नेपालभाषा साहित्यय् प्राचीनकाल धुंकाः आधुनिककाल शुरुजुइ न्हयः अर्थात् ने.सं ९६७ —१०६० समयावधियात माध्यमिक काल मानेयानातःगु दु । लेखन प्रवृत्ति व राजनीतिक हिउँपाःया लिधंसाय् धायेगु खःसा जङ्गबहादुर राणाया उदय जूगु साल अर्थात् ने.सं. ९६८ (वि.सं. १९०३) माध्यमिक कालया उद्गम विन्दु खः । थुगु ईनिसें जेलकाल सुरु जुइन्ह्यः अर्थात् ने.सं. १०६१ (वि.सं. १९९७) सालन्ह्यःया ईयात नेपालभाषा साहित्यया माध्यमिककालकथं कयातःगु दु । नेपालभाषा साहित्यिक उपलब्धिया दृष्टिकोणं महत्वपूर्ण ई ‘पुनर्जागरणकाल’ (१०२९–१०६०) दुथ्याःगु थ्व माध्यमिक काल तस्सकं महत्वपूर्ण जू । मल्लकालय् साहित्य सृजनाया ज्याय् लायकू खलकं अप्व सक्रियता क्यनेगु यातसा थुगु माध्यमिककालया प्रारम्भिक इलय् अप्वः लायकुलिइ दुथ्याःपिं भाइभारदारपिसं काव्य सृजनाय् ब्वति कायेगु यात । नेपाःया लायकुलिइ शासक खलकय् थःथवय् शासन शक्ति ल्हाति लाकेगु नियतं जूगु भयानक कोटपर्व तथा विविध कथंया षडयन्त्रपाखे त्रसित जूपिं उगु ईया भारदारपिसं थःपिनिगु सृजना प्रवृत्ति अप्वः भक्तिकाव्य पाखे न्ह्याकल । थथे खयाः नं प्राचीनकालया कविपिनिगु भक्ति प्रवृत्ति व थुगु ईया कविपिनिगु भक्ति प्रवृत्ति सिइदयेक हे पाःवन । उपास्य देव देवीपिनिगु स्तुति आराधनाया पलेसा सन्त उपदेशात्मक प्रवृतिं जाःगु काव्य थुगु ईया कविपिसं सृजना यात । साधु सन्तया रुपय् थुमिसं निर्गुण भक्तिकाव्यया धाः न्ह्याकल । अध्यात्मिक चिन्तन व परलोकया चिन्ता थुमित अप्वः प्रभावित यात । रामजी प्रधानांग (ने.स ९९४ – १०६६), बखतबहादुर (ने स ९९५–१०७१), मानलाल मास्के (ने.स ९९७–१०३७), रत्नलाल ’रत्न’ आदि थुगु प्रवृतिया स्रष्टापिं खः। भक्ति हे थुमिगु काव्यया मू विषय जूगुलिं थुपिं कविपिंत नेपालभाषाय् ‘भक्त कविपिं’ नं धायेगु याः । थ्व काव्य प्रवृत्तियात पुनर्जागरणकाल न्ह्यायेधुंकाः नं गुलिखे कविपिसं न्ह्याकां च्वन ।

राणा शासन शुरु जुइ न्ह्यःतक नेपालभाषा व थुकिया साहित्ययात प्रत्यक्ष रूपं दमन यायेगु कुतः मजू । तर राणा शासन बल्लायेवं नेपालभाषा साहित्ययात राज्यपाखें हे प्रत्यक्ष रूपं क्वत्यलेगु, न्हंकेगु कुतः जुयावल । ने.सं १०२६ स नेवाःभाषं च्वयातःगु दसि प्रमाणया भों छुं अड्डा अडालतय् ज्यालगय् मजू धैगु बन्देज तयाबिसेंलि नेपालभाषाया प्रयोजन म्हो जुइगु स्वभाविक हे जुल । उकीसनं सफूती च्वयातःगु भाय् व न्हि न्हिं ल्हाइगु भाय् पाःगु, प्राचीन सफू फुक्क नेपाल लिपिं च्वयातइगु जूबले सर्वसाधारण मनुखं सफू ब्वने मफइगु जुलसा मेखेर पुलां पुलांगु ग्रन्थ फुक्क हस्तलिखित जूबले थुकिया प्रचार प्रसार सीमित जुइगु जुल । थथे छखे सरकारया दमन नीति मेखेर ईकथं साहित्ययात न्हयाकेमफुगु तत्कालिन वस्तुस्थितिं नेपालभाषाया अवस्था झन सिथिल जुजु वन । तर इलं थःगु मातृभाषा व साहित्ययात जूगु दमन व असमान व्यवहारया विरोधय् प्रतिरोध याइपिं तथा थःगु भाषा साहित्ययात न्ह्यज्याकेत ई कथं न्ह्याकेमाः धैगु चेत दुपिं युगपुरुषत— पं. निष्ठानन्द बज्राचार्य (ने.सं. ९७८–१०५५),महाकवि सिद्धिदास अमात्य (ने.सं. ९८७–१०५०),मास्टर जगतसुन्दर मल्ल (ने.सं. १००३–१०७३), कवि योगवीरसिंह (ने.सं. १००६–१०६२), सहिद शुव्रmराज शास्त्री (ने.सं. १०१३–१०६१), धर्मआदित्य धर्माचार्य (ने.सं. १०२२–१०८३)आदि बुइकल । थ्व युवातयसं केवल नेपालभाषा साहित्यया धुकूजक जायेकेगु याःगु मखुसे थ्वया प्रवाह प्रवृत्तिइ हे सीदयेक थःथःगु वैयक्तिक कुतलं ह्यूपाः हयाः न्हूगु युगया शुरुवाट जुइकेविल ।उकिं ने.सं १०२९—१०६० तकया समयावधियात नेपालभाषाया पुनर्जागरणकाल मानेयानातःगु दु । हस्तलिखित परम्पराय् लिकुनाच्वंगु नेपालभाषायात छापा आखलं सफू पिकायेगु व बोलिचालिया भाषां सफू च्वयेगु परम्परा पं. निष्ठानन्द बज्राचार्यंजु शुरु यानादिल । ललितविस्तर ग्रन्थ. (ने.सं १०३४) थुकिया दसु खः । महाकवि सिद्धिदास अमात्यं ‘सज्जन हृदयाभरण’ काव्य, ‘सत्यसती’ खण्डकाव्य, ‘सिद्धिरामायण’ थेंज्याःगु महाकाव्य च्वयाः साहित्यय् मौलिकता विविधता हयाः नेपालभाषायात छगू तःगू विधा तथा विषयं सम्पन्नगु साहित्य दुगु भाषा जुइके बिल । अथे हे मास्टर जगतसुन्दर मल्लं मातृभाषां शिक्षा बिइगु परम्परा न्हयाकेत थम्हं हे नेवाःभाय्‌या स्कूल चायेकाः मचातय्‌त आखः ब्वंकेगु यानादिलसा ‘इसपं दयेकूगु बाखं’ थेंज्याःगु विश्वप्रसिद्ध बाखं नेपालभाषां अनुवाद यानाः मेमेगु देय्‌या बाखं नाप परिचित जुइकेबिल । योगवीरसिंहजुं तत्कालिन जनमानसय् कविताया माध्यमं मातृभाषा अनुराग तथा सामाजिक जागरण व सुधारया सः प्रतिध्वनित यानादिल ।

शुव्रराज शास्त्रीजुं ‘नेपालभाषा व्याकरण’ (ने.सं १०४८) थेंज्याःगु व्याकरणया सफू च्वयाः नेपालभाषायात स्तरीयता बिइत कुतः यानादिल । धर्मआदित्य धर्माचार्यं ‘बुद्ध धर्म व नेपालभाषा’ पत्रिका पिकयाः भाषिक साहित्यिक चेतनाया जः ह्वलेगुया नाप पत्रकारिता परम्परा न्ह्याकेगु यानादिल । ‘नेपालभाषा व थ्वया साहित्य’ (ने.सं १०४७) नांगु अनुसन्धानात्मक च्वसु पिकयाः नेपालभाषा, थ्वया साहित्य लिपि आदियात स्वदेश विदेशय् म्हसीकेबिल । थुगु कालय् साहित्यिक माध्यमं जक भाषिक चेतना, जागरण हयेगु ज्या जूगु मखुसे, धर्मं संगीतया माध्यम नं तत्कालीन नेवाः जनमानसय्, भाषिक अनुराग थनेगु ज्या नं जुल । थज्याःगु हे भाषिक जागरणं चित्तधर हृदय’ यात पद्यनिकुञ्ज (ने.सं १०५३), हृदय कुसुम (ने.सं १०५३) कविता संग्रह कलकत्तां छापेयाकेत उत्प्रेरित यात तर थुपिं सफू भन्सारय् हे जफत जुल । अथे हे मातृभाषा अनुरागं फत्तेबहादुर सिंहयात ‘नेपाली विहार’ (ने.सं १०५९) नामं कविता संग्रह पिकायेत उर्जा विल तर राणा सरकारं सफू जक जफत याःगु मजुसे व सफुती दुथ्याःपिं फुक्क कविपिंत नं जेलय् स्वथना बिल।

थ्व माध्यमिककालया चाहे भक्त कविपिनिगु जुइमा बा पुनर्जागरणकालया च्वमिपिनिगु जुइमा नीती उपदेश हे मूलभूत साहित्यिक प्रवृति जूगु दुसा स्वान्त सुखायया थासय् परान्त सुखाय् व परहित हे साहित्य सिर्जनाया मू लक्ष जूगु दु । थ्व माध्यमिककालय् खनेदुगु प्रमुख साहित्यिक विधा खः —काव्य (भजन, फुटकर कविता, गजल, खण्डकाव्य, महाकाव्य) बाखं, च्वखँ, प्याखं आदि ।