालभाषाय् आधुनिक नाटक साहित्य ब्वलंकेगुली तत्कालीन धर्मोदय (ने.सं १०६७) पत्रिकाया तःधंगु थाय् दु । धर्मोदयय् बौद्ध अवदानया लिधंसाय् च्वयातःगु विश्वन्तरया विदा (ने.सं १०६९) नांगु चित्तधर ‘हृदय’या मेगु छधाः प्याखं पिदंसेलि मेमेपिं च्वमिपिनिगु नं बौद्ध विषयया छधाः प्याखं धमाधम पिदन । २००७ सालया राजनैतिक परिवर्तनं नेपालभाषाया नाटकारपिंत नं न्हून्हूगु विषययात थियाः नाटक च्वयेगु जागरण उत्साह हयाबिल । थ्वहे कथं नेपाःया मल्लकालीन इतिहासय् आधारित हेमलाल जोशीया म्वाः द्यो, सामाजिक राजनैतिक नाटकया झ्वलय् हृदयचन्द्र सिंहया सितिंलाः माष्टर, ईश्वरानन्दया मिसा आदि नाटक नं धर्मोदय पत्रिकाय् हे पिदन । अथेहे सफूया रुपय् सत्यमोहन जोशीयागु गौतम बुद्ध (ने.सं. १०७०) छधाः प्याखं संग्रह, भिक्षु सुदर्शनया अम्बपाली (ने.सं. १०७५) पूधाः प्याखं पिदन । थुकथं गौतमबुद्ध नेपालभाषाया दकलय् न्हापांगु आधुनिक छधाः प्याखं संग्रह खःसा बुद्धकालीन वैशालीया राजनर्तकी अम्बपालीया मातृभूमि प्रतिया त्याग बलिदानयात कयाः च्वयातःगु अम्बपाली नेपालभाषाया दकलय् न्हापांगु पूधाः प्याखं खः ।

थुकथं चित्तधर ‘हृदय’जुं नेपालभाषाय् न्हापां पाश्चात्य परम्परा कथंया आधुनिक नाटक प्रारम्भ यानादीगु खःसा थुकियात छगू प्रवाह कथं न्ह्याकेगु ज्या सत्यमोहन जोशी, हेमलाल जोशी व भिक्षु सुदर्शन आदिपिंसं यानादिल । सत्यमोहन जोशीं नेपालभाषाया साहित्यिक व्यक्तित्वपिनिगु विषययात कयाः— सिद्धिदास, वैद्यबाः, हेमलाल जोशीं मल्लकालिन ऐतिहासिक व्यक्तित्वपिनिगु विषयय् खड्ग सिद्धि (ने.सं. १०७६), शदाशीव व भिक्षु सुदर्शनं बुद्धकालिन व्यक्तित्वपिं—अम्बपाली, विम्बिसार (ने.सं. १०८२) आदिपिनिगु जीवनीयात कयाः चरित्रप्रधान नाटक पिकयादिल ।

थथे ऐतिहासिक साहित्यिक व्यक्तित्वपिनिगु विषययात कयाः नाटक च्वयेगु प्रवृत्ति न्ह्यानाच्वंगु इलय् ईश्वरानन्दया– पसूका (ने.सं. १०७७) छधा प्याखं संग्रह, थःगु छें (ने.सं. १०७८) पूधाः प्याखं पिदन । थुकिं नेपालभाषाय् नं घटना प्रधान नाटकया थासय् इब्सन परम्पराया समस्यामूलक नाटक दुहांवल । नाटकय् घटनां मखु समस्यां थाय् काल । थ्व छगू प्रवाह कथं हे न्ह्यात । ईश्वरानन्दयां लिपा थ्वहे लँपु लिनाः खनेदयेकः वःम्ह बासु शशिं ताःचाप्वाँय् (ने. सं. ११०४) नाटक च्वयाः छगू परिवारया समस्या न्ह्यब्वयाः नं समाजया हे समस्या कथं क्यनाबिल ।

अथेहे छगू जाति, छगू वर्गया समस्यायात ज्वनाः जक नाटक च्वयेगु प्रवृत्तियात हाचां गायाः देय्‌या विविध ख्यलय् पिज्वयाच्वंगु राजनैतिक, आर्थिक आदि विकृति विसंगतियात कयाः नाटक च्वयेगु प्रवृत्ति नं नेपालभाषाया नाटकय् खनेदत, अले थज्याःगु विकृति विसंगतियात तप्यंक ब्वयेगु मयासे हास्यव्यंग्यया रुपय् प्रस्तुत यायेगु प्रवृत्ति नं नेपालभाषाया नाटकय् ब्वलन । श्रीकृष्ण अणुया खःला मखुला (ने.सं. १०९७), पद्मरत्न तुलाधरया आः जितः नं तन तन दइवल (ने.सं. १०९७), रामशेखरया घिंताल्ल (१०९६) आदि थज्याःगु हे नाटक खः । अथे हे समस्यामूलक नाटकया ख्यलय् दुर्गालालया आगमनं वर्गीय संघर्षप्रति आस्था द्यजायेकीगु प्रगतिवादी नाटकया परम्पराया नी जुलसा निमन्त्रणा थेंज्याःगु गीति नाटकं गीति नाटकया परम्परा नं स्वनाबिल । गिरिजाप्रसाद जोशी, दिनेश भुजु, पुष्पबहादुर चित्रकार, राजभाइ थेंज्याःपिं नाटकारपिंसं नाटकय् प्रगतिवादीया सः अझ तिख्खर जुइकेबिल । अथे हे विजयबहादुर मल्लं सुधारया सन्देश, युग चेतनाया जःह्वलीगु ज्याय् प्रचारवादया गन्धं मुक्त यानाः नं नाटक च्वयेफु धैगु क्यनाबिल ।

थथे प्रतिप्ठापित नाटककारपिंत सक्रिय जुइकेबीगु व न्हून्हूपिं नाटककारपिंत थ्व ख्यलय् आकर्षित यायेगु ज्याय् इलय्ब्यलय् थीथी संघ संस्थापाखें जुइगु नाटक धेंधेंबल्लाः कासा, नाटक महोत्सव आदिया नं तःधंगु भूमिका दु । ने.सं. १०८५ लिपाया त्वाःत्वाःया सहित्यिक सांस्कृतिक आन्दोलनया लिच्वः कथं स्पष्ट रुप न्ह्यःने वःगु विधा ख्यालः व छधाः प्याखं नं खः । थ्वहे झ्वलय् मुनासः यात ल्वःमंके फइमखु । सहलह संस्थां किसि न्याइम्ह मदनमान, कुलां चकनी तिनि आदि थेंज्याःगु नाटक मञ्चन यानाः नेपालभाषाया नाटक विधा थकायेगुलिइ तिबः बिउगु दु । थ्वहे झ्वलय् पब्लिक युथ क्याम्पस सँझ्याः साहित्य पाःलाःया योगदानयात नं ल्वःमंके मज्यू।

नेपालभाषाया नाटक दबुलिइ हुइकेगु ज्याय् जक सीमित मजुसे टेलिफिल्म, फिल्मया रुपय् नं प्रदर्शन जुइधुंकूगु दु । सिलु, राजमति, तं बैंक, ,पलाख्वाँय्, १२ बजे आदि थुकिया दसु खः । तर नेपालभाषा साहित्यया मेमेगु विधाय् गुलि सफू पिदंगु खः उकिया तुलनाय् नाटकया सफू म्हो हे जक पिदंगु दु । थज्याःगु हे स्थितियात मनन् यानाः स्व. मोहनकृष्ण डंगोलजुं प्यदँय् छकः उत्कृष्ट नाटकयात सिरपाः बीगु यानाः प्रेममोहन सिरपाः स्वनादीगु दुसा स्वयम्भुलाल श्रेष्ठया श्रेष्ठ सिरपालं नं च्वमिपिंत उत्साहित याःगु दु ।

२००७ सालया खुल्ला वातावरणं छखे लेखकपिंत च्वयेगु ब्वनेगुली जाँगर व उत्साह थनाबिलसा मेखेर न्हापा थें खुयाः सुचुकाः ब्वनेमाःगु अवस्था मदुसेंलि लेखकपिंत पिनेयागु साहित्य नाप नं परिचित जुइगु मौका दत । रेडियो नेपालं दैनिक नेपालभाषाया समाचार प्रसारण नापं वालय् छकः जीवन दबूया सांस्कृतिक कार्यक्रमया व्यवस्था जुल । थ्व बाहेक भाषा साहित्य उत्थानया नितिं नं तःगू संघसंस्थाया स्थापना जुल गथे च्वसापासा,नेपालभाषा परिषद् , साहित्य मन्दिर, विराट साहित्य सम्मेलन गुथि आदि । अथे हे थौंकन्ह, नेपाल, पासा, झी, सितु, नेपालभाषा थेंज्याःगु पत्रपत्रिका पिदन । च्वमिपिंत हःपाः बीगु व न्हून्हू सफू पिकायेगु उद्देश्यं श्रेष्ठ सिरपा, श्रेष्ठ प्रकाशनया स्थापना जुल । च्वसापासां स्वन्हुयंकं हनुमानध्वाखाय् साहित्य सम्मेलन भव्य रुपं न्यायेकल । अथेहे स्कूलय् जक मखु कलेजयया आइ.ए., बी.ए.या पाठ्यक्रमय् नं नेपालभाषा छगू ऐच्छिक विषयया रुपय् दुथ्यात । साहित्य सिर्जनाय् नं न्हापा स्वयाः विविधता व्यापकता खनेदत , न्हापा खनेमदुगु न्हून्हूगु साहित्य विधाया नी जुल।

काव्य विधाय् सिद्धिदासकालीन नीति, उपदेशमूलक प्रवृतिपाखें मुक्तगु स्वच्छन्दवादी काव्य प्रवाह न्ह्याकेगु ज्याय् सिद्धिचरण समूहया कविपिं बाहेक मेमेपिं कविपिं नं न्ह्यचिल । नारायणदेवी श्रेष्ठया मुखूस्वां, दुर्गालालया, झसुकाः, लिसः, गिरिजाप्रसाद जोशीया पालिख्वाँयय् रमापतिराज शर्माया जिगु म्ये, चित्तरञ्जन नेपालीया प्रतिक्रिया आदि थुकिया दसु खः । देशय् वःगु सामाजिक राजनैतिक परिवर्तन नापं साहित्यय् नं विस्तारं न्हून्हूगु आयामत खनेदयावल । फलतः नेपालभाषा काव्य नं स्वच्छन्दवादी घेराय् जक सीमित मजुल । सामाजिक यथार्थवाद, वहिर्मुखी प्रवृति, समष्टिगत चेतना आदिं नं नेपालभाषा काव्यय् थाय् कयाहल । केदारमान ‘व्यथित’या छ्वास, रेवतिरमणानन्दया मलख काव्य थुकिया दसु खः । अथेहे पुर्जजागरणकालया कविपिं गथे योगवीर सिंहया योगसुधा, सिद्धिदासया सत्यसती थेंज्याःगु काव्यया सफू नं पिकायेगु ज्या जुल । महाकाव्य खण्डकाव्यया ख्यलय् नं धर्मरत्न ‘यमी’या अर्हत्नन्द महाकाव्य, सँदेया लिसः खण्डकाव्य, सत्यमोहन जोशीया जयप्रकाश महाकाव्य, मदनमोहन मिश्रया सीतहरण व रामराज्य थेंज्याःगु खण्डकाव्य पिदन ।

ने.सं १०७४ स धुस्वांया मिसा उपन्यासया प्रकाशनं नेपालभाषाय् नं उपन्यास विधाया पदार्पण जुल । धुस्वांया गंकी थेंज्याःगु उपन्यासं नेपालभाषाया उपन्यासया स्तर छतं च्वन्ह्याकाबिल । मेम्ह उपन्यासकार धर्मरत्न यमिया ऐतिहासिक उपन्यास भृकुटी, ईश्वरानन्दया मनोवैज्ञानिक उपन्यास ख्वाउँहि पिदन । सत्यमोहन जोशीं गौत्तमबुद्ध थेंज्याःगु छधाः प्याखं पुचः पिकयाः छधाः प्याखंया अभावपूर्ति यानादिलसा सुदर्शन श्रामण्ोरं अम्वपाली, बिम्वसार आदि थेंज्याःगु पूधाः प्याखं च्वयाः नेपालभाषाय् नं पूर्णांकी नाटकया विकास जुइकेबिल । थ्व हे दशकय् नाटक ख्यलय् थःगु छेँ, फसंपू लप्ते, पसूका थेंज्याःगु इब्सनवादी नाटक च्वयाः ईश्वरानन्द श्रेष्ठाचार्यं नेपालभाषाय् नं समस्यामूलक नाटकया परम्परा न्ह्याकल ।

खड्गसिद्धि थेंज्याःगु ऐतिहासिक नाटक नं थ्व हे समयावधीइ खनेदत । निबन्ध विधाय् नं न्हून्हूगु प्रयोगत खनेदत । मोतिलक्ष्मीया मोतिमाः, संघ, रत्नध्वज जोशीया निबन्ध छपुचः, निबन्ध निपुचः थेंज्याःगु विषयपरक निबन्ध बाहेक प्रेमबहादुर कसाःया न्हूपुखू, पद्मरत्न तुलाधरया बुलुमि थेंज्याःगु आत्मपरक निबन्ध प्रकाशित जुल । विषयगत रुपं सांस्कृतिक निबन्ध ख्यः चकंकेगु ज्या फणिन्द्ररत्न वज्राचार्यं स्वां सिन्हः, निबन्ध संग्रह पिकयाः यानादिल । फलतः सांस्कृतिक, अनुसन्धात्मक निबन्ध, स्वच्छन्दवादी, आत्मगत, वैचारिक, नियात्रा आदि कथंया निबन्धत खनेदत । समालोचना विधाय् नं चित्तधर ‘हृदय’या झीगु साहित्य रत्नध्वजया सम्पादनय् साहित्यया सुलचं थेंज्याःगु ग्यसुग्यंगु सफू पिदन । समालोचनाया ख्यलय् माधवलाल कर्माचार्य, कमलप्रकाश मल्ल, माणिकलाल श्रेष्ठ थेंज्याःपिं श्रष्टापिनिगु प्रवेशं पाश्चात्य समीक्षा पद्धति नं नेपालभाषा समालोचनाय् दुथ्यन ।

बाखं विधाय् पूर्ण पथिकया अपराधी व छपाःचित्र, माधवलाल कर्माचार्यया थःछेँ, आशाराम शाक्यया हिलाबुला, प्रेमबहादुर कसाःया ती, प्रकाशकुमारी प्रधानया मस्यांगपाः, तीर्थलाल नघःभनिया ब्वघासा थेंज्याःगु न्हूचिहाःबाखं पिदनसा धुस्वां साय्मिया मूस्वां थेंज्याःगु चीबाखं (लधुकथा) नं थ्वहे समयावधीइ पिदन । बाखं विधाय् थ्वय्‌कःपिनिगु प्रवेशं नेपालभाषाय् यथार्थवादी, मनोवैज्ञानिक बाखंया विकासय् तिबः बिल ।