न्हापांनिसें लोकजनं हाहां वयाच्वंगु व छगू पुस्तां मेगु पुस्तायात हस्तान्तरण यायां वयाच्वंगु म्येयात लोकम्ये धाइ । लोकम्येया च्वमि, हाःमि व लय् चिनामिया नां गनं नं न्ह्यथना तःगु दै मखु । थुकथं हे नेपालभाषाय् नं मचातय्‌गु निंतिं नं लोकम्येत यक्व निर्माण जुयाच्वंगु दु । मचा लोकम्ये मचातय्‌सं हालीगु नं दु, मचातय्‌गु निंतिं तःधीपिंसं हालीगु नं दु । नेपालभाषाय् मचा लोकम्ये यक्व दु । मचा ह्ययेकेगु निसें कयाः मचातय्‌त म्हितकेगु, न्ह्याइपुकेगु, ज्ञान बीगु निंतिं सृजना जुयाच्वंगु मचा लोकम्येत झीगु भाषाय् यक्व खने दु । उलिजक मखु झीगु संस्कृति, रितिथिति, नखःचखः, जात्रा आदियात कःघानाः नं मचा लोकम्येत यक्व सृजना जुयाच्वंगु दु । मचा लोकम्येया लय् नं मस्तय्‌त ल्वइकथं व यइकथं दयेकाःतःगु जुयाच्वनी । लसं यानाः नं मचाम्येत मचातय्‌त यइगु खः ।

आःतक म्वानाच्वंगु तसकं लोकंह्वाःगु छुं छुं झीगु मचा लोकम्येत क्वय् न्ह्यब्वयागु दु । झीसं क्वातुक मालेज्या यायेफत धाःसा यक्व झीगु मचा लोकम्येत लुइके फैतिनि । तसकं प्रचलितगु आःतक हालेगु याना वयाच्वंगु छुंछुं मचाम्येत थन न्ह्यथनाच्वना, गथे कि — उनायः पुता उनायः, हा चिकुचिकु मले पाजु, निपु मथु ला लाः, ल्वहं दाया खौ दाया, त्यःछिं त्यः, कुने सु वल धापल्यां ख्याः, ला छकू वयेक समय बजि, छिमि छु ध्वाखा लुँया ध्वाखा, चिकुल चिकल पाजु आदि । मचा लोकम्येया बारे भाजु हरिगोविन्द श्रेष्ठजुं तःजिक अध्ययन यानाः झीगु मचा म्ये नांगु सफू पिथनादीगु दु । राजभाइ जकःमिजुया च्वसां ने.सं. ११२० य् पिदंगु मचा मय्लिं म्येचालय् मय्‌जु रत्नदेवी कसाःजुं मुनादीगु तःपु मचा लोकम्येत नं तँसा कथं दुथ्याकातःगु दु ।

लोकय् प्रचलित प्याखं हे लोकप्याखं खः । नेपालमण्डलय् प्याखंया परम्परा प्राचीनकालं निसें दुगु खनेदु । थुकिया छगू दसु त्वाःत्वाः पतिकं दुगु दबूत नं खः । नेवाःतय्‌सं नृत्य तथा नाटक नितांयात छगू हे खँग्वलं प्याखं धायेगु चलन दु । सायद न्हापा न्हापा नृत्य मदयेकं नाटक मजुइगुलिं हे जुइमाः ।

नेवाः लोकनाटकया छुं विशेषता :

–   लोकनाटक विशेष नखः चखः उत्सव आदिइ जक क्यनेगु चलन दु ।

–   नृत्य संगीत लोकनाटकया अनिवार्य तत्व जूगु दुसा लोकनाटकय् छुं नं कथं ताहाःचीहाःगु कथातत्व दयाच्वनी ।

–   लोकनाटकय् समसामयिक जनजीवन तथा घटनाया किचः दयाच्वनीसा थुकिया प्रस्तुितइ सरलता व सहजता दयाच्वनी ।

–   लोकनाटक मूलतया गद्यभाषं सम्वाद जुइगु खया नं लोकया मन सालेत गनं पद्य भाषाया नापं थाय्‌थासय् उखान टुक्का नं प्रयोग यानातइ ।

थथे नेवाः समाजय् प्रचलित लोक नाटकयात निब्वय् थलाः अध्ययन याय्छिं ।

भाव प्याखं

थज्याःगु लोकप्याखनय् आख्यान तत्व दया नं सम्वाद दइमखु । नृत्यपाखें हे फुक्क् अभिनय यानाः क्यनेगु याइ । थीथी देवीप्याखं गथे— कुमारी प्याखं, महाकाली प्याखं, नवदुर्गा प्याखं, गथु प्याखं आदि थुकिया दसु खः । थज्याःगु प्याखं विशेष पर्वय् जक हुइकेगु याइसा छगू थासय् जक मखु थाय्‌थासय् वनाः नं हुइकः वनेगु याइ ।

संवाद दुगु प्याखं

थज्याःगु लोक प्याखनय् कथातत्वया नापं सम्वाद नं दयाच्वनी । तर पात्रतय्‌सं केवल थःपिंत निर्देशित याःगु सम्वाद जक नवायेगु मयासे अनया थाय्बाय् लकस स्वयाः थःपिसं नं छुं तनाः नं नवायेगु याइ । यलया कात्ति प्याखं हुइकीबलय् क्यनीगु बाथः प्याखं नेवाः लोकनाटकया छगू पाय्छिगु दसु खः । अथे हे स्वनिगलय् गुंपुन्ही नःखःया च्यान्हु तक क्यनीगु प्रहर्षण, येँयाःया दबू प्याखनय् हुइकीगु चैनसिपाईया प्याखं, घिन्तांमुनिया प्याखं नं लोकप्याखंया छुं दसुत खः । थज्याःगु लोकनाटकयात लिखितरुपय् तयेगु चलन मदुगुलिं लोप जुयावंगु दु ।

बौद्ध विद्वान लोकबहादुर शाक्यया जन्म अबुजु हर्षबहादुर शाक्य व मां धनकुमारी शाक्यया कोखं ने.सं. १०४८ य् कृष्णगल्ली, पुल्चोक यलय् जूगु खः । सरकारी सेवाय् उपसचिव तकं जुयादीम्ह खया नं बुद्धधर्म प्रति अति मन क्वसाःम्ह लोकबहादुर शाक्ययात न्हापां धर्मोदय पत्रिकांं च्वमि कथं म्हसीकेब्यूगु खः । वयकःया न्हापां पिदंगु च्वसु तत्कालिन धर्मोदय पत्रिकाय् पिदंगु सत्यता (ने.सं १०७२) नांगु च्वँखँ खः । तःपु हे थीथी पत्रिकाय् बुद्धधर्म तथा बौद्ध दर्शन सम्बन्धी च्वसु पिकयादीम्ह थ्वय्‌कःया सफूया रुपय् —प्रज्ञापारिमिता शून्यता ज्ञानया खँ मुना (ने.सं. ११०३), वोधिचर्याया जः (ने.सं. १११८) जगतोहिताय (ने.सं. ११२४), जगतोहिताय (ने.सं. ११२४), निर्वाणया त्वाथः (ने.सं. २०६७)आदि पिदंगु दु ।

अथेहे लोकबहादुर शाक्यं थी थी बुद्धधर्म सम्बन्धी संस्था गथे —धर्मोदय सभा, थेरवाद बौद्ध दायक सभा, वोधि परिषद यल, बुद्धजयन्ती कोष समिति यल, युवक बौद्ध मण्डल, नेपाल आदिइ आवद्ध जुयाः बुद्धधर्म व बौद्ध दर्शनया प्रचार प्रसार व सम्वद्र्धनया ज्याय् महत्वपूर्ण योगदान बियादीगु दु । थथे बुद्धधर्मया ख्यलय् थःत फ्यानाझाःम्ह लोकबहादुर चित्रकारयात वय्‌कःया योगदानया कदर स्वरुप थीथी संस्थां थीथी सिरपाः व सम्मान देछाःगु दु, गथे्— आशामान ताम्राकार सिरपाः, पञ्चवीर सिंह सिरपाः, मञ्चुका स्मृति अक्षय कोष सम्मान आदि । थुपिं सिरपाः व सम्मान बाहेक नेपाल सरकारपाखें गोरखा दक्षिणबाहु तृतियं विभूषित जूगु दु । वय्‌कःया न्हापांगु च्वसु धर्मोदय (ने.सं. १०७२) स सत्यता शीर्षकय् पिदंगु खः ।

लिखित रुपय् मखु मौखिक रुपय् छगू पुस्तां मेगु पुस्ता जुयाः अर्थात् अजि बाज्यापिंसं छय्छुइपिंत अथे हे छय् छुइपिंसं अझ थः छय् छुइपिंत कनेगु यानाः न्ह्याना वयाच्वंगु नेवाः जनजीवनय् अतिकं प्रचलित छगू साहित्यिक विधा लोकबाखं खः । थज्याःगु बाखंयात प्रेमबहादुर कसाःजुं न्यँकँ बाखं धकाः नां छुनादीगु खः । नेपालभाषा साहित्यया प्राचीन सिर्जना मध्ये सिर्जनशीलता प्रतिबिम्वित जूगु छगू विधा लोकबाखं अर्थात् न्यँकँबाखं नं खः । थज्याःगु न्यकँबाखं तत्कालिन समाजय् प्रचलित शुकबहत्तरी, बत्तिस पुतलिका आदि थेंज्याःगु लौकिक बाखनं प्रभावितपिं नेपालभाषीपिंसं थज्याःगु बाखंया आधार कयाः थःपिनिगु कल्पना नं तनाः सिर्जना याःगु खनेदु । नेपाःया सामाजिक सांस्कृतिक परिवेशय् निर्माण जूगु थज्याःगु बाखनं तत्कालिन नेवाः मूल्य मान्यतायात म्हसीकेत तिबः ब्यूगु दु । द्वाःबाः अजिया बाखं, सिन्हपता मय्जुया बाखं, ध्वंच्वलेचिया बाखं, शिशिर बसन्तया बाखं, कां खूू धुसिया बाखं, भुतिमाकःया बाखं आदि नेवाः समाजय् अतिकं प्रचलित न्यँकँबाखं खः । थज्याःगु बाखंया मू आशय मनोरञ्जन बीगुया नापं समाजय् नैतिकता, बौद्धिकता, लगनशीलता, इमान्दारीताया पाठ स्यनेगु नं खः । थथे नेवाः समाजय् अतिकं लोकंह्वाःगु न्यँकँबाखंयात मुनाः प्रकाशनय् हयेगु ज्या करुणाकर वैद्यजुं ने.सं १०७८ निसें न्ह्याकादिल । करुणाकर वैद्य धुंकाः न्यँकँबाखं मुंकेगु ज्याय् ल्हाः न्ह्याकादीपिं खः — भाजु प्रेमबहादुर कंसाकार, केशरलाल श्रेष्ठ, मदनसेन वज्राचार्य आदि ।

छगू देशय् पुनुखुं मैंचा धयाम्ह मिसामचा छम्ह दु । व मचानिबलय् हे वया मां सित । वया अबुं मेम्ह कलाः हल । उकिं पुनखुं मैचित मचानिसें हे चिरिमांया ल्हाती च्वने माल । चिरिमांम्ह तच्वकं मभिं, न्हाय्‌कं च्वाकं थें । पुनुखुं मैंचित नके मनके यानाः वं नके हे स्याइगु ज्या धाःसा मिखां खंक्व दक्वं ज्या ब्वयाः याकातइगु । अबुजुम्हेस्यां नं न्हूम्ह कलाःया खँ न्यनाः पुनुखुं मैचित छफुति हे बिचाः मयात । अबुम्हेस्यां नं वयात माया यायेगु पलेसा झन अःखबतं माःगुं म्वाःगुं खँय् न्वा जक न्वाइगु जुल । पुनुखुंमैचिया थ्व संसारय् थः धायेपिं व थःत माया याइपिं सुं हे मंत । अय्‌ल पुनुखुंमैचां दुःख सुख फुक्कं थःगु नुगलय् मल्ता पालु नी थें निनाः सहः यानाच्वन ।

छन्हु निन्हु धाधां निन्हु धाधां अज्याःगु हे कथं काल हँ हँ निदँ फुत । वया चिरिमांपाखें नं म्ह्याय् छम्ह बुल । पुनुखुं मैंचिया केहेँचा छम्ह दत धकाः लय्‌लय् तायाजुल । चिरिमांम्हेस्यां धाःसा थः म्ह्याय् बुसां निसें पुनुखुंमैंचित न्हापा स्वयाः नं दुगंछि महीगु यानाहल । वया चिरिमांपाखेयाम्ह केहेँचा नं बःचाधिकः जुल । चिरिमांम्हेस्यां थः म्हयाय्‌यात दुरु, घ्यः चाकुमरि आदि साःसाःगु भिंभिंगु नकाः वयात धाःसा हिम्वयागु मरि बाहेक मेगु छुं हे मनकेगु यानाहल ।

पुनुखुंमैचिया छेँय् ध्वंच्वलेचा छम्ह लहिनातःगु दु । पशु जुयाः नं ध्वंच्वलेचां पुनुखुंमैचित जुयाच्वंगु दुःख फुक्क खँ स्यू । पुनुखुंमैंचा खना वया तच्वकं माया वं । ध्वंच्वलेचा झ्वःवनीम्ह पुनुखुंमैंचा हे जुयाच्वन । ध्वंच्वलेचां पुनुखुंमैंचित थः झ्वयेगु बुँइ थ्यनकि न्हिं न्हिं माय्‌केँ पोकिजा ल्ह्वयाः नकेगु यात । ध्वंच्वलेचां अथे माय्‌केँ पोकिजा नकेगु याःगुलिं छेँय् हिम्व मरि जक नइम्ह जूसां पुनुखुंमैंचा प्वात्या प्वात्या ल्ह्वं ।

छन्हु पुनुखुंमैंचा ध्वंच्वलेचा झ्वःवंबलय् चिरिमांम्हेसिया म्हयाय्म्ह नं लिसें वन । बुँइ थ्यंकाः ध्वंच्वलेंचा सदां थें माय्क्येँ पोकिजा ल्ह्वयाः पुनुखुंमैंचित बिल । पुनुखुंमैंचां व नया च्वंबलय् वया चिरिमांया म्हयाय्‌म्हं खंकल । अले वं ‘यो ता, यो ता, छं छु नयागु ? जितः नं ति’ धाल । ‘जिं छुं मनया, द्यामय् लुयावःगु कःसू छगः नयागु’ धकाः पुनुखुंमैंचां लिसः बिल । अय्‌नं वया चिरिमांया म्ह्याय् पत्याःमजू, न्ह्याक्व हे ह्ययेकलं नं मह्यः । लिपा यानां यानां छुं मचाया पुनुखुंमैंचां थः चिरिमांया म्ह्याय्‌यात तीजक ‘छं मांब्वायात कने मखु खः ला? कने मखुसा जक जिं नयागु वस्तु छंत बी’ धाल । वया चिरिमांया म्ह्याय्‌म्हं नं ‘कने मखु’ धाल । अले पुनुखुंमैंचां क्वाःक्वाःगु माय्‌केँ व पोकिजा वयात नं बछि बिल । वं नं क्वाःक्वाःगु माय्‌केँ पोकिजा ल्वाका ल्वाकां नयाः नं लुसिया कापिइ माय्‌केँ छपौ व पोकिजा छगः थाकायंकल । छेँय् थ्यंकाः ध्वंच्वलेचा व पुनुखुंमैंचिगु फुक्क खँ मांम्हेसित कन । थ्व खँ न्यनाः पुनुखुंमैंचिया चिरिमांम्ह ध्वंच्वलेचा खनाः तमं मि जुल । ज्या वनावःम्ह पुनुखुंमैंचिया ब्वा छेँय् थ्यनेवं चिरिमांम्हेस्यां ध्वंच्वलेचित स्यायेगु खँ न्ह्यथन । ब्वाम्हेसिनं नं कलाःयागु खँ न्यनाः कन्हय् कुन्हु द्यः पुज्यानाः ध्वंच्वलेचा स्यायेगु खँ क्वःछित ।

थ्व खँ ध्वंच्वलेचां सिल । अले वं पुनुखुंमैंचित थःथाय् सःताः धाल, ‘अय् मैं ! छं छिमि चिरिमांया म्हयाय्‌यात जिं बियागु माय्‌केँ पोकिजा बिल । छिमि केहेँ नं छिमि चिरिमांयात थ्व दक्वं खँ कनाबिल । आः कन्हय् द्यःयात पुज्यानाः जितः स्याइगु जुल । जितः स्याःसां छ ख्वये मते, हाले मते, बरु जिं छंत खँ छता कनाथके । जिं धयाथें छं या छन्त भिं जुइ । ’ ध्वंच्वलेचां खँ स्वाकायंकल, ‘इमिसं छंत सिन्हः त्यूवा, स्वां काःवा धाइ अले ला नः वा धकाः सःती । इमिसं न्ह्यागु हे धाःसां छं ‘छ्यं स्याः, प्वाः स्याः’ जक धयाः वनेमते, ला नयेमते । खालि ‘क्वँय् छकः वाः हुँ !’ धाइबलय् जक वनाः क्वँय् वाः हुँ । क्वँय् कयाहयाः छं क्यबय् छथाय् चाय् थुनाब्यु । व क्वँय् थुना तयागु थासय् योमरिमा बुयावइ ।’ ध्वंच्वलेचा स्याइगु खँ न्यनाः पुनुखुंमैंचा नुगः मछिंकाः हिकुहिकुंलंक ख्वल । ध्वंच्वलेचां अनेक खँ ल्हानाः पुनुखुंमैंचित ह्ययेकाः छ्वयाबिल ।

कन्हय् कुन्हु द्यः पुज्यानाः ध्वंच्वलेचित स्यात । ध्वंच्वलेचिगु लायागु अनेक प्रकारया लाक्वाः दयेकल । इमिसं फुक्क ज्या सिधयेकाः पुनुखुंमैंचित ‘अय् मैं ! सिन्हः त्यू वा, स्वां काः वा, ला छकू नःवा’ धकाः सःतल । न्ह्याक्व हे सःतूसां पुनुखुंमैंचां ‘जि छ्यं स्याः प्वाः स्याः’ जक धयाः वं हे मवं । लिपते इमिसं वयात ‘अय् मैं क्वँय् छकः जक ला वाः वा’ धकाः सःतल । क्वँय् वाःवा धायेवं ‘दय्’ धाधां क्वँय् काः वन । पुनुखुंमैंचां क्वँय् कयाहयाः ध्वंच्वलेचां धयाथकू थें हे छथाय् मुंकाः थुना थकल । कन्हय् कुन्हु स्वःवंबलय् व क्वँय् थुनाथकूथाय् योमरिमा बुयाः ज्वाँय्ज्वाँय् योमरि सयाच्वंगु खन । पुनुखुंमैंचा योमरि माय् थहां वनाः योमरि नयाच्वन । उबलय् हे लाक्क लाखय् लसिं निम्ह योमरि माया क्वय् वयाः, ‘अय् मैंचा अय् मैंचा योमरि छगः कुतका हचि’ धाल । पुनुखुंमैंचां यामेरि कुतुका बिल । लाखय् लसिंतय्‌सं तःक्वःमछि अथे धाल, वं नं धाक्वपतिकं योमरि कुतका बियाच्वन । अय्‌नं वलाखय् लसिंतय्‌सं ‘अय् मैंचा छं कुतुकाब्यूगु योमरि खी लात, च्वकय् लात, छ हे कुहाँ वयाः ब्यूवा’ धाल । धाथें इमिसं धाः थें पुनुखुंमैंचां सिमां कुहाँ वयाः योमरि ब्यू वःलय् वयात लाखय् लसिंतय्‌सं लुचुक्क बुयाः थःथाय् छेँय् यंकल ।

छेँय् यंकाः लाखय् लसिंतय्‌सं वयात ‘अय् मैंचा छं थन च्वनाः वः छुना च्वं, जिपिं म्वःल्हुया वये’ धकाः ज्या ब्वयाः इपिं थःपिं ला चुपि ज्वयेकः वन । थ्व खँ पुनुखुंमैंचां मस्यू । लाखय्‌लसिंया छेँय् च्वनाः वं वः छुनाच्वन । उबलय् लाक्क प्वालं छुँ छम्ह पिहां वयाः ‘चुइँ चुइँ बेला, खँ छता ल्हाये यःसा मरि छपा चुइँ’ धकाः हाला च्वंवल । गुलि वं ख्यातं नं मवं । अले वं वः छपा वांछ्वयाबिल । व छपा ज्वनाः छुँ प्वालय् दुहां वन । हानं भचा जायेकाः हाकनं न्हापा थें प्वालं पिहाँ वयाः अथे हे धाःवल । वं हाकनं मेगु वः छपा वांछ्वयाबिल । प्यक्वः खुक्वः छुं अथे धाः वल, प्यक्व खुक्वलं वं वः बियाछ्वल । प्यपा न्यापा वः नयेधुनेवं छुं वयात लाखय् लसिंतय्‌गु ब्याक्क खँ कँकं धाल, ‘अय् मैंचा ! अय् मैंचा ! छ थन च्वनाच्वने मते, आःबलय् लाक्क लाखय् लसिंत मवःनिबलय् बिस्युं हुँ । लाखय् लसिंतसें छन्त स्यायेत चुपि ज्वयेकः वंगु दु । उकिं आः छ इपिं मवःनिबलय् इमिगु हिरा, मोति, ज्वाहारात, पन्ना बिलबिलि जाया च्वंगु क्वथा पतिकं वनाः छं ज्वनावने फक्व धनसम्पत्ति ज्वना हुँ । वनेबलय् छं स्वाहाने त्वाथः पतिकं ई छपातः छपातः फानाः उकी ह्यंग्वाः छकू छकू तयाः खापा लितिनाः खगः ग्वया थकी ।’

पुनुखुंमैंचां छुँया खँ पूवंक न्यन । लिपा व छुं धाःथें लाखय् लसिंयागु क्वथा पतिकं वनाः थम्हं क्वबिइ फक्व लुँ, वह, हिरा, मोति ज्वनाः छुं धाः धाः थें सकतां यानाः व थःगु छेँपाखे बिस्युंवन । लाखय् लसिंत चुपि ज्वयेकाः छेँय् लिहां वल । उमिसं खापा घाराघारा यायां ‘अय् मैं’ धकाः सःतल । पुनुखुंमैंचां फाना थकूगु ह्यंग्वालं ‘हइ हइ’ धका जक धयाहल, सुना नं खापा खंमवः । लिपा खापा तछ्यानाः लाखय् लसिंत तलय् थहाँ वनं ला पुनुखुंमैंचा मदु । इपिं निम्हं ज्यः ज ुल । अले व लाखय् लसिं निम्हेस्यां ‘आसे व मचां झीत लखय् मिखा कंका थकल, आसे थ्वयात मेगु मौका हाकनं ज्वनाहये धकाः धाल । ’

थुखे पुनुखुंमैंचा थःगु छेँ थ्यंकाः थः चिरिमां, ब्वा व केहेँयात सःतुसःतुं खापा खं वा धकाः मारीसंक खापा घाराघारा यात । सुना नं खापा खं मवः, अबु जूम्हस्यां फक्व अबुजुम्हेस्यां ‘मांसा छिमि चिरिमामं खं वनी’ धकाः सुंक च्वंच्वन, चिरिमांम्हेस्यां फक्व चिरिमांम्हेस्यां ‘माःसा केहेँचां खं वनी’ धकाः धेकाबाजि यानाच्वन । हानं केहेँम्हेस्यां फक्व केहेँम्हेस्यां ‘माःसा अबुजुं खं वनी’ धकाः सःतूगु ताःसां मताछु यानाच्वन । लिपते लाक्क पुनखुंमैंचां ‘जितः झ्यातुल’ धकाः चिल्लाय् दना हालाहसेंलि ‘अय् पुनखुंमैंचा छाय् झ्यातुल धकाः हाल, छु ज्वना वल थें’ धकाः चिरिमांम्हेस्यां हथाय्पथासं वयाः खापा खंवन । पुनुखुंमैंचां चिरिमांम्हेसित गा छपु फयेकाः थम्हं ज्वना वयागु धनसम्पत्ति फुक्क घ्वाल्लंमिंक प्वंकाबिल । थःम्हं जन्मय् स्वये मनंनिगु हिरा, मोति, ज्वाहारात पन्ना आदि खंबलय् पुनुखुंमैंचिया चिरिमामं मिखा ग्यरेग्यरे यायां व लय्‌लय् तातां ‘अय् मैंचा थुलिमछि सम्पत्ति छं गनं कया हयागु’ धकाः न्यन । पुनुखुंमैंचां नं थः योमरि माय् गयाच्वनागु खँ निसें थःत लाखय् लसिंतय्‌सं बुया यंकूगु व उमिगु हे धन सम्पत्ति हयागु आदि ब्याक्क खँ कन । अय्‌नं छु जुयाः थें मस्यु छुँयागु खँ छता वं कने ल्वःमंकल । वयागु खँ न्यंलिसे चिरिमांम्ह लय्‌तातां थः म्हयाय्मचायात नं अथे हे छ्वयेगु खँ मतिइ तयाः ‘अय्सा छिमि केहेँचित नं

छ्वयेमाल’ धाल ।

कन्हय्कुन्हु पुनखुंमैंचिया चिरिमांम्हेस्यां थः म्हयाय्‌यात योमरि माय् गयेकाः तयातल । लाखय् लसिंत वल, पुनखुंमैंचित थें हे धयाः वयात सिमां क्वकयाः लुचुक्क पाछायाः यंकल । छेँय् यंकाः इमिसं वयात नं पुनखुंमैंचित थें वः छुइके बियाः थःपिं चुपिं ज्वयेकः वन । पुनखुंमैंचिया चिरिमांया म्हयाय् नं वः छुनाच्वन । अबलय् हे लाक्क व हे न्हापायाम्ह छुं वयाः ‘चुइँ चुइँ बेला, खँ छता ल्हाये यःसा मरि छपा चुइँ’ धकाः दिपाः मदयेक हालाच्वंवल । व मचां छुँयात मरि मब्यू, बरु नालां च्वाँय्‌क मिंक पुकाछ्वत । छुं थःगु प्वालय् बिसिउँ वन । छुं खँ कने मखन ।

बहनी जुल, लाखय् लसिंत लिहां वल । बेलिबिलि यायेसिधयेकाः व मचायात दथुइ थ्यनाः लाखय् लसिंत निम्हं वया जवंखवं द्यन । शुद्ध चान्हसिया बाचा नं जाल, लाखय् नं फक्व लाखय्‌नं लसिं नं फक्व लसिनं मचायागु ला च्वाँय्‌क च्वाँय्‌क मिंक चुपिं ध्यध्यं मकलय् छुयाः नल । ‘ऐईया बाबा ! धकाः व मचा हालकि ‘वा पुता वा, बाज्यां कुतिं न्यात ला?’ धकाः धयाः लसिनं घय् पुइगु, हाकनं ‘ऐईया बाबा ! धकाः मचा हालकि ‘वा पुता वा, बजेनं कुतिं न्यात ला?’ धकाः लाखय्‌नं घय् पुइगु । अथेहे यानाः लाखय् लसिंतय्‌सं पुनुखुंमैंचिया चिरिमांया म्हयाय्‌यात ला ध्यंध्यं कँलाय् जक ल्यंक ला नयाः स्यानाबिल । इमिसं व कँलाय् पुनुखुंमैंचापिनिगु छेँया झ्याः क्वय् वांछ्वयेहल ।

पुनखुंमैंचिया चिरिमां पुनखुंमैंचां थें थः म्हयाचं नं लाखय् लसिंतय्‌गु धन सम्पत्ति ज्वना वइ धकाः लय्‌तातां समाः यानाच्वन । न्हाय्‌कं स्वस्वं व मनंमनं मनकामना थ्यंकाच्वन । व हे इलय् क्वः छम्ह वयाः ‘मांया समाः समाः, म्ह्याय्‌या कँलाय् कँलाय्’ धकाः हालाच्वंवल । गुलि ख्यातं नं क्वः बिस्युं मवं । लिपा थय्‌क झ्यालं क्वस्वःबलय् लाक्क थः म्ह्याय्‌यागु कँलाय् खन । व खनेवं पुनखुंमैंचिया चिरिमां नुगः दादां छ्यं ध्वाध्वा हाकाः ख्वल । ख्वयां छु याये? न्ह्याक्व हे ख्वयाः कपाः हे तछ्याःसां वया सीधुंकूम्ह म्हयाय् लिहां मवल । ‘लोभी दतले पापी द्यां मलाः’ धयागु खँया किपातं वयात कय्‌धुंकल । धुँया म्हुतिइ हि वा गायेके थें वं थः म्ह्याय्‌यात लाखय् लसिंयाथाय् छ्वल । उकिं वयात आः पस्ताय् चाया च्वनेगु सिबे मेगुछुं ज्या ल्यं मंत । व जन्मकाःछि पस्ताय् चायाच्वन ।

लोकमान सिंया जन्म ने.सं १०१६ य् येँया भोटेबहालय् जूगु खः । उगु इलय् बी.एससी. तकया उच्च शिक्षा हासिल यानादीम्ह लोकमान सिं शिक्षण सेवाया लिसें नेपालभाषाया नं सेवा यानादीम्ह व्यक्तित्व खः । नेपालभाषा व नेपाली भाषां थःगु च्वसा न्ह्याकादीम्ह थ्वय्‌कलं नेपालभाषाय् व्याकरण व छन्दशास्त्रया विषयय् च्वसा न्ह्याकादीगु दु । थ्वय्‌कःया पिदंगु सफू खः— नेपालभाषा ब्याकरण (ने.सं. १०७५) व चि छन्दशास्त्र (ने.सं. १०९९) खः । मातृभाषा अनुरागी लोकमान सिं नेपालभाषा परिषद्या तदर्थ समितिया न्हापांम्ह अध्यक्ष (ने.सं. १०७१) नं खःसा लिपा हाकनं ने.सं. १०९४ निसें ने.सं. १०९९ तक परिषद्या अध्यक्ष जुयाः ज्या यानादिल । ने.स ११०१ भाद्रशुक्ल ८ कुन्हु अर्थात् चय्‌न्यादँया वैशय् थ्वय्‌कः परलोक जुयादिल ।

भाजु लोकरत्न शाक्य ने.सं. १०८५ सिल्लाथ्व नवमि कुन्हु मां लक्ष्मी शाक्य व बाः जगतमान शाक्यया कोखं यलय् जन्म जुयादीगु खः । यलया छाय्बहालय् च्वनादीम्ह वय्‌कः लिपि विज्ञ, अन्वेषक व मूर्तिकार खः । वय्‌कलं वि.सं. २०३७ निसें मूर्ति दयेकेगु ज्या याना वयाच्वनादीगु खः । वय्‌कलं सिँ, सिजः व न धिक्का छानाः मूर्ति दयेकादी । वय्‌कः सिद्धहस्त शिल्पी खः । वय्‌कःया मूर्ति स्वयेबलय् हे ल्वःवनापुसे च्वं, जीवन्त खनेदु । उकीं हे वय्‌कलं दयेकादीगु आपालं बुद्ध व लोकेश्वर करुणामयया मूर्ति जापान, कोरिया व चीनय् मदिक्क माग जुयाच्वंगु दु । ने.सं ११०५ निसें वय्‌कलं यलया थीथी खलः पुचलय् वनाः अनया नेवाःतय्‌त नेपाल लिपि स्यने ज्या नं यानादिल । वय्‌कः यलया लिपि थपू गुथिया संस्थापक नायः नं खः ।

बहुप्रतिभां जाःम्ह भाजु लोकरत्न शाक्यं थीथी पत्रपत्रिकाय् च्वसू नं च्वयाः वैच्वनादीगु दु । वय्‌कःया पिदंगु कृति हिरण्यवर्ण महाविहार छगू अध्ययन, हाम्रो सम्पदा खः । वय्‌कःया बहुप्रतिभायात कदर यासें लिपि थपू गुथि, शाक्यसिंह विहार, नवीन पुस्तकालय, हिरण्य पुस्तकालय, श्री प्रथमशील महाविहार, मन्दः खलः इन्जिनियरिंग अध्ययन संस्थान आदि यक्व यक्व संघ संस्थापाखें वय्‌कः अभिनन्दित जुयादीगु दु । अथेहे हिरण्यवर्ण महाविहार, श्री वैशवर्ण महाविहार, पिंगला विहार पाखें सम्मानित नं जुयादीगु दु ।

स्वनिगः पिनें पिदंपिं नेपालभाषाया भाषिक अभियन्तापिं मध्ये भाजु लोकेन्द्रकुमार मल्ल नं छम्ह खः । वय्‌कःया जन्म वि.सं.१९९७ सालय् धनकुटाय् जूगु खः । लिपा वय्‌कः बिराटनगरय् च्वं झाल । वय्‌कःया मांया नां पवित्र कुमारी व बाःया नां गजेन्द्रवहादुर प्रधानांग खः । वय्‌कः आवद्ध संघ संस्था थुकथं जुल— झी पुचः विराटनगर (न्हापायाम्ह नायः) नेपाल उद्योग वाणिज्य संघ (पूर्र्व केन्द्रिय सदस्य) लिसें मेमेगु संघसंस्था । वय्‌कःया पिदंगु कृति : मत्स्यदेशको राजा विराट र राजवंशी अले मेमेगु थीथी विषयया च्वसू ।

मां जगतशोभा व बौ प्रत्येकमान तुलाधरया कोखं ने.सं. १०८१ येँय् जन्म जूम्ह लोचनतारा तुलाधर नेपालभाषा साहित्यया छम्ह सशक्तम्ह च्वमि खः । थ्वय्‌कलं नेपालभाषां बाखंया नापं बौद्धधर्म सम्बन्धी नं सफू च्वयादीसां थ्वय्‌कःयात नेपालभाषाया ख्यलय् छम्ह न्हूपिंढीयाम्ह सशक्तम्ह बाखंच्वमि कथं म्हसीकेगु याः । थ्वय्‌कःया पिदंगु बाखं सफू खः— पलाँसु (ने.सं.११०१), दुवाः ध्वदुकेत (ने.सं.११२२) व वं लिफः स्वैतिनि (ने.सं.११३३) । थ्वय्‌कःया बाखं मूलतः नेपाःया सामाजिक परिवेशय् निर्माण जूगु दुसा बाखनय् प्रगतिशील विचारधारा प्रवाहित जुयाच्वंगु दु । थौ समाजय् नारी समानताया नारा न्ह्याक्व हे थ्वयाच्वंसां वास्तवय् थ्व व्यवहारय् लागु मजूगु, लैङ्गीक विभेद कायम हे जुयाच्वंगु थौंया समाजय् रितिथिति, संस्कृति आदिइ खनेदुगु विकृति, भ्वासिपहःप्रति व्यंग्य आदि हे थ्वय्‌कःया बाखंया मू विषय जूगु दु ।

मय्‌जु लोचनतारा छम्ह नेपालभाषाया बाखंच्वमि जक मखु बौद्ध साहित्यया अध्ययता नं खः । थ्व हे कथं थ्वय्‌कलं धर्मचारी गुरुमां किद्वल विहारं निसें निर्वाण मूर्ति तक (ने.सं ११२६) नांगु सफू च्वयादीगु दुसा थ्वय्‌कलं तःगू हे सफू नापं स्मारिका आदिया सम्पादन नं यानादीगु दु । गथे— दनावयाच्वंगु लबु (ने.सं ११३२), पलेहः मिखा, निवार्णमूर्ति विहार, उदाय समाः, नेपालय् दो गुणबती गुरुमां आदि । मय्‌जु लोचनतारां थःगु ज्याया कदर स्वरुप थीथी सिरपाः नं त्याकादीगु दु । गथे— पञ्चवीर सिरपाः (ने.सं ११२१), जरिमैंया साखः सिरपाः (ने.सं ११३१), मोतिलक्ष्मी सिरपाः २०७५, धर्मविजय पदनम् (ने.सं ११३०) आदि ।