बाखं नेपालभाषाया प्राचीन साहित्यया दकलय् पुलांगु तथा आपाः ग्रन्थत लुयावःगु जक मखु प्राचीन गद्यया मूवंगु ज्वलं नं जूगु दु । थुगु ईया फुक्क धया थें बाखं च्वमिपिसं थःपिनिगु कल्पनां बाखं ज्यायेगु मयासे तत्कालिन प्रचलित संस्कृत प्रकृति आदि भाषाया बाखं, प्याखंया कथावस्तुया लिधंसाय् बाखं च्वयावंगु खनेदु । थथे प्राचीन बाखं मेगु भाषाया अनुवाद तथा टिकाया रुपय् जूसां अप्वः थें बाखंमिपिंसं थनया जनजीवन व धर्मसंस्कृतियात ल्वयेक, थनया थाय्बाय्या नां तकं दुथ्याकाः थःपिनिगु सिर्जनशीलता क्यनेगु यानावंगु दु । उकिं नेपालभाषा साहित्यय् थज्याःगु बाखंयात नं सिर्जनात्मक साहित्य कथं कायेगु यानातःगु दु । आख्यान तत्वया प्रभुत्व, अलौकिक घटनाया वर्णन्, अलौकिक पात्रतय्गु चित्रण, अमिगु मानवेत्तर क्रियाकलापं हे मनोरञ्जन, शिक्षा बीगु प्राचीन बाखंया विशेषता जूगु दु । प्राचीन बाखंसफू फुक्क हस्तलिखित ग्रन्थया रुपय् जुयाच्वनीगुलिं थीथी इलय् थीथी व्यक्तिपिसं व हे सफू तःकः ल्ह्ययेगु याःगु दु । तर सफू ल्ह्यइपिंसं मूल ग्रन्थकारया नां उल्लेख मयाःसा लिखित्तम धकाः गुलिस्यां थःपिनिगु नां न्ह्यब्वयावंगु दु । थथे ग्रन्थ ल्ह्यइपिसं थःपिनिगु पाखें छुं तनाः वा थःपिंत प्रभावित जूगु मेमेगु आख्यानपाखें छुं कथावस्तु वा घटना सायेगु यानाः आख्यानयात तःधंकेगु, अझ रोचक जुइकेगु यानावंगु दु । अझ थाय्बाय्, मनूया नां न्ह्यब्वयाः स्थानियकरण यानायंकेगु ज्या नं जूगु दु । दसुया लागि स्वस्थानी बाखंयात हे कायेफु । राष्ट्रिय अभिलेखालय् दुगु (लगत ल्याः १– ३८२) ने.सं.७२३ या स्वस्थानी बाखनय् जम्मा पौ ३२ जक खःसा ने.सं १०४० य् ल्हयःगु स्वस्थानी ४५८ पौ थ्यंगु दु । न्हापाया स्वस्थानी बाखनय् नवराज, चन्द्रवतीपिनिगु नां गनं ब्वयातःगु मदु, अथे हे लावण्य देश शालीनदीया नां नं उल्लेख जूगु मदु तर थौंकन्हय् कनीगु स्वस्थानी बाखनय् थुपिं नां दुथ्याना च्वनेधुंकूगु दु । अथेहे ने.सं ८८३ इ च्वयातःगु रामायण बाखनय् पृथ्वीनारायण शाह नं स्वनिगलय् नाकावन्दी यानाब्यूबलय् थन चि, कपाय्, मल्ताया हाहाकार जूगु, बजाः भाः थहांवनाः अपिं बस्तु जनतां उपभोग यायेमफुगु खँ न्ह्यब्वयातःगु दु । अथेहे प्राचीन बाखंया मूलभूत प्रयोजन अर्थात् थुगु इलय् बाखं च्वयेगु, बाखं कनेगु, बाखं न्यनेगु धयागु हे पुण्य संचय यायेगु, समाजय् ज्ञानबुद्धिया जः ह्वलेगु व मनोञ्जनया बीगु जूगु दु ।
प्राचीनकालय् खनेदुगु नेपालभाषाया बाखंयात प्यंगू ब्वय् ब्वथले छिं । धार्मिक बाखं —धार्मिक उदेश्यं प्रभावित जुयाः मूलरुपं पुण्य संचय यायेगु तातुनाः च्वयातःगु स्वस्थानी थेंज्याःगु धार्मिक बाखं, उपदेशमूलक बाखं— समाजय् नैतिकता स्यनेगु, ज्ञानबुद्धिया जः ह्वलेगु तातुनाः च्वयातःगु हितोपदेश थेंज्याःगु नीतिमूलक बाखं, लौकिक बाखं— लोकयात मनोरञ्जन बीगुया नापं छुं कथंया बुद्धि अक्कल स्यनीगु शुकवहत्तरी थेंज्याःगु लौकिक बाखं , लोकबाखं — लिखित रुपय् मखु मौखिक रुपय् छम्हेस्यां मेम्हसित कनेग ुयानाः न्ह्यानावयाच्वंगु ध्वंच्वलेचा थेंज्याःगु लोकबाखं आदि ।
प्राचीन बाखंया छगू प्रकार अर्थात् ग्रन्थया रुपय् मखुसे किपा पाखें बाखं न्ह्यब्वयेगु यानातःगु किपाबाखं नं जूगु दु । थज्याःगु किपाबाखनय् विशेषत देगलय् कथंहंक किपा न्ह्यब्वयाः किपाया क्वय् बाखं न्ह्यब्वयेगु याना तइ । महाभारत, रामायणया बाखं मल्लकालय् हे आपालं चलन चल्ती दुगु व उकियात बिलं पौ ल्याखं नं कीगु चलन थुगु इलय् हे खनेदयेधुंकल । थ्वहे कथं जुजु सिद्धिनरसिंह मल्लं निर्माण यानाथकूगु ने.सं ७५७ या कृष्ण देगःया छिदिया निनालय् च्वयातःगु रामायणया बाखं, च्वतँया निनालय् प्यखेरं च्वयातःगु महाभारत, अथेहे चाबही बहालय् च्वंगु किन्नर जातक बाखं थुकिया छुं दसु खः । थज्याःगु किपा बाखनय् मू मू घटनाया किपा जक ब्वयातइ, गथे कृष्ण देगलय् च्वयातःगु रामायण बाखनय्— बालकाण्ड, अयोध्या काण्ड, अरण्य काण्ड,
किष्किन्धाकाण्ड, सुन्दरकाण्ड, युद्धकाण्ड यानाः खुगू काण्डय् रामायण बाखं क्वचायेकातःगु दु । अथेहे अमेरिकाया ज्याक व म्युरिएल जिमरम्यानया नेपालया कलावस्तु संग्रहय् दुगु मल्लकालीन बिलंपती नं एकादशी व्रतबलय् कनीगु जुजु रुक्माङ्गदया किपाबाखं न्ह्यब्वयातःगु दु ।